Toet & Co: Spraakverwarring!

Na weken van nadenken over opzet en inhoud van de moduleopdracht Online Marketing is het zo ver. In sneltreinvaart vliegen mijn vingers over het toetsenbord. Van niks naar een bijna klaar in zes uur. Tevreden lees ik het mijn werk nogmaals door en begin te vloeken. ‘Gefrituurde aardappelschijfjes met teveel zout, ik ben de klantreis vergeten!’

‘Wat ben je aan het doen?’ vraagt Toet. ‘Kan ik…’ 

‘Nu niet Toet. Ik moet nog een klantreis maken,’ onderbreek ik hem. Terwijl ik een tekenprogramma open, glijdt Toet van tafel en rent naar zijn vriendjes. ‘Opschieten. Ga pakken. We gaan op reis!’
‘Waar gaan we naar toe?’ piept Rozi.  ‘Moeten we speciale kleren aan? Extra sokken meenemen? Tasje met kaas, vis en eikeltjes mee, of stoppen we onderweg?’
‘Is Grumpy*) driving?’ bromt Moeltje. ‘If yes, end hai is his loveable sjaggie self, den moet ik een pilletje voor wagenziekte nemen.’

Toet kijkt zijn vriendjes aan. ‘Ik weet niet waar zij naartoe gaat, en hoe ze gaat. Ze had het over een klantreis. Wat ik wel weet is dat wij dit keer niet thuis blijven.’

‘Customer reis? Fain. Den we gaan not with Grumpy,’ jubelt het kleine beertje. ‘Ai denk wai gaan met de trein. She is customer by de train company.’ Hij denkt even na. ‘It is al leet, so wai blaiven vast ergens slapen. Toet, get zes soks. Rozi, pak de kaas, vis en acorns en iets om te drinken. Ai zal de rugzak pakken.’

Zonder iets mee te krijgen van de door mij veroorzaakte commotie werk ik geconcentreerd aan het schematisch weergeven van de klantreis. Na een half uur knippen, kopiëren en weggooien van in elkaar schuivende pijlen, ben ik tevreden. Ik verklein de tekening naar bruikbaar, en plak de tekening op de juiste plek in de moduleopdracht. Na nog wat tekst toegevoegd te hebben is het tijd om mijn moduleopdracht in te leveren. Met één druk op de knop is het gebeurd. 

Tevreden leun ik achterover. Dan zie ik de Boysz zitten. Naast een uitpuilende rugzak. Verwachtingsvol kijken zij mij aan. ‘Gaan we met de trein?’ piept Rozi.
‘Hoe laat vertrekken we?’ vraagt Toet.
‘Hebben ze daar waar wai naartoe gaan freshe fish?’ 

‘Euh…?’ vraag ik verbaasd.

‘Jij moet een klantreis maken,’ jubelt Toet, ‘en wij gaan mee!’
‘Yeas. Wai are al gepekt en bezekt, so joe don’t hef toe weet op ons.’
‘Ja, en je mag wel opschieten, want anders komen we te laat,’ piept Rozi. 

Ik kijk naar mijn scherm waar de tekening van de klantreis nog steeds staat. Kijk naar de Boysz en zie de volle rugzak. Hun verwachtingsvolle blik. De glunderende snoetjes. ‘Momentje,’zeg ik, en klap de laptop dicht. Snel trek ik mijn schoenen en jas aan, gooi een fles water, mijn telefoon en beurs in de rugzak, en zeg de Boysz in te stappen. 

Op station Venlo aangekomen stappen we in de eerste trein die klaarstaat. Het boemeltje naar Roermond. Daar aangekomen picknicken we op een bankje aan het einde van het perron. Toet knabbelt aan de kaas, Rozi maakt de eikeltjes soldaat en Moeltje is best bereid zijn tonijn in water met mij te delen. Na het eten blijven we nog een uurtje treinen kijken. Dan is het tijd om naar huis te gaan. 

Met een eikeltjes stevig tegen zich aangedrukt, zacht snurkend, slaap wereldreiziger Rozi al voordat de trein uit Roermond vertrekt. ‘Leuk, zo’n klantreis,’ fluistert Toet. ‘Yeas. Let’s doe det vaker! This is fun!’

Ik ben het met de Boysz eens. Dit was fun!

*) Ik ben in bezit van een Suzuki Ignis semi automaat. Daar waar andere Ignisbezitters met deze variant een klein robotje hebben om voor hen te schakelen, zit in die van mij een sjaggerijnige kabouter. Vandaar de naam Grumpy. Zijn specialiteit: een fractie van een seconde anders schakelen dan ik had verwacht.

~~~~~~~~~**********~~~~~~~~

Voor de nieuwe lezers: Toet is een Cliniclown-muisje met een eigen willetje, Rozi, Rozifantje voluit, is een creatie van Appelig (en daarmee one-of-a-kind) en Moeltje is en Amerikaanse bruine (beany) beer, die lang geleden in het koffertje van Zoon mee naar Nederland is gekomen. Hij verblijft hier min of meer illegaal.