Toet & Co: Je doet het express

Woensdagochtend. Ik trek mijn sokken en schoenen aan, en ben klaar om richting de kringloop te wandelen. Uit mijn ooghoek zie ik hoe Toet naar mijn voeten kijkt. Ik besteed geen aandacht aan de muis, en vertrek.

Donderdagochtend speelt Rozi met de veters van mijn schoenen. ‘Zijn die warm genoeg?’ vraagt hij, en wijst naar mijn sokken. ‘Meer dan warm genoeg,’ antwoord ik, en trek mijn schoenen aan.

Vrijdagochtend zijn mijn beide schoenen bezet. Rozi heeft zich in de één verschanst, en Moeltje zit in de andere. Ik kan er niet mee zitten. Het is beduidend warmer dan de dagen ervoor, dus ik trek mijn gympen aan. Ineens staat Toet voor mij. Handjes in de zij, stampvoetend. Zijn ogen spugen vuur. ‘Je doet het express. Om ons te plagen,’ gromt hij. Wat ik express doe, om hen te plagen, wil hij niet vertellen. ‘Alsof jij dat niet weet.’

Vrijdagavond ga ik op tijd naar bed. Iets met glutenvrije chips die sporen van gluten bevattende granen kunnen bevatten. Ik had de waarschuwing, in kleine lettertjes, niet gelezen, maar weet, laat dat kunnen maar weg. Ze bevatten gluten. Rillerig kruip ik mijn bed in. Ik heb het zo koud, dat ik mijn enkelsokjes aanhoud.

Natuurlijk kan ik niet slapen. Zodoende zie ik hoe mijn slaapkamerdeur opengaat en hoor zachte voetjes over het laminaat wandelen. Ik voel hoe de deken aan het voeteneind wordt opgetild en hoor Moeltje fluisteren, ‘Yeas, she’s wearing sokkies, so het is cold genoeg voor ons to wear sokkies.’

De meest rechtse kastdeur schiet open, en bonkt tegen de punt van de kaptafel. ‘Stttt,’ piept Rozi, ‘dadelijk wordt zij wakker.’ Ik maak een fake snurkend geluidje. ‘No, she’s slaapt als een bear in wintersleep,’ bromt Moeltje. Ik hoor iets uit de kast vallen. Dat kan alleen maar de sokkenbak zijn, denk ik, en wacht af. Het klinkt of er muizen door mijn slaapkamer dansen. Dan hoor ik, ‘Volgens mij moeten er meer sokken zijn. Wacht even, ik ga een zaklamp halen.’

Ik hoor Toet de kamer uit rennen, en zie even later het licht van een zaklamp. ‘Hier onder de kast ligt nog een paar,’ piept Rozi, en niest eens flink. ‘Sain dit alle sokkies?’ hoor ik Moeljte vragen. ‘Volgens mij wel,’ bromt Toet. ‘En je ziet, er zit geen enkele ouwe sok meer in, alleen nog maar van die nieuwe, tweedehands maar wel gewassen, blije sokken.’ Hij klinkt tevreden.

‘Denk je,’ piept Rozi aarzelend, ‘dat Liesbeth het goed vindt dat wij de sokken eerder dragen dan ons personeel?’

‘Tuurlijk,’ antwoordt Toet. ‘Personeel hé. Tweede keus. Bovendien blijven er genoeg sokken voor haar over om uit te kiezen.’

Even blijft het stil. Muis-, olifanten- en berenstil. Dan vraagt Moeltje, ‘So leg mai nog eens out, waerom wai must wait met happy socks aandoen, tot all de andere sokken in de was liggen?’

De oorverdovende stilte die volgt maakt mij duidelijk dat Toet op deze vraag geen antwoord heeft. Ik hoor hoe de sokkenbak weer in de kast wordt gezet, hoe de deur wordt gesloten, en zie de slaapkamerdeur dicht gaan. Alsof er niets gebeurt is. Alsof ik het slechts gedroomd heb.

De volgende ochtend is één blik op de vensterbank voldoende om te beseffen dat ik het niet gedroomd heb.