Een mogelijke optie

Zes jaar op het rij bleek het onmogelijk om tussen begin november en half februari meer dan de feestdagen vrij te nemen. In 2018 kon dat wel, en ik maakte dankbaar van de gelegenheid gebruik en nam twee weken vrij. Ik ging zelfs zover om aan het eind van die twee weken een paar dagen Scheveningen, inclusief bezoekjes aan vrienden in de regio, te boeken.

Uiteindelijk werden het drie weken ‘vakantie’. Aan het einde van de eerste week werd mijn moeder in het ziekenhuis opgenomen en kwam er een abrupt einde aan ‘thuis lummelen’. Naar Scheveningen kon ik best wel, volgens haar. Het waren maar drie dagen, wat kan er nu allemaal in drie dagen gebeuren?

Woensdagochtend, onderweg naar Scheveningen, stopte ik bij het ziekenhuis en liep (lichtelijk illegaal) bij haar binnen. ‘Kom je vrijdagavond op de terugreis ook even langs?’ vroeg zij. ‘Dan weet ik vast wanneer ik naar huis mag. Het maakt niet uit hoe laat het wordt. Dat regel ik wel met de verpleging.’ Ik beloofde vrijdag op de terugweg even bij haar binnen te wandelen.

Woensdag halverwege de middag parkeerde ik mijn auto in Scheveningen op een parkeerterrein aan zee, slingerde mijn rugzak op mijn rug om naar het hotel te wandelen, en voelde hoe één van de draagbanden los begon te scheuren. Ik had dat ding pas sinds 1990, dus ik voelde mij lichtelijk bekocht ;-). Het was koud in Scheveningen en tussen de strandwandelingen door warmde ik op in de winkels aan de boulevard. In één van de winkels zag ik de perfecte vervanging voor de gesneuvelde rugzak en nam mij voor die vrijdag, onderweg naar mijn auto, en onderweg naar vrienden, aan te schaffen.

Donderdagavond tegen een uur of negen belde mijn broer. Ik hoefde niet op stel en sprong naar huis te komen, maar Mam ging achteruit. Met een geniet nog van je laatste vakantiedag en ik houd je op de hoogte mocht er snel verandering in haar toestand optreden nam hij afscheid.

Vrijdagochtend bracht ik eerst mijn bagage weg, en maakte aansluitend een strandwandeling. Een lange maar vooral natte en koude strandwandeling. Compleet verzopen nam ik in een strandtent naast de open haard plaats en bestelde een cappuccino. Ik had net mijn telefoon in mijn hand om te kijken hoeveel tijd ik had voordat ik bij een vriendin in Rotterdam werd verwacht, toen mijn broer belde. Mam gaat hard achteruit. Om 2 uur staat er een gesprek met de zaalarts gepland.

Ik goot mijn cappuccino naar binnen en, ondertussen bellend met vriendin en aansluitend met een vriend, rende naar mijn auto. Ter hoogte van de tassenzaak aarzelde ik heel even, maar liet de zaak links liggen. Ik wist de kleur en het merk, ik zou dat ding wel in een andere winkel en anders online vinden. Ik had nu andere dingen aan mijn hoofd.

Mam overleed die zaterdag. In de dagen die volgde reisde ik dagelijks richting mijn broer. Mijn laptop zat in mijn ‘handtas-rugzak’ en dreigde dagelijks uit de tas te vallen. Een andere rugzak voelde als een noodzaak. Twee dagen voor de crematie reed ik niet rechtstreeks naar huis, maar bracht een bezoekje aan de binnenstad van Eindhoven. Daar zat een tassenzaak waar ik al heel veel van mijn salaris naar toe had gebracht. Mijn laatste hoop. Hoe pathetisch. Ook daar hadden zij de rugzak niet. Ik zag wel een ander exemplaar. Een bjoetie. Mijn laptop paste en ik ging zonder slag of stoot overstag.

Een paar weken waren de rugzak en ik onafscheidelijk. Toen was er geen noodzaak meer om altijd met een laptop rond te lopen, en de rugzak werd opgeborgen. En vergeten. Uit mijn geheugen gewist. Acht maanden later kocht ik het rode monster. Inhoud tien liter. Groot genoeg voor mijn laptop (die ik nooit bij me had) en genoeg andere zooi. Wel slechts zes centimeter diep. Dat maakte het inpakken soms lastig, maar het lukte wel. Tot die laptop, lunchtrommel en regenbroek dagelijks mee moesten. Toen bleek zes centimeter een beperking te zijn.

Morgen had Mams haar 87ste verjaardag gevierd. Dankzij covid-19 en thuiszitten, denk ik wat vaker aan haar en haar laatste dagen. Ben ik blij dat zij (zwaar longpatiënt en afhankelijk van thuiszorg) deze stressvolle tijd niet mee hoeft te maken. Maar ook herinnerde ik mij die ene rugzak weer. Veilig weggestopt in een koffertje. Na twee dagen luchten bij het open raam, klaar voor gebruik.

Alleen jammer dat-ie hetzelfde euvel heeft als de rode. Tien liter, zeven centimeter diep, en de extra vakken stulpen niet uit naar buiten (voor extra ruimte) maar naar binnen. Vanuit het kader van duurzaamheid en gebruiken wat je hebt, ga ik de tas wel een kans geven. En niet alleen omdat de Boysz er he-le-maal weg van zijn. Ikzelf ben dat ook.