Toet & Co: Maximaal 40 graden

Sommige mensen denken dat zij leuk zijn. Zo ook de vriend die meende de horror weersvoorspellingen voor Venlo voor de komende week door te moeten sturen. Tweeënveertig graden? Holy whatever! Het zweet breekt mij spontaan uit.

In gedachten loop ik de inhoud van mijn kledingkast na. Wat heb ik aan representatieve it’s hotter than hell kleding. Mijn gedachten komen niet ver, dus loop ik naar de slaapkamer om met eigen ogen de opties te aanschouwen. Tot mijn verbazing zitten de Boysz op hun gemak door mijn sokkenbak te rommelen. Sterker nog,  Rozi en Moeltje dragen beide een sokmuts.

‘Jongens, kom op zeg, de mussen vallen dood van het dak, en jullie zitten een beetje tussen de winterkleding te neuzen. Doe niet zo gek. Hup, sokken uit, en weg hier.’ Moeltje doet braaf wat hem gezegd is, maar Rozi niet. Hij grijpt met beide pootjes zijn sokmuts stevig vast. ‘Die heb ik volgende week nodig,’ piept hij.

‘Het wordt 42 graden jongen, dan heb jij echt geen sokmuts nodig. Sterker nog, met een muts op, loop je helemaal het risico dat je fluff en stuff gaat smelten.’ De Boysz kijken mijn aan. ‘Well Rianna, det is exactly de problem. Det wai gaan smelten, or worse, gaan krimpen.’

‘Krimpen?’ vraag ik verbaasd. Toetje knikt. ‘Je kan het bijna niet meer lezen, maar op mijn waslabel staat dat ik maar op maximaal 40 graden gewassen mag worden. Voor het spul waar Rozi van gemaakt is, geldt hetzelfde. Hoe het moet Moeltje zit, weten we niet, maar ik vrees het ergste voor die bonen van die beer.’

‘Maar waarom trekken jullie dan kleding aan. Dan krijgen jullie het toch alleen maar warmer?’

‘Wai hef a plan. Wai verhauzen de komende week naar de groenten la. Daer is it lekker cool.’ ‘Een beetje te koel, vandaar onze warme kleren,’ legt Toet uit. ‘Ja,’ snift Rozi, ‘want ik ben al zo klein. Als ik ook nog ga krimpen, blijft er helemaal niets meer van mij over.’

Ik verberg een glimlach, en vertel dat dat het inderdaad beter is dat de heren de komende week niet het balkon opgaan, maar beter in de gang kunnen gaan spelen. ‘Daar wordt het zeker geen 40 graden, en jullie hebben er ruimte om te spelen. Iets wat in de groentela echt niet kan.’ Toet en Moeltje gooien hun sokken terug in de bak. Alleen Rozi twijfelt nog. ‘Ik houd de sok bij de hand,’ piept hij, ‘zodra ik voel dat mijn velletje strakker wordt, duik ik de koelkast in.’

Ervan uitgaand dat het zo’n vaart niet zal lopen, steek ik mijn duim op en zeg, ‘Top idee!’

Dan is ook Rozi overtuigd en samen met zijn sok zet hij het op een lopen, richting de gang. Het lijkt erop dat die nu al voetbalproef is. En ik… Ik ben jaloers. Ik zou ook wel in de koelkast willen gaan zitten. Maar ja, te groot.

∋∋≈≈≈∈∈

Voor de nieuwe lezers: Toet is een Cliniclown-muisje met een eigen willetje, Rozi, Rozifantje voluit, is een creatie van Appelig (en daarmee one-of-a-kind) en Moeltje is en Amerikaanse bruine beany beer die lang geleden in het koffertje van Zoon mee naar Nederland is gekomen. Hij verblijft hier min of meer illegaal.