Bingewatching: Historical dressmaking

33 reacties

Ooit heb ik naailes gehad en ik was er niet eens zo slecht in. De lerares en ik waren het alleen niet eens over mijn maat zodat alles wat ik tijdens de les heb gemaakt te groot was, uitgehaald diende te worden, en opnieuw in elkaar gezet. Euh ja, nadat ik het hele ding in elkaar had geregen paste ik het kledingstuk even om, zodra ik pal naast de rijgdraad wilde gaan naaien, op mijn vingers getikt te worden. ‘Een halve centimeter afstand bewaren jongedame,’ kreeg ik dan te horen.

Na één seizoen ben ik er mee gestopt. Dat mens en haar gebrek aan vertrouwen was aan mij niet besteed. Mijn moeder had meer vertrouwen in mijn kunnen, of wellicht een hele grote hekel aan naaien, want toen zij een jaar later met mijn vader mee mocht voor een korte expat experience in Singapore kreeg ik een Knip en vijf lappen stof in mijn handen geduwd. In 1985 vulde kledingwinkels hun rekken nog volgens het seizoen met kleding. Het was herfst dus zomergoed was niet meer te krijgen. ‘Dit vind ik een mooi modelletje,’ wees zij en ik ging aan de slag.

Het was een vrij simpel modelletje (kort lijfje met een vanaf het middenrif uitlopende rok); al na een paar avonden was haar nieuwe garderobe klaar, en ging ik aan de slag met wat spijkerbroeken van mij die ingekort moesten worden. Ergens ging er iets fout en ineens zat mijn vinger vastgenaaid aan de zoom van mijn spijkerbroek. Lichtelijk wit rond zijn neus heeft mijn vader mij verlost (zonder de naald te breken want naalden breken, dat doe je niet) en ik heb de rest van de zomen met de hand gedaan. Op een paar gordijnen na, is het bij handwerken gebleven. Bij het leegruimen van de flat van mijn ouders heb ik even getwijfeld of ik de naaimachine mee zou nemen, maar ik voelde acuut een steek in mijn vinger. Nee dus. Mijn needling days are over.

Van de week opende ik youtube. Binnen mijn abonnementen was niets nieuws verschenen, en ik scrolde door de aanbevolen video’s. Geïntrigeerd door de titel klikte ik onderstaande video aan en got hooked. Ondertussen volg ik haar op Instagram, en ben haar hele Youtube oeuvre aan het bingewatchen. Haar stem, taalgebruik, en de manier van filmen van haar werk vind ik rustgevend. Alleen begint het nu te kriebelen. Wie weet, pak ik ooit de naald weer op.

33 Comments

  1. Wat een horror verhaal over jouw naaimachine toestanden. Hier ook zo iets. Maar zoals je weet zit er stijgende lijn in. Dus inderdaad wie weet… een jurkje van de zomer?

    Like

    1. Wie weet. Er beginnen zich wat vage ideeën te ontwikkelen. Met een naald en draad ben ik nog best handig, zeker nu ik weer wat vaker ‘oefen’ door kleding te repareren in plaats van weg te doen.

      Like

  2. Prachtig om te zien hoe zij dit doet. Hoop dat mensen wat meer respect voor kleding krijgen en snappen dat een shirt van een vijf euro gewoon eigenlijk niet kan. Maakte voor mijn dochter en kleindochter jurken voor het Suikerfeest, met Engelse naden want geen machine voor het afwerken van naden en dit vond ik mooier staan. Maar veel werk. Maar met liefde gemaakt en dat zie je in haar werk ook terug. De liefde voor stoffen, het maken.

    Leuke link, bedankt!

    Geliked door 1 persoon

    1. Graag gedaan. Ik weet dat veel van mijn lezers wat minder met vloggen hebben, maar ik vind haar bijzonder en de liefde voor haar kunst spat van het scherm. Daardoor fijn om naar te kijken en te luisteren.

      Like

  5. Wat ze ergens in dat filmpje zegt, is dat mensen die kleding maken proberen te concurreren met fast fashion, dat lukt niet en dan gaan ze onder de prijs. Mij hebben mensen ook wel gevraagd of ik iets voor ze wil maken, zoiets als wat ik zelf draag. En dat zijn heel simpele stukken. Maar voor de prijs die zij willen betalen, kan dat toch niet. Maar op het moment dat een producent dit in productie neemt, kan het ineens heel goed. Alleen is het dan volgend jaar niet meer te koop, en de stukken die erbij passen nog minder. Over verstellapjes heb ik het niet eens.

