Lente, zuurkoolstamp en een herinnering

Zoon werkt deze week in de late dienst, wat inhoud dat ik alleen maar voor mijn persoontje hoef te koken. Dankzij de pollen die helemaal uit hun dak gaan vanwege het heerlijke weer, voel ik mij niet echt bonton. Bovendien heb ik kans gezien een verkoudheid op te lopen. Wat mij betreft drie goede redenen om vandaag het huis niet te verlaten (anders dan even met een boek in de zon zitten) en de diepvries te plunderen. Nu is mijn diepvries maar klein, en er liggen twee 300 grams pakken boerenkool in, dus veel te plunderen valt er niet. Toch vind ik nog voor één dag zuurkoolstamp met worst. Misschien niet echt het meest voor de hand liggende gerecht wanneer de eksters vechtend en baltsend in de boom voor je huis zitten, maar toch.

Het loopt tegen vijf uur wanneer ik eindelijk klaar ben met het schrijven van sollicitatiebrief nummer euh. Ondanks dat ik weet wat ik wil en wat ik kan, blijft het lastig dat kort en bondig op te schrijven. Om over een originele openingszin nog maar te zwijgen. Nu ik niet meer geconcentreerd bezig ben hoor ik de zuurkool roepen, en voel een knaagje in mijn maagje. De hoogste tijd om de zuurkool op te bakken. Met de geur van opgebakken zuurkool in mijn neus, floept er zomaar een herinnering in mijn hoofd.

Hoewel zij een vrij standaard repertoire had, kon mijn moeder goed koken. Daar stopte zij al haar liefde in. Was Mam in goede doen, dan wilde zij ook nog wel eens, met een kookboek in de buurt, experimenteren. Mijn vader had wat minder talenten op dat gebied. Water koken voor de thee kon hij perfect, maar daar hield zijn culinaire deskundigheid op. Die van Broer en mij trouwens ook. Wij mochten van Mam niet in de buurt van het fornuis komen. Het voeden van het gezin was haar taak. Basta.  

Op zekere dag moest Mam zich in het ziekenhuis melden voor een kleine ingreep. De voorspelde duur van het verblijf was drie dagen. Omdat Mam is wie zij is, had zij de dag ervoor drie volledige maaltijden gekookt. Zuurkoolstamp, boerenkoolstamp en hutspot. Pap hoefde het alleen maar op te bakken. Gerben, je doet een klontje boter in de pan, wacht tot de bubbeltjes weg zijn, schept het eten er in en laat er aan beide kanten een mooi korstje aan komen. Heb je dat begrepen? In theorie was het simpel, dus Pap had het begrepen.

De eerste avond tijdens het bezoekuur was Mam er nog niet helemaal bij. Toch vroeg zij wat wij hadden gegeten, en of het lekker was geweest. Hutspot zei ik. Het was niet te vreten. Pap had maar zo’n klein beetje boter er bij gedaan, dat het net was of we door een baksteen heen moesten eten. Inderdaad, ik was best wel een prinsesje. En misschien was ik ook wel boos dat Mam het aanbod van haar zusje, dat wij die dagen maar bij haar en haar gezin aan moesten schuiven, weg had gewimpeld. Ook Tante kan koken als de beste.

Enfin, de volgende dag vroeg Mam wederom wat wij hadden gegeten, en hoe het smaakte. Zuurkoolstamppot, zei Broer. Het was niet te vreten. Pap had er een heel pakje boter onder gegooid. De zuurkool dreef van je vork af. Ik weet zeker dat ik het beter kan. Pap zat een beetje schaapachtig voor zich uit te kijken. Op weg naar huis zei Pap tegen Broer, Dan kook jij morgen maar.

Het bleek niet nodig. Mam, verbolgen over zoveel onkunde van haar echtgenoot, liet zich uit het ziekenhuis ontslaan en regelde die avond zelf het eten. Door Pap naar de frituur te sturen.