Toet & Co: Paniek

Buiten is het donker en koud. Om beide fenomenen een beetje buiten te sluiten, laat ik de rolgordijnen rustig, om geen planten te raken, zakken. ‘Toet, kan je een klein beetje naar voren gaan,’ vraag ik de grijze muis, die op zijn gemak tegen een fotolijstje aanhangt. Buiten een lichte beweging van zijn hoofd geeft Toet geen sjoege. Ik laat het rolgordijn nog wat zakken, achter Toet’s rug langs. ‘Doe eens een beetje voorzichtig mens’, mompelt hij vanuit zijn mondhoek. Ik negeer de muis, en laat het tweede rolgordijn zakken. ‘Beware human, so slijt main back’, brult Moeltje. Ik kijk de heren één voor één aan en dan dringt het tot mij door dat zij al zeker een week niet van hun plaats zijn gekomen. ‘Oké Boysz, wat is er aan de hand. Waarom zijn jullie zo rustig? Niet dat ik rust een vies woord vind, maar iets klopt er niet’.

Tergend langzaam, met een vragende blik in zijn ogen, draait Toet zijn hoofd van Rozi naar Moeltje. Beide geven een nauwelijks merkbaar knikje. ‘Het komt door de broek van Zoon,’ mompelt Toet in een niet geslaagde imitatie van een buikspreker. Ik wacht op een toelichting, maar die blijft uit. ‘Welke broek van Zoon, en wat komt er door zijn broek?’ vraag ik ongeduldig. ‘Die kapotte broek,’ piept Rozi. ‘Die ene die helemaal versleten is.’ ‘Ja! En?’ vraag ik.

Door zoveel domheid komt Toet tot leven. ‘Dat was een spijkerbroek. En weet jij waar spijkerbroeken van gemaakt zijn. Den-nim! De sterkste stof op aarde. En die broek was helemaal versleten, met zukke gaten erin.’ Zijn begeleidend armgebaar omvat de hele wereld tot aan de maan en weer terug. Ik snap het nog steeds niet. ‘Dat was een oude broek. Maar wat heeft dat met jullie te maken?’

‘Wij,’ zegt Toet op een toon zo neerbuigend dat ik hem met liefde achter het behang wil plakken, ‘zijn gemaakt van dun fluffy stof en katoenen draadjes. Wij, dat is te zeggen ons velletje, is lang niet zo sterk als den-nim. Dus als een broek van Zoon na acht jaar dragen tot op de draad toe versleten is, wat gebeurt er met ons wanneer wij te veel bewegen. Te veel wrijving veroorzaken. Straks valt tijdens het spelen het fluff en stuff zo uit ons velletje. En dan? Wat gebeurt er dan met ons? Worden wij dan net als die broek weggegooid? Zo de container in???’ Paniek om wat er mogelijk ooit gaat gebeuren, klinkt door in zijn stem.

‘Natuurlijk gaan jullie niet de container in,’ antwoord ik hem. ‘Jullie worden gerepareerd. Ik heb jouw oortje toch ook al een keertje vastgezet, en je opengebarsten ruggengraatje verstevigd! Je weet wel, toen die keer dat je alle chocolade hier in huis op hebt gegeten.’ ‘But whoat alz er no fluffy stuff meer is om te repareren. When the wholes sain to big? Whoat den?’

‘Den… euh dan gebruik ik een stukje stof om het sleetse plekje te repareren,’ beloof ik het beertje. ‘Bruin or colorfull.’ ‘Dat mogen jullie zelf kiezen,’ zeg ik. De drie knuffels kijken elkaar aan. ‘Dus wij kunnen gewoon spelen, zonder dat we bang hoeven te zijn dat wij slijten en weggegooid worden,’ piept Rozi. Ik knik. Met een sierlijke duik belandt Toet op de bank, en schuift zo de vloer op. ‘Kom jongens, we gaan schaatsen. Zij heeft gisteren de vloer nog geboend.’

Rozi en Moeltje volgen hun vriendje op de voet. Zuchtend vraag ik mij af of ik er wel slim aan heb gedaan dit gesprekje met de Boysz te voeren. Het is namelijk weer gedaan met de rust in huize Digitalix

~~~~~~~~~**********~~~~~~~~

Voor de nieuwe lezers: Toet is een Cliniclown-muisje met een eigen willetje, Rozi, Rozifantje voluit, is een creatie van Appelig (en daarmee one-of-a-kind) en Moeltje is en Amerikaanse bruine (beany) beer, die lang geleden in het koffertje van Zoon mee naar Nederland is gekomen. Hij verblijft hier min of meer illegaal.