De jas

Ik denk dat ik aan mijn scheiding in 1999 een punthoofd heb overgehouden. Dat is de enigste verklaring die ik kan bedenken voor het feit dat alle kleding,  die ik in de tien jaar na die scheiding kocht, voorzien was van een puntmuts. Hoewel, alle kleding? Mijn badpak niet. Maar verder. Verder was alles meestal van fluweel, in de kleuren paars, zwart en grijs. De jas die ik in 2003 in een opwelling kocht, heeft een puntmuts en is van (rib)fluweel. Alleen de kleur was uitgesproken ‘not me’. Dacht ik. Het feit dat alle fluwelen puntmutsen al heel lang geleden mijn kledingkast hebben verlaten, en deze jas nog steeds in mijn bezit is, en gedragen wordt, spreekt dat tegen.

Toch besloot ik begin dit jaar dat het tijd werd om afscheid van elkaar te nemen. Ooit paste die jas namelijk perfect bij de rest van de inhoud van mijn kledingkast. Eigenwijs, anders dan anders, en bijna nergens te krijgen. Maar van die inhoud heb ik een paar jaar geleden afscheid genomen. Na de eerste tien kilo minder, kon ik het voor mijzelf nog verkocht krijgen om alles wat ik aan kleding had, nog gewoon te dragen. Over-oversized zit super makkelijk. Nog eens tien kilo minder me, maakte dat ik aan een nieuwe garderobe moest.

Dat deed ik goedkoop en makkelijk. Ik wandelde de HEMA binnen en kocht vier standaard jurkjes. Later kwamen er nog wat van die makkelijk te combineren, en ‘zonder ‘s-morgens te veel na te hoeven denken om presentable voor de dag te komen’ jurkjes bij. Wieb was klaar. Voor bijzondere gelegenheden hangen er nog een paar retro jurken. Die je, wanneer je achterloopt met wassen, ook gewoon naar je werk aankunt. Zelfs met petticoat. Alleen mijn schoenen doen niet (allemaal) mee met ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’. Maar dit terzijde.  

Terug naar de jas. Afscheid nemen. Het is mooi geweest. Bla bla bla. Omdat ik geen ongewassen kleding naar de kringloop wil brengen, ging de jas de was in. En kwam er fris, stralend en lonkend weer uit. Daar gaat iemand blij van worden, dacht ik nog.

Sinds een paar maanden volg ik @Indiaaninjekast op Instagram. Chiara, de indiaan in je kast, laat mensen zien wat er qua combineren allemaal mogelijk is met de inhoud van je kledingkast. Ik volg dat met plezier, al denk ik regelmatig, aan die tien jurkjes en drie vestjes van mij is geen eer te behalen.  Tot maandag.

Ik stond op het punt om boodschappen te gaan doen. Het voelde te warm voor mijn winterjas. De regenjas voelde als ‘de Goden verzoeken’. Dadelijk maar even bij de C&A kijken of ze een voorjaars/herfstjas hebben, dacht ik… en hoorde mijn rode jas roepen.

’t Is jammer voor de persoon die deze jas graag had willen kopen bij de kringloop, maar voorlopig komt-ie daar niet te hangen. Zelfs een dertien-in-dozijn jurkje knapt er helemaal van op.