Mijn vader had Alzheimer. Net als zijn zusje, ouders van vrienden, collegae, kennissen. Hoewel ik beter weet associeer ik Alzheimer vooral met de generatie van mijn ouders. Tot dertig oktober van dit jaar. Toen ik een privé berichtje van mijn Groningse Vriendin kreeg en daarna onderstaand berichtje op Facebook las.
Normaal weet ik mijn woorden wel te vinden maar dit keer zat ik met mijn bek vol tanden. Wat zeg je tegen iemand, een generatiegenoot nog wel, die deze diagnose krijgt. Iemand die beide ouders, lang voordat hun lijf het leven niet meer aankon, aan deze aandoening heeft verloren. Bekend is met elke keer afscheid nemen van iemand die steeds minder op de persoon van ooit lijkt. Ik wil naar haar toe, en tegelijkertijd durf ik niet te gaan uit angst voor wie ik aantreft. Misschien wel de eerste leegte in haar ogen te zien. Maar ook bang haar dochter onder ogen te komen. Haar dochter, die nog veel te jong is om voor haar moeder te moeten doen wat zij voor haar moeder doet.
De eerste twee weken van november denk ik heel veel aan mijn vader. Aan hoe kort de periode tussen diagnose en niet meer echt aanspreekbaar zijn was. Aan de handvatten die mijn ervaringsdeskundige Vriendin mij bewust en onbewust aanreikte, zodat ik tot aan de dag van zijn overlijden in staat ben geweest mijn lieve, rustige, intelligente vader achter de kwaadaardige kobold die hij was geworden, te blijven zien. Blij te zijn met zijn soms nog heldere momenten, de korte momenten van aandacht. Maar ook aan het vertrouwen wat hij in mij stelde, om die beslissingen te nemen die goed voor hem waren. Dan verschijnt er een tweede berichtje op Facebook.
Ik besluit mijn angst onder ogen te zien. Los te laten. Een vriendin te zijn. Er voor haar te zijn. Om nog meer herinneringen aan en met haar te creëren. Ik stuur een appje met de vraag of het goed is dat ik langskom. Zij reageert positief. Wanneer kom je? vraagt zij. Ik geef aan dat ik de hele maand december kan, dat zij het mag zeggen. 20ste??? gaan we samen mijn overgang naar 66 vieren. Het teken van het beest.
Vrijdag 20 december stap ik in de auto en rijd naar Groningen. Haar begroeting is net zo warm als altijd. Duhuh, wat had ik anders verwacht?? vraagt het spook in mijn hoofd. Dan volgt er een ondeugend, Fijn dat je er bent. Nu mag ik eindelijk mijn cadeautjes open maken. Grinnikend schuif ik aan tafel terwijl zij een kop koffie voor mij zet. Dan begint Vriendin, bijgestaan door haar dochter, te vertellen. Over de diagnose, het onderzoekstraject, de lieve meneer van Humanitas waar zij die ochtend een eerste gesprek mee heeft gehad en die haar met haar financiën gaat helpen. Over the past, the present & the future.
Na de tweede kop koffie vertrekken we richting het centrum van Groningen voor een late lunch. Net als altijd wijst Vriendin bijzondere gebouwen aan. Vertelt over de geschiedenis van Groningen. Haar geschiedenis met de stad. Na een kort bezoek aan de 10e verdieping van Forum (bibliotheek Groningen) met prachtig uitzicht over de stad, strijken we neer in een eettent naast eerdergenoemd Forum. Het wordt een middag als vanouds. Vol humor, warmte, goede gesprekken, kwinkslagen. Precies zoals, eigenlijk best wel heel erg logisch, voor de diagnose. De diagnose verklaart het één en ander, voorspelt wat in de toekomst (mogelijk) gaat gebeuren, maar zegt verder niets over Vriendin. Over wie zij is. Hoe zij is.
