Game changer

Mijn moeder was de trotse bezitster van een geel Tupperware melk kannetje. In mijn hoofd is het kannetje verbonden met kamperen maar ook thuis stond het regelmatig op tafel. Vooral vanwege het dekseltje met scharnierend afsluitklepje van het schenkgedeelte. If that makes sense.

Op de een of andere manier heeft dat kannetje haar weg naar mijn huis gevonden. Ondanks een kwartiertje hersens breken kan ik mij niet herinneren wanneer. Ik vermoed dat ik het als een soort tastbare herinnering aan het kamperen ooit tijdens het leeghalen van Mam’s flat in mijn tas heb gestopt, maar iets in mij schreeuwt dat het al veel langer op de onderste plank van de servieskast staat. Ik kan mij alleen niet herinneren waarom. Ik gebruik namelijk geen koffiemelk.

Op zich doet dat er ook helemaal niet toe. Wat er wel toe doet is dat ik tijdens het leeghalen van badkamer, hal en keuken ook een blik in de servieskast heb geworpen, en overwogen heb om het ding mee te geven aan het goede doel. Uiteindelijk vanwege de herinnering niet gedaan. En daar ben ik nu een partij blij mee.

Het kannetje past namelijk perfect onder het enige water tappunt in huis (het fonteintje op het toilet). Ik heb ook nog wel een paar glazen en mokken die precies passen, maar ik ben nogal lomp en soms slaat het bakje wel eens tegen de kraan. Dit Tupperware ding kan er tegen, iets wat ik bij sommige glazen weiger te geloven.

Drie volle kannetjes is een liter. Met twee liter kan ik mijzelf of mijn haren wassen. Twee van die bakjes en het waterreservoir van het koffiemachine zit vol. Een kannetje is voldoende voor Zoon om zijn ranja precies juist aan te lengen. Need I say more? Gewoon een handig kannetje om in huis te hebben dus. Een game changer. Een kannetje wat mag blijven.

Al zal ik blij zijn wanneer het weer gewoon werkloos in de kast staat. Pfff.