Thuis zijn, thuis voelen

27 reacties

Mijn vormende jaren heb ik in Eindhoven doorgebracht. Ik ben er geboren en getogen. Toen ik in 1987 het ouderlijk huis en Eindhoven verliet om in een dorp in de omgeving te gaan wonen, dacht ik dat dit afscheid wat EIndhoven betreft niet definitief was. Ooit zou ik weer in Eindhoven gaan wonen. Eindhoven was mijn stad. Mijn thuis.

De daarop volgende verhuizingen brachten mij alleen maar verder van huis. Maar weinig van de huizen waar ik gewoond heb, voelde als thuis. Net zo min als de plaatsen waar die huizen stonden. Eindhoven bleef trekken. In Eindhoven voelde ik mij thuis.

Tien jaar geleden besloot Zoon dat hij in Eindhoven wilde gaan studeren. Een mooi moment om terug naar mijn wortels te gaan, had ik bedacht, en ging op zoek naar woonruimte. Na de tweede woningbezichtiging legde Zoon een bom onder het plan en bleven wij in Limburg wonen. Wel verhuisde wij weg uit het kleine dorp waar ik mij na dik twaalf jaar nog steeds een vreemde eend in de bijt voelde. Venlo werd onze nieuwe woonplaats. Het huis voelde meteen als thuis. Ineens was de behoefte veel en vaak buitenshuis te zijn, verdwenen.

De wens, verhuizen naar Eindhoven, teruggaan naar mijn worteltjes, verdween naar de achtergrond. Hoewel ik zeer regelmatig naar huis ging voor familie- en mantelzorgbezoekjes, kwam ik nog maar zelden in Eindhoven. Op een dag drong het tot mij door dat ik mij eigenlijk helemaal niet thuis voelde in Eindhoven. Zelfs nooit had gedaan. Mijn ouders hadden er gewoond, ik was er opgegroeid en daardoor was er een band, maar het was geen thuis.

Het leverde een dubbel gevoel op. Ik voelde mij ontheemd door het gebrek aan een thuishaven. Inwendig jubelde ik omdat ik nu op zoek kon gaan naar een plaats waar ik het thuisgevoel wel had. En een huis natuurlijk. Want alleen aan een plaats waar je je thuisvoelt heb je niets. Je hebt ook een prettig aanvoelend huis nodig. Zoals mijn huis hier, in Venlo.

Het enige minpunt aan dit huis (naast de badkamer lekkage en de keuken die op instorten staat) is dat het in Venlo staat. Wie wil daar nou wonen? Euh….. Ik dus. Het afgelopen jaar heb ik de tijd genomen de stad, de omgeving, de mensen te leren kennen. Ik herken de geluiden en het ritme van de stad. Proef de Maas in de wind. Ik ben thuis, ik voel mij thuis. Natuurlijk ben ik nog steeds een vreemde eend, maar daar doen ze hier in Venlo niet zo moeilijk over.

En weet je wat zo grappig is. Sinds ik dit weet, sinds ik dit voel, kan ik weer genieten van een bezoek aan Eindhoven. Net zoals ik geniet van een bezoekje aan Sittard (waar ik toen ik er woonde gillend gek werd), Maastricht, Utrecht, Groningen, Rotterdam, Den Bosch en Istanbul (om maar bij de vreemde eenden te blijven). Ik ben thuis.

27 Comments

  1. Oh, het is zo belangrijk om je ergens thuis te voelen! Dat kan inderdaad best lang duren is ook mijn ervaring. Soms echt jaren. Heerlijk dat je nu je thuis hebt gevonden in Venlo.

    Geliked door 1 persoon

  2. Mooi blog! Fijn om te lezen dat je ‘thuis’ bent nu. Eindhoven heeft ook lang als mijn thuis gevoeld, terwijl ik daar niet geboren ben of ooit gewoond heb. Maar de hele familie van mijn ouders woonde er, en vanuit Zwolle gingen wij zo’n beetje elke weekeinde naar het zuiden… Daardoor ben ik denk ik nooit ergens echt geworteld en voel ik mij snel ergens thuis. Ik heb op veel plekken in NL gewoond en gewerkt, maar nooit heimwee naar ‘de andere’ plek gehad. Dat had ik eigenlijk voor het eerst naar het Gele Huis, toen we nog in NL woonden…

    Like

    1. Heimwee is mij vreemd. Behalve als klein kind. Toen kon ik nergens logeren, wilde altijd snel naar huis.
      Op vakantie de laatste dag. Die kan niet snel genoeg omgaan. Maar dat heb ik altijd gehad, ongeacht in welk huis ik woonde.

