Eén jaar later: Herinner mij

20 reacties

De tijd doet rare dingen met onze herinneringen. Mensen, plaatsen en gebeurtenissen waarvan je denkt dat je ze nooit zult vergeten, vervagen. Worden vervangen door mensen, plaatsen en gebeurtenissen uit het heden, of erger, verdwijnen. Of ze nooit zijn gebeurd. Er niet toe doen.

Vandaag een jaar geleden, overleed mijn moeder. Tijdens het voorbereiden van de crematie hebben wij, Broer, Schoonzus, Zoon en ik, vele foto’s door onze handen laten gaan.  Foto’s die een voor ons deels onherkenbaar beeld schetste. Foto’s die het verhaal vertellen van een slimme, mooie, vrolijke en goed verzorgde vrouw. Iemand die alles uit het leven haalde wat er uit te halen viel. Vrijgevochten is een goede typering. Niet bezig met ‘wat zullen de mensen denken’ maar gewoon doen. In een tijd dat vrouwen eigenlijk nog geen lange broek mochten dragen ging zij gekleed in een lange broek en trui bij de DAF solliciteren en werd nog aangenomen ook.

Een beeld, een vrouw, zo anders dan in onze herinnering. Diep van binnen heb ik altijd geweten, dat Mam meer was dan de vrouw die ik heb leren kennen. Helaas was het bij leven en welzijn vaak lastig om bij die gedachten stil te staan. De vrouw die zij was, niet de persoon die zij werd, te blijven zien. Bij het schrijven van de tekst die voorgelezen zou worden tijdens de crematiedienst, nam ik mij voor om het beeld van ooit, voordat het leven met haar deed wat het heeft gedaan, in de spotlight te zetten. Herinner mij, schreef ik, al weer één jaar geleden. Herinner mij hoe ik was, niet hoe ik door het leven ben geworden.

Alle ‘eerste keren’ zonder Mam zijn geweest. Het leven is verder gegaan, en hoewel het niet is gelukt om alleen maar het mooie te herinneren, zijn de scherpe randjes verdwenen. Is de humor naar boven komen drijven en heeft het verleden haar plaats naast het heden ingenomen. 

Eén jaar al weer. De tijd is omgevlogen.

20 Comments

  2. Wat heb je dat prachtig verhaald, over je moeder. Ontroerend vond ik het en ik moest aan mijn eigen moeder denken.

    Like

  3. Mooi eerbetoon aan je moeder. Hoe afgezaagd ook, maar het spreekwoord : de tijd heelt alle wonden, zeker voor het gemis op. Het gemis zal over gaan, maar de leegte zal blijven, tenminste zo ervaar ik het al bijna 40 jaar.

    Geliked door 1 persoon

  4. Jeetje, is het alweer een jaar geleden? De tijd gaat zo snel. Misschien denk jij ook wel, het is nog maar pas een jaar geleden. Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Sterkte vandaag!
    En wat fijn dat de herinneringen aan wie ze werd wat zijn verzacht. Mijn moeder is 12,5 jaar geleden overleden en ik denk nog steeds heel vaak met heel veel liefde aan haar.

    Geliked door 1 persoon

  8. Vooral wanneer je jong bent zie je vaak het goede niet direct en bij het ouder worden wil het ook nog wel eens wringen. Fijn dat de goede herinneringen weer bove komen drijven.

    Geliked door 1 persoon

  10. Wat een prachtig blog Rianne!!
    Vooral het stukje: “De vrouw die zij was, niet de persoon die zij werd, te blijven zien.” Zo was het met mijn moeder ook. Gelukkig heeft ze veel verteld over haar tijd voor ze ons kreeg. Maar vaak denk ik dat ze niet genoeg verteld heeft….

    Like

    1. Uiteindelijk vertellen moeders nooit genoeg. Denk ik. Of ze hebben het wel verteld, maar waren wij te jong om het te begrijpen, of wilde we het niet horen. Er zijn zoveel varianten te bedenken. Het belangrijkste is denk ik, dat wij, jij en ik, bereid zijn voorbij de eerste indruk te kijken. ❤

      Geliked door 1 persoon

  11. Dat vind ik een prachtig verhaal. Wat bijzonder ook die eerste foto’s en die sollicitatie. Mijn eigen moeder overleed vijftien jaar geleden en de herinneringen zijn zacht

    Like

Reacties zijn gesloten.