Toet & Co: Wai zain iets vergeten …

‘Baantjes trekken in het zwembad? Dat vind ik geen goed idee van Doezels personeel. Daar wordt mijn velletje nat van,’ piept Rozi. ‘An etlethiekbaan is very stoffig, end mai neus zit erg dicht bai de grond, dusch…,’ moppert Moeltje. ‘Huuummm,’ hoor ik Toet zeggen, ‘dat idee van Marry heeft patentie.’ Het praten gaat over in smiespelen. Dan zegt Toet, ‘Gaan jullie maar vast in bed liggen, dan ga ik even een boekje pakken om voor te lezen.’

‘In bed liggen?’ vraag ik verbaasd. Toet, het is nog maar net ochtend. ‘Weet ik,’ antwoordt het muisje, maar het is echt herfstweer, en Rozi is een beetje rillerig.’ Dat herfstweer was mij ook opgevallen. en vertederd kijk ik toe hoe de Boysz richting mijn slaapkamer vertrekken. Toet met het boekje Laika tussen de sterren onder zijn arm.

Voordeel van de afwezigheid van de Boysz is dat ik….

Ik word opgeschrikt door een donderend geraas uit de badkamer. Alsof alles wat op de kast staat, nu op de grond ligt. Ik hoor een kraan lopen. ‘Pas op Moeltje, dadelijk wordt mijn velletje nat,’ hoor ik Rozi roepen. Ik besluit polshoogte te gaan nemen. Wanneer ik de badkamer oploop, zie ik nog net de flits waarmee Toet’s tijdmachine verdwijnt. Snel kijk ik wat de Boysz aan het lezen waren op mijn laptop om vast te stellen waar zij naartoe zijn gevlogen, en lees ‘raket naar de maan‘. Oh jee.

Met een flits verschijnt de tot tijdmachine omgedoopte grijze afwasbak, in een baan om de aarde. Aan boord zijn kapitein Toet, eerste stuurman Rozi en passagier Moeltje. Met een stevige draai aan de afsluitdop van het badkamerrooster ontwijkt kapitein Toet een hoop roest. ‘Wot wesz det?’ vraagt Moeltje. ‘Spoetnik 1, satelliet met metaalmoeheid,’ piept Rozi. ‘Die kom je hier regelmatig tegen.’ Weer maakt de tijdmachine een omtrekkende beweging. Dit keer om een astroïderegen te ontwijken. Dan verandert de afwasbak in een geavanceerd uitziende machine, compleet met afweerschild. ‘How is dis mogelijk?’ vraagt het beertje. ‘Imagination,’ roepen Toet en Rozi in koor.

Meteen begint de tijdmachine aan een vrije val. ‘MOELTJE, STOP MET DENKEN DAT WE NEERSTORTEN!’ gilt Rozi. ‘Ai doe mai best, ai doe mai best,’ jammert het beertje, ‘Maar ai ben scarred.’ ‘Oogjes dichtdoen en denk maar dat je drijft, dan komt alles goed,’ adviseert Toetje. Braaf doet Moeltje zijn ogen dicht en verbeeldt zich dat hij drijft. De vrije val stopt. Heel eventjes. ‘Ai float niet Toet. Joe know I sink.’

Met een flits verdwijnt de tijdmachine uit de ruimte, en landt op een bekend balkon. ‘Oké Moel, we gaan even oefenen terwijl de tijdmachine op de grond staat. Denk een grote kap over de was… euh tijdmachine.’ Moeltje knijpt zijn ogen toe en langzaam verschijnt de gevraagde kap. ‘Nu denk ik er een controle paneel in,’ zegt Rozi. Het controle paneel verschijnt. ‘Ik denk de tijdmachine een beetje groter,’ zegt Toet, en ineens pas de tijdmachine niet meer op mijn balkon. ‘Nu denk jij dat we vliegen, Moeltje, en dat ik stuur, en Rozi draait aan de knopjes. Oké!’

Het beertje geeft geen antwoord, maar de tijdmachine stijgt op. ‘Goed zo Moeltje, zie je wel dat je het kunt,’ piept Rozi. ‘Dan gaan we nu weer terug de ruimte in.’ Het beertje knikt. ‘Rozi heeft mij op een idee gebracht,’ zegt Toet. ‘Dit keer springen we naar de Spoetnik 2 en gaan we Laika redden. Ik vind het maar niets dat dat beestje eenzaam en alleen dood is gegaan in die kunstmaan. Gebraden van binnenuit. Gelukkig kan ons fluff en stuff tegen dat soort hitte.’

‘R joe daar zeker van?’ mompelt het beertje. ‘Ai hef geen fluff en stuff maar beanies en…’

‘Natuurlijk ben ik daar zeker van. Wij hebben al vaker een ruimtereis gemaakt, easy peasy, geen centje pijn. Als je maar positief blijft denken.’ Het beertje bromt wat. Met een flits verdwijnt de tijdmachine voor de tweede keer.

Dankzij hun fantasie is de Spoetnik 2 zo gevonden. Het hondje Laika kijkt verbaasd op wanneer er ineens een afwasbak met daarin drie knuffels, voor het raampje van haar hondenhok verschijnt. ‘Der is really un doggy in de spaceship,’ bromt Moeltje verontwaardig.

Zacht jankend ziet Laika hoe één van de knuffels door de ruimte naar haar hondenhok zweeft, richting de ingang. Ineens staat de knuffel naast haar. ‘Ik kom je redden Laika. Wij nemen je mee terug naar de aarde, zodat je niet hier in de ruimte hoeft te sterven.’ Laika verstaat hem niet, maar likt de knuffel enthousiast over zijn snuitje. Alles is beter dan alleen zijn in die verschrikkelijke hitte hier in het hondenhok. Voorzichtig maakt Toet de ene na de andere sensor, die Laika verbindt met de console, die beneden op aarde door wetenschappers wordt uitgelezen, los. Dan slaat hij zijn armen om haar nek. Ineens zit zij in de afwasbak. Dan, met een flits, verlaat de afwasbak de ruimte.

‘Waar zijn we nu,’ fluistert Rozi. ‘Dierenambulance Midden-Limburg,’ fluistert Toetje terug. ‘We laten Laika hier achter. Zodra zij helemaal is aangesterkt, zoeken de mensen van de dierenambulance een nieuw baasje voor haar, zodat zij rustig oud kan worden. ‘Ben jai niet bang, det de Russen erachter komen?’ vraagt Moeltje. ‘Njet,’ bromt Toetje. ‘De Spoetnik 2 is al heel lang geleden grotendeels verbrand en op aarde neergestort. De Russen zijn het arme beestje al lang vergeten.’

Met een laatste knuffel nemen de Boysz afscheid van Laika, die braaf voor de deur van de opvang blijft wachten op de eerste werknemer van de dag. Haar redder.

Met een flits verdwijnt de tijdmachine, en de afwasbak landt met een klap op de kast in de badkamer. Ik trek de deur open, en hoor Moeltje zeggen, ‘Wai zain iets vergeten. Wai hebben geen foto gemaakt.’ Toet haalt zijn schouders op. ‘Dan gaan we morgen toch gewoon nog een keer.’ Dan kijkt hij mij aan en vraagt, ‘Wat eten we vanavond? Ik heb muizen-beren-honden-olifanten-honger.’

Ik ben benieuwd wanneer de Boysz vertellen waar zij naartoe zijn geweest, en wat die honden-honger te betekenen heeft.