Donorregister

18 reacties

Ooit liep ik met een donorcodicil op zak. Totdat de broek in de wasmachine ging, en het codicil ook. Onleesbaar verdween het in de prullenbak (want van afvalscheiding hadden we in die tijd nog nooit gehoord) en ondanks een plechtig voornemen een nieuw exemplaar te halen, kwam het er niet van. Iets met een life that happens en andere prioriteiten.

In 2006 werd ik door een sterfgeval in mijn nabije omgeving met de neus op de feiten gedrukt. Het voornemen kwam terug, en dit keer handelde ik er naar. Ik werd lid van de bloedbank en vulde keurig netjes een donorcodicil in en stuurde dit naar het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Niet lang daarna ontving ik een bevestigingsbrief inclusief een klein kaartje wat ik op mijn persoon diende te bewaren, zodat hulpverleners meteen wisten waar zij aan toe waren. Het kaartje verhuisde van beurs naar beurs en, zeker sinds het in het hoesje van mijn telefoon zit, ik had het altijd bij me.

In 2012 ging er iets mis. Mijn ader werd doorboord en buiten dat ik een halve liter bloed afstond, sijpelde er ook nog wat bloed mijn lijf in. Op weg naar huis viel ik flauw en belande op mijn rug in de struiken precies tussen de locaties SEH en Mortuarium. De mensen van de SEH vonden mij het eerst, en na een half uurtje rust kon ik alsnog zelfstandig naar huis. Sindsdien had mijn lijf steeds meer moeite om na een aderlating te herstellen.

Toch ben ik nog tot 2016 bloed blijven geven. Slechts zeven procent van de Nederlandse bevolking heeft dezelfde bloedgroep (B-) als ik zei de gek, en mijn moeder was er daar één van. Sinds 2010 is zij met enige regelmaat geopereerd en kreeg dan bloed. Het idee dat er daardoor wellicht wat bloed van mij door haar aderen stroomde, vond ik wel cool. Maar helaas, de laatste twee jaar van haar leven heeft zij geen druppel van mijn bloed gehad.

Ondertussen heb ik de registratie in het donorregister uitgebreid en van de week kreeg ik wederom een brief van het Ministerie. De laatste regel, net boven de vriendelijke groet, luidt U hoeft geen papieren bewijs van uw registratie bij u te dragen. Ik heb het beduimelde en nauwelijks nog leesbare kaartje uit het telefoonhoesje gehaald. Het voelt als het einde van een era. Mijn donorschap is niet langer voor iedereen die een blik op de binnenkant van mijn beurs/hoesje kan werpen zichtbaar.

Maar goed. Het gaat erom dat Zoon en de artsen het weten. De ene weet het, en de ander kan het opzoeken. Dat is wat telt.

En, heb jij jouw keus in het donorregister vast laten leggen?

18 Comments

  1. Pingback: Orgaandonatie, of: hoe dood is hersendood? – fra det gule hus

  3. Yep. Orgaandonor. Ooit met zo’n papiertje en daarna online. Ik roep het ook te pas en te onpas. Bloeddonor ben ik ook. Al sinds mijn 18e. Maar ik heb zo’n ordinaire bloedgroep dat ik zelden opgeroepen wordt. Kweenie of ik dat erg vind als ik jouw ervaring zo lees. 😉

    Like

    1. Ik heb nogal fragiele aderen 😉 En de betreffende prikdame was een nieuweling die in paniek raakte bij de afwezigheid van een zichtbare ader, maar te trots was om hulp in te schakelen. Uiteindelijk heb ik iemand anders aangesproken, maar toen was het kwaad al geschied en bleek meer dan een half uur wachten voordat ik naar huis ging, niet lang genoeg.

      Like

  4. Ik ben ook al zo lang als ik mij kan heugen donor.
    In oktober overleed mijn zoon onverwachts en zijn vriendin en ik gaven aan dat mijn zoon donor mocht zijn.
    Ze kunnen letterlijk alles gebruiken tegenwoordig en dat is best heftig voor een moeder, dat je kind helemaal “leeg geplukt” wordt. En daarom gaf het mij een heel fijn gevoel dat mijn zoon zich zelf ook al als donor had laten registreren.

    Like

    1. Wat heftig Sonja. Ik kan me niet voorstellen hoe dit voor je is. Het horror scenario voor iedere ouder. Sterkte.

      En wat fijn dat je reageert, zodat ook andere jouw ervaring kunnen lezen. ❤

      Mijn zoon is er over na gaan denken na de invoering van de nieuwe donorwet en heeft besloten dat de verplichte ja wat hem betreft prima is, en gaat hier niets aan veranderen.
      Ik ben blij dat ik het weet. Maakt de keuze, mocht ik die ooit moeten maken, een stuk makkelijker. Denk ik. Hoop ik. Al is er in zo'n situatie geen sprake van makkelijk.

      Like

  5. Rianne, we zijn blood buddies! Ik ben plasmadonor met mijn B-. En ook al jaren geregistreerd als orgaandonor.

    Like

    1. Jij bent al de tweede lezer met bloedgroep B-. En het nichtje van mijn moeder heeft bloedgroep AB-.
      Wat een bijzondere lezers heb ik .. 😉

      Like

  6. Jazeker: ik doneer geen organen (meer). Had ook jarenlang zo’n beduimeld vodje in mijn portemonnee en later een digitale registratie, maar die heb ik herzien. Heb ook jarenlang bloed en plasma gegeven en ben nog stamceldonor, maar dat moet ik nog regelen dat ik dat ook niet meer wil. Ik heb er inmiddels te veel over gelezen om niet meer achter deze ‘oogst’ te kunnen en willen staan. Ben ooit aan een blog hierover begonnen, en dat zal ik nou toch eens een keer proberen af te maken… 😉

    Like

    1. Ik ben benieuwd naar je blogpost …
      Ik weet niet hoe oud je bent, maar je mag maar tot je 55ste stamcellen doneren, dus wellicht heeft de natuur dat stukje voor je opgelost.

      Geliked door 1 persoon

  7. Ja zeker, al 50 jaar geleden samen met mijn vriendje ( nu al 45 jaar getrouwd) zo’n papiertje ingevuld en later aangevuld en geregistreerd. Papiertje/kaartje zit nog steeds bij mijn paspoort, dat mag iedereen zien:)

    Like

  8. Jazeker. En ik ben ook bloeddonor en ben ingeschreven als stamceldonor.

    Like

Reacties zijn gesloten.