Toet & Co: Sprookje

‘Een fairy tale? In 150 weurds? Det is not possible. We need de once upon a time, a damsel in distress, a fiery dragon, a knight in shiny armour end a prince charming.’ Het beertje schudt zijn hoofd. ‘We kunnen be the dragon, the knight en de prince, but where do we find a damsel.’

Rozi kijkt met één oog mijn kant op en fluistert, ‘Kunnen we haar niet vragen?’ ‘Nooo Rozi, no… Wie heeft a fair maiden nodig. She is a bit oud.’ ‘Oh, een fair meidje… Dan weet ik wel iemand,’ knikt Rozi. ‘Toet, wil jij…?’ ‘Ben al aan het mailen,’ bromt Toet.  Zijn pootjes vliegen over de iPad heen.

Hij klikt op verzenden en legt de iPad aan de kant. Met open mond kijkt Moetlje hem aan. ‘Joe kent a fair maiden?,’ vraagt hij stomverbaasd. ‘How?’ ‘Oh, Toeterke en ik hebben ooit samen een maand op een boot gezeten,’ zegt Toet nonchalant. ‘Doe joe think det she will helpen ons?,’ vraagt het beertje. ‘Vast wel’, antwoord Toet. ‘Toeterke kennende, komt zij in vliegende vaart deze kant op.’

Toet heeft gelijk. Tien minuten later gaat de bel en even later loopt Toeterke de kamer in. Haar reistas vol met jurkjes laat zij in de gang staan. ‘Sprookjestijd,’ zegt zij giechelend, en draait een pirouette zodat haar reismanteltje om haar heen zwiert.

Er was eens…

Er was eens, in een land hier ver vandaan, een knuffelmuisprinsesje genaamd Toeterke. Ooit was zij het gelukkigste knuffelmuisprinsesje van het land. Haar ouders, de koning en koningin, hielden veel van haar en verwende haar tot op haar fluf en stuf. De koning en koningin zagen daar geen kwaad in. Hun dochter was voorbestemd te trouwen met een knuffelmuizenprins, een koene ridder, oogverblindend en charmant, en iedereen weet dat prinsen hun prinsjes gruwelijk verwennen.

Aan Toeterke’s geluk kwam abrupt een einde, toen haar beide ouders de verleiding van een beschimmeld blokje ‘Old Amsterdam’,  in een strategisch voor hun slaapkamerdeur geplaatste muizenval, niet wisten te weerstaan. Overmand door verdriet, en bij gebrek aan praktische kennis, liet Toeterke het bestuur van het koninkrijk over aan heer Moel, de raadsheer van haar ouders.

Heer Moel, een ietwat stoffig ogende goedzak zonder ruggengraat, uit het geslacht Bruine Beer, ontpopte zich als potentaat. Nadat hij de geur van Old Amsterdam uit zijn vacht had gewassen vroeg hij voor de schijn Toeterke ten huwelijk. Toen ook de prachtigste bruidsjurk die hij maar kon vinden, haar besliste ‘Neen Heer Moel’ niet veranderde in een ‘Jazeker Heer Moel’, liet hij haar in een hoge toren opsluiten. Hierna plaatste hij een advertentie in het plaatselijke sufferdje.

De respons op zijn advertentie was dusdanig minimaal, dat Heer Moel zich genoodzaakt zag een kleine, roze olifant, zonder enige draak-, vlieg-, bewaak- of vuurspuw ervaring, in dienst te nemen. Met Toeterke veilig opgeborgen, liet Heer Moel het hele land afspeuren, op zoek naar de prins die zich een weg naar Toeterke’s hart, en daarmee het koninkrijk, zou charmen. In het ganse rijk was geen prins te bekennen. Om er zeker van te zijn dat geen muis zijn .. euh Toeterke’s koninkrijk binnen zou komen, liet hij een hoge muur rondom het koninkrijk bouwen. Van Camembert. Geen muis zou ooit het koninkrijk nog binnengaan. Zijn bewakers zouden de vadsige muizen zo in de boeien kunnen slaan.

We maken een sprong in tijd..

Toeterke vraagt en krijgt wifi en wordt een wereldberoemd Instagram influencer. Met dank aan Rozi, die een beter fotograaf dan bewaker blijkt te zijn. Vaag hangt er een happily ever after in de lucht.

Vanaf de Camembert muur kijken twee bewakers met waterige ogen uit over de weg. ‘Dat daar,’ wijst Bewaker Eén. ‘Is dat een muis?’ Bewaker Twee bekijkt de vreemdeling die de muur nadert, eens goed. ‘Nah,’ zegt hij. ‘Hij heeft wel de oren en voeten, maar hij kwijlt niet. Elke muis gaat kwijlen bij deze muur.’ Lui wachten de bewakers tot de vreemdeling op poort klopt. ‘De deur is los,’ roept Bewaker Eén. ‘Je kunt zo doorlopen!’

Zonder te antwoorden opent de vreemdeling de poort. Eenmaal in het koninkrijk versnelt hij zijn pas om de afstand tussen de muur en hemzelf zo snel mogelijk te vergroten. Toet, nu nog bekend als ‘de vreemdeling’, is de enige lactose intolerante muis van het heelal. Pas wanneer hij zeker weet dat hij zo ver van de Camembert muur verwijderd is dat hij er geen last van krijgt, duwt hij de twee stukjes fluf en stuf die zijn neusgaten blokkeerde, terug zijn lijfje in zoekt een plekje om uit te rusten.

Genoeglijk leunend tegen een boom, pakt hij zijn telefoon uit zijn knapzak en opent Instagram. Er staan weer nieuwe foto’s van Toeterke online. Hij is vastbesloten de toren waar zij woont, te vinden. Hij opent Google Maps en tikt voor de grap ‘Hoge Toren in Eikenbosje’ in. Tot zijn verbazing verschijnt er een speldenprik in beeld. Hij klikt op ‘route’ en ziet dat de betreffende toren slechts een half uurtje wandelen bij hem vandaan is. Vol goede moed staat hij op, slingert de knapzak op zijn rug en begint, met de telefoon in zijn hand, aan het laatste stukje van zijn zoektocht. Vijfentwintig minuten later heeft hij de toren in het vizier. Hij ziet een schittering bij het raam van de torenkamer.

In de torenkamer is het een drukte van jewelste. ‘Rozi, snel, mijn prince charming komt eraan. Waar is mijn roze sari? Mijn bruidsjurk. Rozi, het is eindelijk zo ver.’

Kledingstukken vliegen door de kamer. Rozi klimt in het raamkozijn, bekijkt de vreemdeling met samengeknepen ogen. Dan begint hij te lachen. ‘Laat maar Toeterke. Dat is mijn vriendje Toet. Hij is veel dingen, maar geen prins, en zeker niet charming. Maar je kan wel met hem lachen.’

Voordat Toeterke iets kan zeggen, schaalt Toet’s stem door de lucht. ‘Yoh, Rozi, maak de deur eens open. Weet je wat ik nu weer meegemaakt heb …