Recruiter: pain in the ass of niet sterk in verwachtingenmanagement?

Afgelopen donderdag werd ik binnen het tijdsbestek van zes uur, driemaal benaderd door een recruiter*).  Het telefoontje van de eerste recruiter bezorgde mij een goed gevoel. Het is altijd prettig wanneer je ‘gezien’ wordt, zeker wanneer functie, sector, regio en aantal uren aansluit bij wat je zoekt.  

Het bericht van recruiter nummer twee op LinkedIn maakte dat ik even zoiets had van, Wow, ik ben populair vandaag. Dat gevoel duurde maar heel even. Na het lezen van functie, sector, regio en het aantal uren wist ik dat het om dezelfde vacature ging.  Na het lezen van het mailtje van recruiter nummer drie die avond, ben ik in lachen uitgebarsten, en heb ik lachend gereageerd met ‘bij bedrijf x? Je bent nummer drie vandaag.’ 

De volgende ochtend las ik het bedankje voor mijn ‘openheid’ van recruiter nummer drie en voor het eerst sinds ik met recruiters in aanraking ben gekomen dacht ik, wat een hondenbaan is het  eigenlijk. 

Noem mij maar naïef

Mijn eerste ervaring met een detacheringsbureau was bijzonder. Oké, ik had een sollicitatiegesprek met een van de medewerkers van het bureau gehad, en ik neem aan dat de accountmanager haar op haar mooie blauwe ogen vertrouwde dat ik echt een geschikte kandidaat was, maar het tempo waarin alles ging, inclusief ons kennismakingsgesprek drie kwartier voor het daadwerkelijke sollicitatiegesprek… Bijzonder dus.  

Achteraf bezien is er niets mis met bijzonder. Zeker in vergelijk met mijn volgende drie ‘recruiter ervaringen.’ Niet dat die op het moment suprême slecht waren. Integendeel zelfs.  Ik was er trots op dat ik na het schrijven van een bevlogen sollicitatiebrief, binnen een paar dagen uitgenodigd werd voor een gesprek. Dat de gesprekken, nooit om de hoek van de deur, maar altijd op ruim een uur rijden van mijn woonplaats, eigenlijk best vreemd verliepen, en weinig tot niets met de vacature waarop ik had gesolliciteerd te maken hadden, drong dankzij de spanning niet echt tot mij door.  

Pas nadat ik een maand na dato de stoute schoen aantrok om te informeren wat de status van de procedure was, en te horen kreeg dat de vacature was ingevuld (terwijl deze op de website van de recruiter nog open stond) viel bij mij het kwartje. Niks mooie vacature. Niks mogelijke nieuwe carrière. Ik was niet meer dan kaartenbak vulling.

Voor de kat zijn viool

Vanaf dag één dat ik solliciteer poog ik realistisch te zijn in het inschatten van mijn kansen. Wanneer ik denk dat ik iets niet kan, niet leuk genoeg vind, dan schrijf ik niet. Waarom zou ik mijn eigen tijd, en de tijd van de medewerker(s) die iets met mijn brief moeten doen, verspillen? Het feit dat ik in mijn naïviteit verleid was tot het steken van tijd en energie in het reageren op niet bestaande vacatures, maakte dat ik mij als werkzoekende geminacht voelde. Alsof mijn tijd, mijn energie, mijn creativiteit, er niets toe doet. 

Vanaf het moment dat ik besefte dat ik voor de kat zijn viool gesolliciteerd had, ging ik anders naar vacatures kijken. Alle sollicitaties die via detachering-, uitzend-, of werving & selectiebureaus liepen, negeerde ik. Mijn vertrouwen in dat soort organisaties was weg. En niet alleen bij mij. Ik hoor met enige regelmaat collega-werkzoekenden met bitterheid praten over recruiters en zo.

Kentering

Toen werd ik via LinkedIn door een recruiter benaderd. Niet met vage beloftes of fake vacatures. Na wat heen en weer gemail kwam het tot een telefoongesprek. Zij vertelde wat voor soort vacatures zij regelmatig had, ik vertelde wat ik zocht en samen kwamen wij tot de conclusie dat er enige overlap was. Het werd tijd voor een kennismakingsgesprek. Niets meer, niets minder. 

Er volgde meer uitnodigingen voor een kennismakingsgesprek.. Soms omdat de recruiter met een vacature in de maag zat (ik wil altijd weten om welke opdrachtgever dat het gaat, zodat ik een en ander na kan zoeken), vaker omdat ik een interessant CV heb. De gesprekken zijn voor ons beide van belang.  Hun belang is het toevoegen van een CV aan de kaartenbak. Voor mij is het voeren van een (indirect) sollicitatiegesprek van belang. Daar leer ik van. Bovendien bestaat er altijd de kans dat een opdrachtgever vraagt om iemand met mijn kennis, kunde en kwaliteiten, en dat de recruiter dan spontaan aan mij denkt. Of mij uit de kaartenbak vist. 😉

Terug naar het bedankje van recruiter nummer drie

Dankzij de kennismakingsgesprekken met diverse recruiters, en het bespreken van een mogelijke opdracht voor mij (een vacature die ik vier maanden geleden zelf al had gespot, maar waar ik niet op had gereageerd omdat op dat moment minder werken dan 40 uur niet bespreekbaar was) heb ik een wat beter beeld gekregen van de druk die opdrachtgevers op recruiters uitoefenen. Nadat ze eerst zelf een x-aantal maanden zonder enig resultaat lekker aan hebben gemodderd,  mag de recruiter het probleem binnen drie (werk)dagen oplossen**). Zonder goed gevulde kaartenbak een schier onmogelijke taak, al kan je altijd je toevlucht nemen tot LinkedIn en ander sites om mogelijke kandidaten te vinden.

Een opmerking in het antwoord op mijn lacherige mailtje richting recruiter nummer drie, liet mij nog iets anders beseffen. Vaak zijn de opdrachten op basis van no cure, no pay en is het de diverse opdrachtnemers niet (altijd) duidelijk bij hoeveel bureaus de opdracht is uitgezet. 

Ik zou bijna begrip krijgen voor de recruiters die met fake vacatures werkzoekende tot solliciteren uitnodigt. Bijna!

Maar zolang zij richting (toekomstige) sollicitanten niet aan verwachtingenmanagement doen (door bijvoorbeeld een disclaimer in de vacaturetekst,  of de uitnodiging voor een gesprek, te zetten) blijf ik bij hen een pain in the ass gevoel hadden. Een kwalificering waar andere bureaus aan ontkomen, doordat ik dankzij die negatieve ervaringen, niet meer reageer op vacatures op de site van een recruiter, of die via een recruiter lopen.  Zelfs nu niet. Als zij mijn CV interessant vinden, hoor ik het wel. 

*) recruiter, intercedent, consulent, accountmanager, etc. etc. ect.

**) Waarna het bedrijf met de ontvangen CV’s weer terug valt in hun ‘standaard’ tempo en de druk minder groot (b)lijkt dan naar de buitenwereld is gecommuniceerd.