Ineens heeft Rozi belangstelling voor tuinieren. Met gevaar voor eigen leven heeft hij post gevat naast de aardbeienplantjes. Met zijn brede rug houdt hij een cactus op afstand. Daarnaast doet hij zijn best om de aardbeien te laten blozen. Zijn woorden, niet die van mij.
Daar waar Toet weet wanneer zijn zelfopgelegde taak erop zit, als de zaadjes plantjes zijn geworden, en met hun bladeren tegen de kweekbak aan zitten, heeft Rozi wat meer moeite met bepalen wanneer de aardbeien blozend genoeg zijn. Dus vraagt hij mij dat. Want ook ik houd de aardbeien met argusogen in de gaten. ‘Nog even,’ zei ik zondagochtend, ‘En dan is dat aardbeitje klaar.’
Ik weet het. Één aardbeitje. Nauwelijks de moeite waard. Ik ga er geen beschuit en slagroom voor in huis halen. Maar één is beter dan geen.
Ik loop weer naar binnen en hoor Rozi vragen, ‘Toet, hoe lang duurt even eigenlijk?’ ‘Even, dat is in een vloek en een zucht gebeurd,’ antwoordt de grijze muis vrolijk. ‘&^%$^*^&$%^^*& ^%I&^%^&%& ^*&^*&,’ hoor ik Rozi piepen. Dan zucht hij diep en valt stil. Maar niet voor lang. Genietend smakkend verorbert Rozifantje mijn aardbei. MIJN AARDBEI!
…
Gelukkig heb ik geen beschuit en slagroom in huis. Anders had die vloekende veelvraat (van wie heeft hij dat eigenlijk geleerd?) dat ook nog opgevroten.
Koffie Digitalix 
haha heerlijk duo 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Tja. Je had het kunnen weten. Ze vatten alles letterlijk op. 😉
En ik wil me niet met jouw fluf en stuf opvoeding bemoeien… maar is dat plekje in de kast niet een beetje heel hoog? Krijg het er warm van…
LikeLike
I know. Toet is al een keer naar beneden komen ‘zeilen’… Stuiterde drie keer, rolde zich lachend om, en klom weer naar boven. Het is het fluf en stuf. Dat kan wel tegen een stootje… en zorgt voor een zachte landing.
LikeLike