Alles voor de kaartenbak

Ik schreef een blog over het naderende afscheid van het UWV en deelde het blog, voorzien van een leuk intro, op LinkedIn. Het berichtjes is in dik 43.000 news feeds verschenen. Vijf ‘mensen’, waaronder het UWV, hebben een berichtje achtergelaten, terwijl 73 personen op een knop hebben gedrukt, terwijl het blog zelf dik 2.000 keer is geopend. Dit alles heeft ertoe geleidt, dat LinkedIn mij nu interessant vindt, waardoor ik in zoekopdrachten bijna bovenaan sta. Nou… Dat heb ik geweten!

Ondanks dat ik niet langer als werkzoekend op LinkedIn sta, en niet langer adverteer dat ik open sta voor carrière kansen ontvang ik vaker dan voorheen berichtjes en/of telefoontjes van recruiters met de melding dat zij een prachtige functie voor mij hebben gevonden.

Voor een aantal recruiters bleek de melding dat ik net aan een nieuwe baan ben begonnen voldoende om mij, na een felicitatie, verder met rust te laten. Eentje probeerde nog wel om mijn interesse naar de mogelijke functie op te wekken door te zeggen dat ik nog niet wist wat voor fantastisch iets hij in de aanbieding had, maar aan die mailwisseling heb ik een einde gemaakt door te zeggen dat ik geen last heb van Fear Of Missing Out en dat ik het niet hoefde te weten. Na een felicitatie van zijn kant, en de melding dat mocht ik over een tijdje toch iets anders zoeken dat hij zijn netwerk ter beschikking stelt, namen wij afscheid.

Vorige week zag ik een vreemd nummer bij mijn gemiste oproepen staan. De beller had ook een voicemail achtergelaten. Hierdoor wist ik dat het om een recruiter van een bureau waar ik bij ingeschreven sta ging, en dat zij een mogelijke functie had. Omdat ik een beleefd mensenkind ben, belde ik even terug. Nog voor zij meer over de fantastische vacature kon vertellen zei ik, Ik ben sinds twee weken aan het werk en heb geen belangstelling. Ze had zoiets gezien op LinkedIn, maar het oogde niet als iets structureels of interessants, en de functie die zij in de aanbieding had was dat wel. Geen belangstelling, herhaalde ik. Hoe en door wie ik aan deze baan was gekomen, vroeg zij toen op een toon die mij het gevoel gaf dat ik met een louche detacheringsbureau in zee was gegaan. Heel ouderwets rechtstreeks bij een werkgever gesolliciteerd op een vacature, antwoordde ik. Bewuste keus dus, voegde ik er ten overvloede aan toe.

Even was zij stil. Toen herpakte zij zich en benoemde heel snel de vacature waarmee zij in haar maag zat. Wederom zei ik dat ik geen belangstelling had. Ken je dan iemand die hier wel belangstelling voor heeft? vroeg zij toen bijna smekend. Ik moest haar teleurstellen. Met een, Nou dan zoek ik maar verder, houdoe en bedankt, nam zij afscheid en ik dacht, wat een stakkertje ben jij zeg. En dat allemaal voor een gevulde kaartenbak.

Wat mij er aan doet denken dat ik even een mailtje stuur naar mijn contactpersoon binnen de betreffende organisatie om mijn naam uit het bestand te laten halen.