Dubbele moraal?!

21 reacties

‘Zijn er ook bedrijven waar je niet wilt werken?’ vroeg de recruiter tegenover mij. Ik dacht even na en noemde toen, enigszins aarzelend, een naam. ‘Dat is wel een klant van mij, en zij zoeken regelmatig iemand met jouw kwalificaties.’ Weer dacht ik even na, en zei toen, ‘Dat voelt anders. Dat is niet werken voor, maar werken bij, via jullie.’ Ik voegde eraan toe dat het een behoorlijk inconsequente redenering was, dubbele moraal zelfs, en suste mijn geweten vanuit de wetenschap dat het betreffende bedrijf geen vestiging binnen een uur rijden van Venlo heeft, waardoor de kans dat ik ooit bij, sorry, voor dit bedrijf ga werken, nihil is.

Hoe ik hier op kom? Heel simpel. Van de week, tijdens het zoeken naar passende vacatures, zag ik een functie waarvan ik dacht, dat is ‘em. Toen las ik de woorden afslankproducten en dacht, nah, dat is toch niet dé functie voor mij. Ik geloof namelijk niet in afslankproducten. Ik scrolde verder, en zag een leuke functie bij een klein marketing bureau. Ik maakte een bladwijzer aan, en vervolgde mijn zoektocht. Helaas, het bleef die dag bij één bladwijzer.

Zoals eerder beschreven laat ik vacatures altijd een dagje bezinken. Soms zie ik een dag later pas de catch, het addertje onder het gras, de functie eis waar ik niet aan kan of wil voldoen. Ik maakte een taak aan. Solliciteren. In het opmerkingenveld schreef ik de naam van het bureau.

Ineens drong het tot mij door…. Stel dat ik voor een marketing bureau werk, dan kan het zomaar gebeuren dat het bedrijf van het afslankproduct hen inhuurt en het ‘mijn’ project wordt… Wat doe ik dan?  Nou ja, eerst maar eens een brief schrijven en zien dat ik word aangenomen. Kan ik in de tussentijd karakter opbouwen. Want die dubbele moraal, die valt mij wat tegen 😉

21 Comments

  1. Eerlijk gezegd vind ik dit niet eens onder een dubbel moraal vallen 🙂 Ik liep een paar jaar geleden ook tegen een dilemma aan op het werk (daar heb ik over geblogd), waarbij ik de keuze had uit: liegen tegen een sollicitante over waarom ik haar niet kon aannemen (geheel tegen mijn principes in) of de waarheid zeggen. Om dat ik in het belang van die sollicitante dacht, koos ik voor het eerste. Maar daar had ik echt moeite mee. Ik ben ook op zoek gegaan naar een andere baan. Maar in jouw geval zou dat, als het al zo ver komt, geen reden zijn om te stoppen met je eventuele baan 🙂

    Like

  3. Nog wel een luxe positie, dat je zelf kunt bepalen waar je gaat werken.. Heb ik het goed begrepen en word je niet verplicht een baan aan te nemen waar je geschikt voor bent?

    Like

    1. Ik zit in de ww, en heb sollicitatieplicht.

      De eerste zes maanden mag je van het UWV op zoek naar je droombaan, zolang je maar minimaal één sollicitatie-activiteit per week doet. Dit wordt gemeten over periodes van vier weken.
      Na die zes maanden (voor mij vanaf het einde van deze maand), moet je je zoekopdracht uitbreiden voor wat betreft passenden functie, reisafstand, werkniveau, salaris en uren.

      Omdat ik best wel realistisch ben, zoek ik al vanaf dag één niet alleen naar mijn droombaan, maar reageer ook op functies waarin mijn eerder opgedane expertise wordt gevraagd, zoals HR, ICT, secretariaat en bibliotheek. Verder kijk ik niet alleen naar HBO functies maar ook naar MBO functies, heb ik de maximale reisafstand enkele reis niet op maximaal 25 maar op75 km staan, reageer ik niet alleen op vacatures voor 28-30 uur maar zoek van 20 tot 32 uur. Ook wat salaris betreft houd ik niet vast aan mijn voormalig inkomen.

      Verder: Voldoe ik niet aan het aantal sollicitatie activiteiten, word ik gekort op mijn WW-uitkering.
      Duurt mijn werkzoekproces te lang, en komt het UWV met een in hun ogen passende baan voor mij, en de werkgever wil mij aannemen, dan mag ik die baan niet weigeren. Doe ik dat wel., word ik gekort op mijn WW-uitkering, of krijg helemaal geen uitkering meer.
      Vind ik voor november 2020 geen nieuwe baan, kom ik in de bijstand terecht, en dan worden de regels verder aangescherpt.

      Dus nu zit ik nog even in een ‘luxe-positie’. Al is ‘luxe’ relatief.
      En zelf bepalen waar ik werk… Als dat zo was, was ik al lang aan de slag ;-).
      Helaas voor mij heeft een werkgever daar het meeste in te zeggen. Tot op vandaag heb ik nog niemand kunnen overtuigen dat ik de beste vrouw voor de job ben. Ondanks alle sollicitaties.

      Like

  4. Over het algemeen krijg ik meestal vanzelf hart voor de zaak. Als het een leuk bedrijf is tenminste. Zo ben ik nog steeds fan van Volvo-vrachtwagens omdat ik ooit met zoveel plezier in een Volvo garage werkte. En natuurlijk ook omdat het werkelijk práchtige vrachtwagens zijn. 😉
    Maar als het echt lijnrecht tegen je principes in gaat, wordt je daar niet happy van, denk ik.

    Like

    1. Sommige bedrijven heb ik geen beeld bij. Dan is het afwachten. Maar sommige bedrijven staan 100% voor iets waar ik 100% niet voor sta.
      Het zijn er gelukkig maar een paar.

      Like

    1. Yup. En dan kan het zomaar zijn dat je ineens echt leest wat er staat, in plaats van dat wat je dacht dat er stond. Andersom werkt trouwens ook. Dat ik bij de eerste lezing denk, ’t zou kunnen, en bij een tweede lezing enthousiast word.

      Like

  6. Als er een ding is dat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is wel dat het ZO niet werkt voor mij om ergens te werken waarvan ik de missie/doelen niet ondersteun. Ik heb het vermoeden dat dat zomaar ook wel eens voor jou zou kunnen gelden. Verder heb ik nu heel veel gedachten die niet geschikt zijn voor in het openbaar, haha.

    Like

    1. Daar kan ik mij ook iets bij voorstellen. Zag laatst een vacature bij een politieke partij voorbij komen, waarvan ik dacht, leuke functie, maar die partij.. Neuh.

      Like

  8. Lastig. Als de nood aan de man is (afloop uitkering bijvoorbeeld), maak je misschien op basis van andere opvattingen een keuze. Ik heb in zo’n situatie eens een baan aangenomen, maar het bleef ongemakkelijk.

    Like

  9. Dat lijkt me heel lastig. Ik heb zelf een keer zo’n keuze moeten maken. Maar jemig wat heb ik toen getwijfeld

    Like

    1. Ben nu nieuwsgierig naar de uitkomst van de keuze.
      Soms is het buigen of barsten en wanneer je je barsten niet kunt veroorloven… moet een mens pragmatisch buigen. Onder protest. Of zoiets.
      Ik weet het gewoon niet, wat ik dan ga doen.

      Like

Reacties zijn gesloten.