Van dit soort goede zorgen kan ik zo blij worden…

Sinds ik glutenvrij eet, of beter gezegd sinds ik weet hoe ziek ik van een enkel gluutje kan worden, moet ik uit eten beter voorbereiden dan ik gewend was. Vroeger plofte ik daar waar het eten er lekker uitzag, en de sfeer goed volede, neer waarna het grote genieten kon beginnen. Dat is tegenwoordig wat lastiger. Voordat ik ga zitten check ik of men bekend is met de gluut en of de optie glutenvrij daar bestaat. Afhankelijk van het antwoord ga ik zitten of loop door (ie, neem de uitnodiging aan, of bedank beleefd).

Helaas is het antwoord niet altijd in overeenstemming met de werkelijkheid. Zo kreeg ik ooit, van een serveerster die zo wist te vertellen dat de kok voor mij iets glutenvrij kon bereiden, een glas water in een in bierwater gespoeld glas. Het is bij één slok water gebleven. Dank u wel.

Of wat te denken van de ene pannenkoekenhuis. Vooraf had ik gebeld. Glutenvrij was geen probleem. Bij het opnemen van de bestelling vroeg de ober, na mijn bestelling van een glutenvrije pannenkoek, of ik coeliakie heb. Ik geef eerlijk antwoord dat dat nooit vastgesteld is, maar dat ik wel heel erg ziek word van gluten. Hij was onverbiddelijk. Geen coeliakie, dan ging de kok de pan en de spatel ook niet afwassen. Na veel soebatten door mijn tafelgenoten, ging de ober overstag. Zei hij. Mijn darmen, die nog voor het kopje koffie na begonnen te protesteren, zeiden iets anders.

En dan was er nog dat ene tapasrestaurant waar vlaggetjes gebruikt werden om de glutenvrij gerechtjes aan te duiden. Alleen niet consequent waardoor, toen het dessert uitgeserveerd werd (tegen een uur of elf, buiten op terras, terwijl het al behoorlijk donker was, en ik de creme brulee zonder vlaggetje kreeg, dat niet vreemd vond en een hap nam. Helaas bleek ik de cheesecake van een van mijn tafelgenoten te hebben gekregen.

Soms word je blij verrast…

Daar was de teambuildingsavond vorig jaar. Bij een nabijgelegen kinderboerderij Hagerhof. Ik was er al vanuit gegaan, dat glutenvrij geen optie was. Volgens de kok was het geen probleem, en mén, wat had die man gelijk. Oorspronkelijk was op één hoofdgerecht en één bijgerecht van het lopend buffet na, alles glutenvrij. Toen strooide een van de hulpkoks per ongeluk croutons over de salade. Om kruisbesmetting te voorkomen, mocht ik als eerste opscheppen. Van het ene gerecht wat ik niet mocht hebben was speciaal voor mij een glutenvrije variant gemaakt. Aangezien het bijgerecht, aardappelkroketjes, echt niet kon, was speciaal voor mij een van de friteuses schoongemaakt, om voor mij een portie friet te bakken. En er werd een aparte salade voor mij gemaakt.

Of wat te denken van de keuken van Multifunctioneel Centrum Kerkeböske in Helden. Bij mijn aanmelding voor de Inspiratiedag vroeg ik of een glutenvrije lunch tot de mogelijkheden behoorden. Het antwoord was ja. Tegen de tijd dat ik aan de lunch kon beginnen, kwam de geur van gebakken kroketten mij al tegemoet. Nou ja, kroketten kan ik wel vergeten, dacht ik, en was blij verrast toen ik mijn lunchpakket kreeg. Twee glutenvrije broodjes, beleg en… een kroket. ‘Is die wel…’, vroeg ik aarzelend. Ja, die was glutenvrij. ‘En de friteuse is extra schoongemaakt,’ zei de eigenaresse, ‘Dus ik zou zeggen, geniet van je lunch.’

Vrijdag had ik een afspraak bij het Oorlogsmuseum in Overloon. Met lunch. ‘Ik zou mijn eigen brood meenemen,’ zei Zoon. ‘De keuken is zo klein, glutenvrij gaat vast niet lukken.’ Ik belde vooraf, en glutenvrij was geen probleem. De jongedame die ik had gesproken bleek gelijk te hebben. Sterker nog, er was zelfs een glutenvrij koekje bij de koffie.

Van dit soort goede zorgen kan ik zo blij worden… Helemaal wanneer ik het vooraf niet verwacht. Dan is het net of ik een gewoon mens bent, zonder ellendige allergie!