      Geliked door 1 persoon

  3. Mooi geschreven. En herkenbaar. Ik had heimwee naar Amsterdam toen ik in Breda woonde en heimwee naar Breda toen ik in Amsterdam woonde. Nu heb ik nooit meer heimwee. (Nou ja, vooruit… als ik op stedentrip ben; dan wel…)

    Like

  4. Een mens is altijd zelf 50% van de oplossing. Maar (Zuid-)Limburg en een deel van Brabant zijn ook met mij niet erg compatible. Dat terwijl ik net over de grens in Duitsland of Wallonië vrijwel geen problemen ondervind.

    Waar ik nu woon voel ik me ook behoorlijk thuis. Dat terwijl ik 19 jaar geleden bedacht om hier maar even te gaan wonen en zo meer tijd te hebben voor het zoeken naar een betere woning. Vooral de ligging tussen de binnenstad met veel winkels en een groot park/bos is erg praktisch. Maar ook dat alles op de begane grond is. Verder geen verkeersgeluid, behalve af en toe een uur laag overvliegende vliegtuigen. Buren zijn ook goed te doen. Punt is dat ik me heel snel ergens thuisvoel. Vaak al binnen een dag. Maar het hoeft zeker niet te klef met de buren of familie. Voor m’n werk ben ik maanden weggeweest naar Canada, de USA, Frankrijk, GB en Taiwan en was overal zo gewend. Vergat al snel m’n zogenaame thuis in NL.

    Geliked door 1 persoon

  7. Dat dorpsgevoel heb ik hier. Ik vond Eindhoven vooral een makkelijke stad omdat het een groot station en nog wat dingen maar ik mis die stad niet. Ik heb er al eens een blog aan geweid en weet alleen dat praktische zaken zorgen dat ik me ergens prettig voel. De Maas bij je hebben is dan wel weer iets wat ik mis trouwens. Water trekt toch he.

    Like

  8. Interessant. Ik zeg hier thuis (in Asse) wel regelmatig dat mijn thuis nog altijd Kortrijk is. Maar ik heb echt geen idee of ik er nog zou kunnen/willen wonen.

    Like

  9. Wat een prachtig logje is dit! En fijn dat je eindelijk tevreden en blij bent met je woonplaats. Ik heb tot mijn 20e op een dorp gewoond dat toen al bijna aan Amsterdam vastzat en later, in mijn tijd, ook werd omgedoopt tot Amsterdam. Zeker 20 jaar hebt ik geroepen dat ik terug wilde naar het dorp. Mijn moeder woonde er nog, mijn zus met haar gezin en wat vrienden. Maar het dorp werd saai, geen enkele winkel meer, en op een bepaald moment dacht ik, ik vind nooit meer hier wat ik vroeger had. Daarna ging het over. Ook ik ben vaak verhuisd in mijn huwelijk en als het huis mij paste vond ik het allemaal prima. En eigenlijk is dat nog steeds zo.
    Voordat Jan en ik overwogen om te gaan samenwonen heb ik heel duidelijk aangegeven dat ‘zijn huis’ echt nooit mijn huis zou worden. Hoewel hij af en toe de IJmond mist (meer zijn familie en kinderen eigenlijk) wonen we nu heerlijk in het midden van het land en hebben we afgesproken dat we hier niet meer weggaan. En daar ben ik toch blij om 🙂 want ik voel me hier echt thuis en niet alleen vanwege het huis.

    Geliked door 1 persoon

    1. Dankzij een vriendin leer ik Sittard van een andere kant kennen. Ondanks dat blijft het gevoel van geneerd worden (twee jaar lang door alle buren, want ik ben een Hollandse) de boventoon voeren.

      Like

        1. Misschien woonde zij bij elkaar in een soort enclave? Ik ben zelf opgegroeid in een Philipswijk. Dat was ook een grote mengelmoes met als grote gemene deler een papa die bij Philips werkt(e).

          Like

            1. Sittard Noord. Tegen het industrieterrein aan. Recht tegenover de limonadefabriek.Weet niet hoe de wijk heet.

              Like

Reacties zijn gesloten.