Nu loop ik als een oud vrouwtje

Aan het eind van een lange dag vol 100.000 dingen uitzoeken voor de aanstaande badkamer- en keuken verbouwing, zei Nicole (INNIC: Ontwerper van ruimte) ‘Ik heb misschien een stageplek voor je.’ Wat zij daarna allemaal uitlegde ging een beetje langs mij heen. Wat bleef plakken was Levensloopbestendig Wonen Limburg, MKB-ers, platform, website, & social media. Ik beloofde erover na te denken. Het duurde niet lang voordat ik ja zei. Wel met de toevoeging dat ik er, zodra ik een baan zou vinden, mee zou stoppen. Logisch volgens Nicole.

Als stagiaire Communicatie deed ik mee aan een workshop Intercollegiaal overleg. Ik leerde hoe een aantal MKB-ers met een bouwgerelateerde achtergrond, allen met een passie voor duurzaamheid en levensloopbestendig wonen, elkaar een aantal jaren geleden hebben gevonden en samen met de gemeente Horst aan de Maas, de Hogeschool Zuyd en een ergotherapeut in het project Levensloopbestendig Wonen Limburg zijn gestapt. Ik was bij de afsluitende bijeenkomst van het project. Ik hoorde de vraag: ‘Hoe nu verder?’

Het ‘hoe nu verder’ is een tweesporenbeleid. Een deel van de MKB-ers en een ergotherapeut bundelen hun kracht en expertise om individuele particuliere woningbezitters middels een adviesgesprek te informeren over de (on)mogelijkheden om hun woning te verduurzamen en/of levensloopbestendig te maken (of voorbereidingen te treffen). Dit gesprek zal (vaak) plaatsvinden op het moment dat de particuliere woningebezitter bij één van de aangesloten MKB-ers aanklopt met verbouwplannen en vaak nog helemaal niet bezig is met later als ik oud ben. Door in een vroegtijdig stadium na te denken over mogelijke opties om het huis nu of in de toekomst aan te passen zodat men langer thuis kan blijven wonen, voorkom je paniekvoetbal wanneer later ineens voor de deur staat.

Is de noodzaak tot levensloopbestendig verbouwen wel al aan de orde, kunnen deze MKB-ers ook meedenken over mogelijke oplossingen. Dankzij het samenwerkingsverband beschikt de individuele MKB-er niet alleen over de eigen expertise, maar kan of één op één overleggen met een collega, of de casus inbrengen tijdens het intercollegiaal overleg, om op die manier de klant een zo optimaal mogelijke oplossing aan te bieden.

Daarnaast gaat een aantal projectdeelnemers (waaronder een aantal MKB-ers maar bijvoorbeeld ook de gemeente Horst aan de Maas) aan de slag met een nog op te richten platform Levensloopbestendig Wonen Limburg. Het platform moet de plek worden waar iedereen terecht kan met vragen maar ook mogelijke oplossingen omtrent levensloopbestendig wonen. Halen en brengen is het motto.

Deelnemen aan De Greune Mért, een duurzaamheidsmarkt georganiseerd door de gemeente Horst aan de Maas, leek (en bleek) een mooie manier om de bewoners uit de regio Horst aan de Maas bekend te maken met het bestaan van de Expertgroep MKB en om mensen te vinden die mee willen denken over de vorm en inhoud van het nog op te richten platform Levensloopbestendig wonen.

‘Kom je ook?’ vroeg Nicole, en ik zei ja. En zo kwam het dat ik zondagochtend vroeg richting Horst vertrok.

Omdat beide groepen nog niet over folder (of ander promotie) materiaal beschikken, is er voor gekozen om op ludieke wijze het gesprek met het publiek in gesprek aan te gaan. Door de stands van beide groepen werd een rolstoel annex rollator parcour uitgezet. Deel één van het parcour was zo ingericht als de meeste huizen. Dat wil zeggen, met drempeltjes en (vaak) smalle doorgangen. Aan het eind van het parcour stond één deurpost die wel aan de voorwaarden levensloopbestendig voeldoet. Daar was ook een ‘halletje’ gemaakt, wat groot was om een rolstoel in te draaien. Mensen uit het publiek mochten door middel van een rollator wandeling of een ritje in de rolstoel, de verschillen ervaren.

Klinkt simpel, nietwaar? Te simpel eigenlijk. Dat is ook zo. Twee Ergotherapie studenten van de Hogeschool Zuyd kwamen to the rescue. In hun koffertje zat een zogenaamd ouderdomspak. Het pak bestaat uit een verzwaard vest, enkel-& polsbanden en een nekband. Bij elkaar ongeveer 18 kilo. Dit om het gevoel van krachtsverlies dat veel mensen bij het ouder worden ervaren, te simuleren. Daarnaast kreeg de proefpersoon ook nog een geluidswerende koptelefoon op, een hadden zij een aantal brillen bij zich, waarmee veelvoorkomende zichtproblemen bij het ouder worden nageboots werden. Dankzij de twee studenten en hun koffertje konden mensen bij ons een ervaring opdoen.

Maar eerst moest het publiek geïnformeerd worden over de mogelijkheid deze ervaring op te doen. Nicole had het ouderdomspak voor aanvang van de mért al getest, dus liet ik mij, een half uurtje na de start van de mért, in het pak hijssen. Vooral door de bril met beperkend zicht, was het een ware martelgang. Het was maar goed dat de muren uit op de grond geplakt ducttape bestonden, want anders was ik bont en blauw geweest. Na de eerste bocht was ik dankbaar dat één van de studentes naast mij liep, om bij problemen meteen in te kunnen grijpen. Onder groeiend bekijks van het publiek bewandelde ik het parcours viermaal. Toen was het tijd geworden, nog steeds allercharmanst uitgedost, het gesprek met het publiek aan te gaan.

Godzijdank wilde iemand uit het publiek, een medewerker van de thuiszorg, het pak wel eens proberen om een beeld te krijgen van wat haar cliënten dagelijks ervaren. Het bleek een eye-opener en wel dusdanig dat zij tijdens het eerstkomende werkoverleg gaat voorstellen dat al haar collega’s dit ook eens gaan ervaren.

Het bleef niet bij deze ene mevrouw. Het bleef (gelukkig) niet bij een goed gesprek.

Al met al was het een geslaagde dag. Alleen jammer van de spierpijn die ik aan het sjouwen met al dat gewicht heb overgehouden. Nu loop ik als een oud vrouwtje, zelfs zonder die achttien kilo extra. Nou ja, het was voor een goed doel.