Up at the crack of dawn…

Dinsdag konden jullie lezen dat ik vrijdag rond de klok van zes uur mijn bed uit mocht, en dat ik daar een beetje tegenop zag omdat mijn reguliere opsta-tijd wat verder in de toekomst ligt dan ik zou wensen. Jullie vertrouwen dat het vast ging lukken deed mij deugd, en werkte motiverend.

Op Facebook bood iemand aan mij vrijdag rond de klok van zessen te bellen. Een lief gebaar, maar aangezien mijn telefoon in de nachtelijke uurtjes naar de huiskamer is verbannen, geen optie. Het aanbod bracht mij wel op een idee. Zoon zit (hoewel, hij zit weinig tijdens een dienst) in de nachtdienst en ik vroeg hem om mij vrijdag, wanneer hij thuis komt van zijn werk, uit bed te trekken, mocht ik nog niet op zijn. Met een brede grijns op zijn gezicht maakte hij een aantekening in zijn agenda.

Nu had ik die dinsdag niet alleen spierpijn maar ook een hoofd vol snot en koorts, dus ik maakte er een rustig dagje van. Net als woensdag. De wekker liep wel af, maar leidde niet echt tot actie. Donderdag ging het een stuk beter. Ik ging eerst de boodschappen doen, en daarna een stukje wandelen. Ik was nog maar net thuis, toen ik werd gebeld. Het waren mijn eerste woorden die dag, en mijn stem bleek fietsen te zijn. Ik besloot wijs te zijn, en mij af te melden voor het evenement van vrijdag. Ik dacht er ook nog aan Zoon’s wekdienst af te zeggen. Niet dat dat nodig was. Het virusjes wat bij mij kwam logeren, heeft een nieuwe gastheer gevonden en Zoon lag vrijdagochtend om zes uur nog lekker op één oor.