Werken in de zorg: zij instromen!

Werkloosheid gedaald, aantal vacatures gestegen!

Het zou zo maar een krantenkop van de afgelopen weken kunnen zijn. Een deel van die openstaande vacatures zijn binnen de zorg te vinden, en dan met name de handjes aan het bed.  Een tekort wat, met de groeiende vergrijzing van Nederland, in de toekomst alleen maar groter  wordt. Om meer mensen richting de zorg te lokken, is eind vorig jaar de landelijke publiekscampagne Ik zorg van start gegaan. De campagne is niet alleen gericht op schoolverlaters maar ook op zij instromers. Zij instromers zijn jij en ik. Mensen die nu niet (meer) binnen de zorg werken, maar daar wel oren naar hebben. Omdat zij geen voldoening uit hun huidige werk halen, of omdat zij werkloos zijn en open staan voor verandering.

Grote vraag is alleen, waar ga je beginnen wanneer je op latere leeftijd, zonder de benodigde papieren, een baan binnen de zorg ambieert.  Hoe stel je vast of de zorg wel iets voor je is? Welke weg moet je bewandelen? Welke opleidingsmogelijkheden zijn er. En, niet onbelangrijk, wah kost dah?

Tijdens de Ontmoetingsochtend voor Werkzoekenden in de bibliotheek van Panningen werd een deel van die vragen beantwoord door een medewerker van Zorg aan zet. Zorg aan zet is een (zorg)overkoepelende organisatie in het Limburgse, die zich inzet voor werken en leren binnen de zorg.

Het eerste deel van de bijeenkomst bestond uit algemene informatie over de verschillende  branches binnen de sector. Denk hierbij aan ziekenhuiszorg, geestelijke gezondheidszorg, Verpleeg- en verzorging / thuiszorg, maar bijvoorbeeld ook jeugdzorg. Aansluitend kwamen de competenties die je nodig hebt om binnen de zorg te werken aan bod, gevolgd door mogelijke redenen waarom mensen wel aan de opleiding beginnen, maar uiteindelijk toch niet binnen de zorg gaan werken.  De redenen zijn heel divers en lopen van onderschatten van de studiebelasting, via de verkeerde doelgroep kiezen naar niet kunnen wennen aan onregelmatige diensten. Om er maar een paar te noemen. Wel iets om voordat je aan een omscholingstraject gaat beginnen bij stil te staan!

Hierna kwamen de verschillende opleidingsniveaus en -mogelijkheden, inclusief benodigde vooropleiding(en) en  een salarisindicatie aan bod. Eigenlijk een beetje een saai verhaal, als ik eerlijk mag zijn. Gelukkig had de gastspreker een deel van de presentatie uitbesteed aan een drietal ervaringsdeskundige. Mensen die op gevorderde tot vergevorderde leeftijd, om voor hen moverende redenen, de overstap naar de zorg hebben gemaakt, en nu in een leer- werktraject zitten.

De eerste gast-gastspreker was een man van 56. Na dertig jaar trouwe dienst ontslagen. Tijdens de gesprekken met de loopbaancoach aangegeven dat hij wel interesse had in medische dingen. Samen zijn zij de mogelijkheden tot (zij)instromen in de zorg gaan onderzoeken. Via een open sollicitatie een werkgever gevonden en aan een opleidingstraject begonnen. Nu lerend voor verzorgende IG (niveau 3) en zodra hij die opleiding heeft afgerond wil hij verder gaan met de opleiding verpleegkundige (niveau 4) omdat met name de medische handelingen hem trekken.  Haalt nu meer voldoening uit zijn werk dan de voorafgaande dertig jaar. Als ware ambassadeur voor zij instromers binnen de zorg spatte het enthousiasme van hem af. Ondanks zijn enthousiasme was hij wel realistisch. Het werk is lichamelijk zwaar. Dat is wel een dingetje. Gelukkig bestaan er hulpmiddelen.

De dames die na hem het woord namen, hadden iets meer moeite met spreken voor een groep, maar waren niet minder enthousiast.  Ik heb dit afgelopen jaar meer voldoening uit mijn werk gehaald dan de afgelopen 20 jaar uit het werk binnen het familiebedrijf. En ja, soms is het zwaar wanneer je acht dagen op rij moet werken, zeker voor het thuisfront, maar voor mij is het het waard, zei de oudste van de twee, die in mijn ogen met haar 36 lentes nog maar een jonkie is. Het bewaken van de werk-privé balans gaat haar steeds beter af. Zo worden er thuis geen rapportages meer gelezen, en is schoolvakantie ook echt vakantie.

Ik ben op mijn zestiende aan de BBL-opleiding verpleegkundige begonnen, vertelde de jongste ambassadeur,  maar in mijn derde jaar gestopt en buiten de zorg gaan werken. Toch heb ik altijd spijt gehad dat ik met de opleiding ben gestopt, en de zorg bleef trekken. Sinds februari van dit jaar ben ik gestart met de opleiding Persoonlijk Begeleider en ben werkzaam bij PSW. Ook zij is blij dat zij de overstap heeft gemaakt.

Ondanks het ietwat saaie begin bleek het dankzij het enthousiasme van de ervaringsdeskundige een welbestede ochtend. Niet dat ik een overstap richting de zorg-zorg overweeg. Ik ken mijn fysieke en emotionele beperkingen. (Ik ben een echte weke toffee.) Wat mij deze ochtend wel (weer) duidelijk is geworden, is dat je nooit te oud bent om je droom te volgen, en dat het ervaren van werkdruk zeer persoonlijk is.

Mocht je na het lezen denken, ik droom al jaren van de zorg,  steek dan je licht eens op omtrent de (on)mogelijkheden van een omscholings of herscholingstraject. Vergeet daarbij de vraag, is de zorg iets voor mij? niet. Woon je in Limburg, kan dit licht opsteken via Zorg aan Zet. Wil je weten welke mogelijkheden en vacatures er binnen de zorg zijn, kijk dan eens op zorgnetLimburg of bezoek een banenmarkt Zorg en Welzijn.

Buiten Limburg ben ik niet bekend met (overkoepelende) zorgorganisaties. Daarom hier de link naar de website Ontdek Zorg en Welzijn. Daar staat alles wat je wilt weten over werken in de zorg  keurig netjes bij elkaar. Je bent tenslotte nooit te oud om te dromen, of om te leren.

Rest mij nog de organisatoren van de Ontmoetingsochtend voor Werkzoekenden te bedanken voor het organiseren. Bij deze: dank jullie wel.