Toet & Co: Dat spul is niet voor niets vergeten!

‘Rianne? Psssttt Rianne??’ Ik negeer het gefluister en het zachte pootje op mijn arm en draai mij met een snurkend geluid om. Even is het pootje verdwenen, dan voel ik hoe één van de knuffels over mij heen kruipt en via mijn schouder naar mijn oor glijdt. ‘Hé Rianne, wordt eens wakker. We moeten praten.’ Ik probeer Toet, gezien de vasthoudendheid kan het alleen Toet maar zijn, met een beweging van mijn schouder bij mijn oor weg te krijgen, maar hij heeft zich stevig vastgegrepen en gaat over tot zwaarder geschut. ‘WAKKER WORDEN!!’ brult hij in mijn oor. ‘WAT IS ER!!! WAAR IS DE BRAND??’ brul ik net zo hard terug. Even is de muis met stomheid geslagen. Even maar. ‘We moeten praten. Wij maken ons zorgen over die Mexicaanse meid die in China gemaakt is. Kom mee naar de kamer.’ Zuchtend verlaat ik mijn warme bed en volg Toet naar de kamer. Daar zitten de twee kleintjes met in en in trieste snuitjes naar iets op de iPad te kijken.

Ik besluit elke vorm van angst meteen de kop in te drukken en zeg, ‘Jullie hoeven niet bang te zijn voor Corona. Jullie zijn gevuld met fluff, stuff en plastiek bonen, daar houden virussen niet van.’ Mijn woorden hebben niet het gewenste effect. ‘Wai sain not bang om siek te worden,’ bromt Moeltje. ‘Wai sain bang for woat er binnenkort on de menju staat!’ Nu ben ik met stomheid geslagen, en langer dan de onverbeterlijke muis. ‘On de menju?’ vraag ik na vijf minuten stilte. ‘Wat bedoelen jullie?’

‘China, Italië en Noord-Brabant zijn al dicht. Amerika wil de grenzen sluiten. Hoe zit dat met ons eten? Met de stjaptjoj, pizza, worstenbroodjes & hamburgers?’ Toet kijkt mij met priemende ogen aan.
‘Woat if more countries close the grenzen,’ neemt Moeltje het woord over. ‘Woat about onze Frankfurter, Mexican beans with guacamole en French fries?’
‘Banaantjes, kersjes en avocadoootjes?’ maakt Rozi de horror compleet.

Ik moet de Boysz bekennen dat ik daar nog niet echt over na heb gedacht. Zij wel. En zij zijn op onderzoek uitgegaan. ‘De piepels die er verstand van hef think det Corona makes det wai minder gaan kopen. Det wai minder gaan raizen. Det wai more aangewezen sain op woat in de regio geprocedureerd wordt.’
‘Geen bananen en avocadootjes uit Zuid-Amerika meer. Geen kersjes uit Spanje of Israël. Geen lychees uit Maleisië of buitenbeentjes uit Australië meer,’ somt Rozi een aantal favorieten op.

‘Dan eten we groenten en fruit uit Nederland,’ antwoord ik. ‘Witlof, spinazie, boerenkool, appels, peren, aardbeien, witte kool & spitskool, om er maar een paar te noemen,’ zet ik mijn woorden kracht bij. ‘En hier uit de regio, de vergeten groenten.’ Toet’s pootjes vliegen over de iPad heen, op zoek naar de vergeten groenten. Een lijstje is al snel gevonden. De Boysz bekijken het lijstje, kijken elkaar aan. Onderdrukken ternauwernood een rilling. Het is Rozi die uiteindelijk het woord neemt. ‘Rianne, dat spul is niet voor niets vergeten. Dat gaan wij echt niet eten hoor. Daar kunnen we wel ziek van worden. Als jij eens heel snel beter wordt, dan kan je pizza’s en zo gaan hamsteren. Dat is veel beter voor ons.’

‘Yeas. Get better soon,’ bromt Moeltje. Ik zucht eens. ‘Waarom lig jij eigenlijk niet in bed, zo word je natuurlijk nooit beter,’ doet Toet een laatste duit in het zakje. Ik zucht nogmaals. Soms zou ik die drie hun nek wel om kunnen draaien. Maar zij hebben mij wel aan het denken gezet.