Op stap

Er was een tijd dat vriendin en ik ongeveer eenmaal per maand op stap gingen. Soms noemde wij het shoppen. Wat we deden leek niet op shoppen. Onze activiteit bestond vooral uit genieten van het goede leven.  Oftewel koffie drinken, lunchen of dineren.

De laatste maanden kwam het er niet van. Ik ben niet de enige die een opleiding volgt. Maar daar waar ik verder alle tijd van de wereld heb, doet vriendin het naast haar werk. Da’s andere koek, weet ik uit het verleden.

Zaterdag had zij weer eens tijd om ouderwets te gaan shoppen. Om half twaalf waren wij in Roermond, tegen de klok van één had zij haar zomer garderobe bij elkaar verzameld. Terwijl ik nog liep te piekeren over een fantastisch vest/jurk met puntmuts, voelde wij nattigheid. Sneeuw. Daar loop je dan met je tas vol met zomerkleren. 😉

Sneeuw is wel een goed excuus om te gaan lunchen. Niet dat wij een excuus nodig hebben, maar toch. Na de lunch reden we naar mijn huis. Voor koffie. Ik vertelde over alle huis-verander-plannen die er door mijn hoofd spoken nu de badkamer en keuken eindelijk aangepakt worden.

‘Dat kastje gaat weg, en dan gaat die kast naar buiten, en dat kastje naar de slaapkamer, maar dat moet wel eerst leeggeruimd worden, en dan…’ Een complete volksverhuizing dus. ‘Heb je hulp nodig?’  vroeg zij. ‘Zoon mag helpen,’ wimpelde ik haar aanbod af. We wisselde nog meer ideeën uit.

‘Ik denk dat ik vrijdag ga beginnen, kan je dan? vroeg ik haar bij het afscheid. ‘Nu vrijdag?’ vroeg zij. Ik knikte. ‘Ja. Prima, kom ik meteen na het werk naar jou toe.’

Soms heb ik een stok nodig. Niet om mee te slaan, maar voor achter de deur. Met hulp op vrijdag kan ik mij niet verschuilen achter  geen tijd want twee afspraken de komende week. Nu alleen nog iets lekkers voor de lunch bedenken. Hoewel, ik denk dat ik al iets gevonden heb. Maar dan wel klaargemaakt op mijn manier.