Tegen negen nemen we afscheid. Blijven slapen is vanwege mijn allergie en haar twee katten niet echt een optie. ‘Ben je ook allergisch voor honden?’ vraagt zij. Dat ben ik niet. “Dan wil ik graag samen met Meisz bij je komen logeren wanneer de verbouwing achter de rug is. Samen herinneringen maken!’
Onderweg naar huis realiseer ik mij twee dingen. Ik ben blij dat ik mijn angst onder ogen heb gezien en baal dat ik vergeten ben om foto’s te maken. Van ons samen, van haar. Alleen of met haar dochter. Foto’s die later in haar ziekteproces, wanneer het dwalen van haar geest merkbaar is, op haar gezicht en in haar ogen zichtbaar is, niet alleen voor haar fijn zijn om naar te kijken, maar ook voor de mensen om haar heen. Opdat wij blijven herinneren wie zij was, niet hoe zij gaat worden. Haar geest mag gaan dwalen, haar gedrag gaat wellicht veranderen, maar in haar kern blijft zij wie zij is. Een origineel, warm en liefdevol mens.
Wil je meer weten over Alzheimer of een donatie doen om (meer) onderzoek mogelijk te maken, klik dan hier. Je toekomstige zelf is je er wellicht dankbaar voor.
NB. Dit blog is met toestemming van Groningse Vriendin geschreven.
Koffie Digitalix 
Prachtig geschreven maar een verschrikkelijk verhaal. Veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie. Vier het leven en geniet van elkaar x
LikeLike
Vreselijk nieuws zeg. Dit nieuws wil je niet horen. Ik heb het met ingehouden adem gelezen, een ramp voor haar, haar naasten en vrienden. Ik wens jullie heel veel sterkte en vlijf herinneringen maken met haar zolang het nog kan.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een nieuws zeg. Wat kan ik zeggen? Niets.
Maar ik wens alle betrokkenen veel sterkte.
LikeLike
Dank je… Vooral namens Vriendin en haar Dochter..
LikeLike
Wat heftig! Veel te jong. Snap dat je even angstig was, maar je hebt je herpakt en een ware vriendin getoond. Sterkte. Voor alle betrokkenen.
LikeGeliked door 1 persoon
Leve de vriendschap. Goed dat je gegaan bent. En niemand weet hoe, waar en wanneer een leven eindigt. Tot zoalng is er leven.
LikeLike
Een waar woord…
LikeLike
Lieve Rianne
Je blog heb ik in één ruk gelezen. Wat een triest en troosteloos nieuws.Ik heb er geen woorden voor. Sterkte is zo snel gezegd, maar wel heel gemeend.
Liefs ♥
LikeGeliked door 1 persoon
Jeetje Rianne, wat heftig – voor je vriendin, voor haar dochter, voor jou. Wat heb je dit indringend geschreven. En wat goed dat je ‘gewoon’ naar haar toe bent gegaan. Blijf herinneringen maken samen, en vastleggen! 💕
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooie blog, maar wat een heftig verhaal. Nog zo jong, maar wat stoer dat je gewoon naar haar toe rijdt!
LikeGeliked door 1 persoon
Dit logje las ik een stuk. En dan liet ik het even liggen. En toen las ik de rest.
Elk moment dat ik iets vergeet slaat de schrik me om het hart. Ik leef gelijk mee met jou en je vriendin. Mijn geheugen laat me ook nu in de steek, maar als ik terug ga in de tijd denk ik dat het de zomer van 2006 moet geweest zijn. Met mijn mama, toen 58, kreeg de diagnose Alzheimer. Daar leefde ze mee tot december 2015. En wij leefden die ziekte mee. Ze is hartverscheurend. Maar toch is er ook nog een hele tijd zinvol mee te leven. Ik wens jou en vooral haar alle sterktej die je hebt om er zo zinvol als mogelijk mee om te gaan. Take care.