    Like

    1. Heel veel mensen roepen dat zij niets met fast fashion hebben…Maar willen niet meer betalen voor een kwaliteitsstuk wat vaak tijdloos is en veel langer meegaat. Want die prijzen van 2,50 voor een t-shirt, een tienrje voor een trui.. Dat is wat ze willen.

      In een van de andere filmpjes verteld zij waar haar bloes vandaan komt (H&M).Ze legt dan uit dat zij liever geen fast fashion koopt, soms wel in de verleiding komt, en het dan behandelt als non fast fashion. Dus: er goed voor zorgen, repareren als het kapot gaat en heel heel heel vaak en heel heel lang (in jaren) dragen. Precies zoals ik het (vaak) ook doe. Mijn hemaatje is haar vierde winterseizoen ingegaan en kan nog jaren mee.
      Maar goed, ik weet tegenwoordig heel goed wat ik mooi vind en wat mij staat, dat scheelt miskopen.

      Geliked door 1 persoon

        1. Zij kan het dus wel. Blijkt. Ik zie haar dat bloesje regelmatig dragen in haar vlogs. Jaja, bingewatchen.

          Like

      2. Mijn linnen ‘trui’ of t-shirt, wat je wilt, het is het allebei niet precies, kost 35,– aan linnen stof alleen. Geen duur linnen ook. En dan moet hij nog gemaakt worden. Daar doe ik, bij dit super eenvoudige model, toch meerdere uren over.

        Like

        1. Dankzij winkels als H&M, Action en Alie en Wish hebben mensen totaal geen idee van de kosten van iets.
          Ik bedoel maar, leren tassen uit China voor 10 euro. En dan ook nog gen verzendkosten hoeven te betalen. Daar kan een beetje leerwerker/tassenmaker hier toch niet tegenop concurreren. Bovendien maken dat soort bedragen ook niet dat mensen zuinig zijn op hun spullen, want voor een tientje heb ik weer een nieuwe, een andere.
          En ondertussen één dag in de week geen vlees eten ‘want dat is zo goed voor het milieu’ ..

          Like

  6. Ik heb er respect voor als je het kan, ik heb er geen gevoel voor en ben gestopt toen ik de naald door mijn wijsvingernagel zag gaan. Die pijn voel ik ook nog. Als ik soms de prijzen zie dan baal ik er wel van trouwens, veel kleding in grote maten passen mij niet omdat ik niet de standaard dikke vrouwenvorm heb.

    Like

  7. Geweldig!
    De laatste paar jaren maak ik opnieuw mijn eigen kleding. Ik doe jarenlang met ieder stuk. Mensen herkennen mij eraan. Ik blijk hierdoor zelfs fans te hebben – dat was niet de opzet, maar vooruit maar.
    Mijn manier van maken verschilt aanzienlijk van die van mijn moeder of de naailerares. Een stuk voor alledaags gebruik heb ik graag in een dagdeel klaar.
    Als ergens een dunne plek in komt, plak ik er met textiellijm en strijkijzer een lapje onder – zulke stofrestjes heb liggen je als je de kleding zelf hebt gemaakt.
    Een tante van mij had een naaister, die kwam eenmaal per maand of zo bij haar thuis, en dan repareerde en vermaakte ze kleding. Kinderkleren konden meerdere maten worden uitgelegd. Ik heb het bij mijn eigen kinderen ook zo gedaan. Ook kleding die ik maak voor mijn kleinkinderen maak ik zo dat het, eventueel met een bescheiden aanpassing, meerdere jaren meegaat. Anders dan mijn rijke tante, had ik geen naaister aan huis.

    Like

      1. Moet je eens proberen, linnen ondergoed …
        Maar pas op want je raakt eraan verslaafd en zo’n simpele onderbroek vraagt nog best wat tijd om te maken. En als hij dan eindelijk klaar is, kun je er niet mee pronken 😉

        Geliked door 1 persoon

    1. Denk het niet.
      De truien die ik brei zijn wel heel historisch. Meestal vier rechthoeken. Very old fashion ..

      Like

        1. Ik ben best wel retro minded. Alleen gaat deze dame nog een eeuwtje verder terug dan ik zei de gek. Maar zij maakt prachtig spul en mijn enthousiasme denkt het te snappen. Mijn inner scepticus houdt de boot af. Maar wel wat tips gezien om kleding te repareren. Netjes te repareren…

          Like

    1. Ik zit mij alleen nog af te vragen waarom Google met dit ‘voorstel’ kwam..
      Maar genieten is het zeker..

      Like

Reacties zijn gesloten.