Meteen al naar de tandarts

Binnen de organisatie waar ik sinds 17 februari werk, bestaat de mogelijkheid om als fulltimer 4 dagen van 9 uur te maken. Lange dagen, maar ze vliegen voorbij en dankzij de nauwelijks aanwezige reistijd zijn mijn dagen nu slechts een klein beetje langer dan ooit. Voordeel van 4×9 werken is dat ik één dag in de week vrij ben. Ik heb gekozen voor de woensdag en zo kwam het dat ik na slechts twee dagen werken, al een dag thuis zat.

Vroegâh werkte ik ook maar vier dagen. Die ene vrije dag in de week gebruikte ik voor het doen van de weekboodschappen, het kuisen van mijn huis, tandartsafspraken voor mijzelf, doktersafspraken met Mam. Lekker bezig zijn zodat ik mij in het weekend alleen druk hoefde te maken over de was, en om de week de boodschappen van Mam. Toen had ik de maandag vrij, en waren mijn activiteiten een mooi begin van de week.

Nu ben ik de woensdag vrij, en omdat het onderdeel Mam is weggevallen, leek het mij een goed idee om er ook een echte vrije dag van te maken. Een paar kleine klusjes, een aantal niet te spannende en vermoeiende to-do’s, de boodschappen voor de rest van de week en verder een beetje lanterfanteren. Kuisen kan ook in het weekend.

Bovenaan mijn lijstje stond het maken van een afspraak met de tandarts. Eigenlijk had ik twee weken geleden in die stoel moeten liggen, maar ik vond de laatste werkzaamheden aan de keuken belangrijker dan checken of het al lente is in de ogen van de tandartsassistente (mondhygiëniste btw) dus ik zei de afspraak af en beloofde te bellen zodra ik wist wat mijn vrije dag ging worden. Dat weet ik nu, dus woensdag belde ik even.

Heb ik jullie al eens verteld dat ik de laatste jaren niet zo blij wordt van de tandarts. Niet dat ik bang ben of zo. Neen, ik heb, heel bijzonder voor een kletsmajoor als ik zei de gek die haar klep altijd open heeft, wat moeite mijn mond langer dan vijf minuten in één stand open te houden. Na een minuut of vijf maximaal zes krijg ik kramp in mijn kaken. Sinds de mondhygiëniste zich over mijn gebit ontferm, red ik het niet meer met vijf minuten en is het bezoek aan de tandarts een bezoeking geworden.

In de wetenschap dat de tandarts het altijd heel druk heeft belde ik voor een afspraak.Ik opende mijn agenda op mei. Dan was er misschien wel een gaatje. Ik belande in de wacht. Er is nog een wachtende voor u. Duidelijk iemand met een probleem, want het duurde maar, en het duurde maar. Eindelijk was ik aan de beurt. Ik wil een afspraak maken met de mondhygiënist en meteen de halfjaarlijkse controle laten doen, zei ik. Welke dag mij het beste uitkwam. Woensdag, zei ik en dacht aan al die beugelbekkies die op woensdag naar de tandarts moeten. Het werd misschien wel juni.

Helaas. Er had zojuist iemand afgebeld, of ik om half één kon. Terwijl mijn kramp in stilte Arrrggggh nee, dat wil ik niet schreeuwde, hoorde ik mijn mond ja, dan kan ik wel zeggen. Oh boy, had die mond toen de kramp toesloeg toch een spijt van die spontane actie. Maar goed, geen gaatjes en ik hoef in augustus pas weer terug te komen.

De rest van de dag heb ik het er lekker van genomen. Dat hadden mijn mond en ik wel verdiend. 😉