LikeLike
Ik herken de momentjes van angst… Zeker wanneer het een paar keer achter elkaar gebeurt, dat vergeten.
Maar wat was jouw Mama ongelooflijk jong. Nog veel jonger dan vriendin. Maar net iets ouder dan ik. Hoe zwaar voor haar, voor jou, voor iedereen in haar omgeving.
Hartverscheurend is een goed woord voor deze ziekte.
Je zegt take care tegen mij. Ik zeg hetzelfde tegen jou. ❤
LikeLike
Heel erg heftig voor je vriendin dat ze deze diagnose heeft gekregen. Heel erg heftig voor jou om haar straks te moeten zien ‘aftakelen’. Ik wens jullie beide heel veel sterkte toe, maar bovenal heel erg veel mooie momenten samen! ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je liefie ❤️
LikeLike
Oh wat heftig 😢
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had meer willen schrijven maar kan de woorden niet vinden ….
LikeLike
Join the club. Er zijn ook geen woorden voor…
LikeGeliked door 1 persoon
Hallo Rianne,
Heel lang geleden maakten Wil en ik een plan: als we oud waren wilden we naar Schier verhuizen en dan louter en alleen mooie knappe jonge mannen om ons te verzorgen. Ik moet r nog om lachen! Gelukkig hebben we onze week op Terschelling gehad en samen mooie nieuwe herinneringen gemaakt, nadat ik te horen kreeg wat er aan de hand was. Nadat we samen tranen hadden laten gaan. Ik duim en duim dat er snel een medicijn komt, voor Wil en voor al die mensen die deze boodschap hebben gekregen en krijgen. Wat heb je een mooi stuk geschreven, dikke zoen voor jou en onze vriendin.
LikeLike
Dank je Karin. Niet alleen voor je woorden maar omdat ook jij er voor Willy bent.
Volgens mij zegt Wil trouwens nog steeds geen nee tegen het Schier-plan. Tenminste wanneer er een kleine aanpassing op komt. Weekje Schier, maandje elders. Weekje Schier etc.
LikeLike
Dat weet ik wel zeker, 😄
LikeGeliked door 1 persoon
Wat intens verdrietig, dit. Je hebt het mooi opgeschreven. Het is een erg akelig ziektebeeld. Dat besef ik vooral als ik nu even in háár schoenen probeer te staan. Dan overheerst de angst. Angst om alles wat je kwijt gaat raken. De periode waarin dit zachtjes aan gebeurt, is zó naar en ingewikkeld. Ik ben nooit het boek dat ik in mijn pubertijd hierover las vergeten. Geschreven door de ogen van de hoofdpersoon. Daar heb ik veel van geleerd…Vier de vriendschap!
LikeGeliked door 1 persoon
Jeetje wat heftig. Zo jong!!
Wat fijn dat je naar haar toe bent gegaan. Dat jullie samen nog heel veel mooie herinneringen mogen maken. Ik wens haar (en jou uiteraard ook) heel veel sterkte toe!!
LikeGeliked door 1 persoon
Goed dat je contact met haar opgenomen hebt. Er zullen beslist ook mensen zijn die dat niet meer doen of durven. Die haar met rust willen laten of haar uit de weg gaan. Jammer dat je geen foto’s genomen hebt, maar ik denk dat je het de volgende keer niet zal vergeten. Sterkte voor je vriendin en iedereen die haar kent.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een naar nieuws.
LikeLike
Tranen, maar niet van verdriet. Wat ben ik rijk met menschen zoals jij om me heen. Nou ja nier letterlijk…Limburg/Groningen. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Luuf joe lieverd …
ps. Op Facebook staan reacties die ook voor jou bestemd zijn.
LikeLike
Wat heftig, dit. Mooi dat je er voor haar bent in deze tijd.
LikeLike
Dat verdient zij. Dat verdient iedereen die met deze ziekte te maken krijgt. En helaas is de voorspelling nu 1 op de 5 mensen.
LikeLike