Van Werken op de Berg naar Werken op de 1e verdieping

Vrijdag dacht ik heel optimistisch dat ik maandag wel weer zou kunnen gaan werken. Niet op de normale locatie, maar ergens waar wat minder mensen komen. Zondag weet ik wel beter. Mijn keel voelt nog steeds verkeerd, en ik heb verhoging. Ik log in op het bedrijfsnetwerk om mijn uren van de afgelopen week door te geven, en zie een algemeen bericht voorbij komen over beschermende maatregelen ten behoeve van de cliënten. Ik weet het niet zeker, maar vermoed dat die maatregelen ook op de locatie waar mijn bureau staat van toepassing is.

De stroom van appjes, die binnen een half uur mijn werktelefoon over de tafel laat dansen (toch dat trillen uitzetten), vertelt mij dat ik gelijk heb. Er wordt een vergadering voor de volgende ochtend half 9 aangekondigd. Iedereen die niet op locatie kan of mag zijn, wordt verzocht in te bellen.

Hoewel ik nog ziek ben, begin ik de maandagochtend met appen met mijn directe collega over ons inwerkprogramma. De huidige medewerker Bedrijfsbureau start op 1 april bij zijn nieuwe werkgever, dus voor die tijd moeten wij ingewerkt zijn. Voor mijn collega , die al jaren binnen de organisatie werkt, zijn dat 4 weken, voor mij 6. Alleen heb ik al twee weken gemist. Eerst was de vertrekkende collega ziek, nu ik. Overmacht, maar toch.

Om half 9 hebben we eerst het afdelingsoverleg waarin onder andere gesproken werd over het inrichten van de thuiswerkplekken. De huidige opstelling (docking station, laptop, één of twee schermen) staat op naam geregistreerd en kan mee naar huis worden genomen. Sommige mensen zitten door ziekte, het sluiten van de scholen, of omdat er huisgenoten ziek zijn, al thuis. Ook voor hen moet wat geregeld worden. Ik laat het aanbod aan mij voorbij gaan. Met alleen de laptop gaat het vast ook wel lukken.

Aansluitend aan de vergadering spreek ik met de collega’s af dat wij om elf uur even overleg hebben. Kan ik even uitrusten. Zelfs geconcentreerd luisteren vreet energie. What’s app ratelt ondertussen door. Een collega meld dat hij de diagnose Corona heeft gekregen. Niet bevestigd door een test. Die komt pas als zijn klachten verergeren. Voorlopig wordt hij dus niet opgenomen in de statistieken van het RIVM of GGD. Verstandelijk weet ik waarom we thuiswerken, de maatschappij plat ligt. Nu komt het gevoelsmatig binnen. Zo dichtbij.

Om elf uur zit het hele bedrijfsbureau digitaal bij elkaar. Ideaal dat video bellen. Zonder video btw. Dat scheelt bandbreedte. Bovendien zie ik er niet al te jofel uit. Er luisteren nog twee collega’s mee, die onder de indruk zijn van mijn stemverlies tijdens het gesprek. Ziek goed uit, lees ik via chat en app. Deze afspraak houden we, vooral voor mij, kort. Aan het eind van de dag staat nog een video afspraak op de planning. Eentje waar ik graag bij wil zijn. Ondanks mijn ziekte.

Halverwege de middag komt Zoon thuis. Ik vertel (fluister) over het thuiswerken. Hij herhaalt zijn aanbod om een oud scherm van hem aan de laptop te hangen. Dit keer vind ik het prima. Precies op tijd voor het laatste overleg van de dag is alles geïnstalleerd. En mén, wat was ik blij met het grote scherm toen we een flowchart doornamen. Op dat 14 inch scherm was dat echt niet zichtbaar geweest.

Aansluitend aan het overleg bellen collega en ik nog even met elkaar. Om het volgende video overleggen af te spreken. Morgen om half negen, 10 uur en 2 uur. Kan ik mij tussen de relax momenten door enigszins nuttig maken. Of in ieder geval op de hoogte blijven wat speelt. Nee, normaal mag ik graag uitzieken, maar bijzondere tijden vragen om bijzondere oplossingen. En dat het een bijzondere tijd is, kan niemand ontkennen.