Toet & Co: Ai denk ai hef it

Zondagochtend. De Boysz hangen wat rond op hun favoriete plekje, de vensterbank. Van daaruit kunnen zij de hele wereld, zijnde de straat en mijn woonkamer, overzien. Moeltje laat zich op de verwarming, die net is aangezet, zakken. Na twee weken niet poetsen is het wat stoffig in die regionen. Uch, uch, tjoe, niest het beertje in zijn pootje. Met hetzelfde pootje wrijft hij even later over zijn voorhoofd. Ai hef it werm end ai kuch, zegt hij met een grafstem. Boysz, ai denk ai hef it. Hij kucht nog een keertje. Dramatisch. Heel dramatisch.

Je moet in je elleboog hoesten, bromt Toet. De muis is al onderweg naar de badkamer. Rozi kijkt bedenkelijk naar zijn eigen korte pootjes. No way dat hij in zijn elleboog kan niezen. Hij heeft geen elleboog. Voorzichtig schuift hij wat bij zijn vriendje vandaan.

Met de thermometer stevig tegen zich aangedrukt, klimt Toet weer op de vensterbank. Klaar om Moel’s temperatuur op te nemen. Als je warmer bent dan 38 graden moet je in kattentenen, zegt hij gewichtig. En wij, hierbij knikt hij even naar Rozi, moeten in ijsco leren. Een beetje verschrikt schuift Moeltje bij de oorthermometer vandaan. Voorsicht jai. Ai hef maar kleine ears. Toet luistert niet en zet de thermometer aan. Die piept even.

Volgens mij wil hij Moeltjes temperatuur niet opnemen, piept Rozi in dezelfde toonhoogte. Ik denk dat-ie bang is. Toet zegt niets, maar schuift de thermometer onder de sokmuts van Moeltje. Ergens vaag in de buurt van zijn oor. Zachtjes telt hij tot zestig. De thermometer piept. Toet bekijkt de uitslag. Het scherm is zwart. Foute boel, zegt hij. Je hebt zoveel koorts dat de thermometer het niet aankan. Je moet in kattentenen en wij moeten voorzorgsmaatregelen nemen. Maar zolang wij het nog kunnen, zullen we voor je zorgen hoor Moel.

Moel zegt niets. Dikke berentranen lopen over zijn snuitje. Voorzien van mondkapjes kruipen Toet en Rozi wat dichter naar hem toe. Wij willen je wel vasthouden, piept Rozi, Maar dat mag niet van de Koning. We moeten onze nabijheid via een afstand laten voelen. Ik ga even een kaartje voor je schrijven.

Hun mens loopt de kamer binnen, ziet de mondkapjes, pakt de thermometer en zegt, Dit is geen speelgoed Toet. En ik geloof dat ik dit geen leuk spelletje vind. Verdrietig kijkt Moeltje haar aan. Stee weg. Ai hef de virus. Hij schuift wat over de verwarming. Weer kucht hij in zijn pootje, en wrijft daarna het zweet van zijn voorhoofd. Hoor joe well. Ai hef de kuch, ai hef de warmte. Ai moet in kattentenen. Hoofdschuddend kijkt hun mens Moeltje aan. Als ik jou was zou ik van die stoffige verwarming afgaan. Ik denk dat je klachten dan zo over zijn. Bovendien….

Dit keer neemt zij Toet en Rozi in haar blik mee, kunnen jullie dit virus niet krijgen. Jullie zijn én dieren, én knuffels en het is wetenschappelijk bewezen dat zowel dieren als knuffels het virus niet van een mens kunnen krijgen. Even kijken zij hun mens vol ongeloof aan. Dan rukt Toet de zakdoek voor zijn mond en neus vandaan, en helpt Rozi hetzelfde te doen. Bevrijdt van hun beschermende kledij vallen zij hun vriendje in de armen. Maken een vreugdedansje. De crisis is bezworen.

~~~~~~~~~**********~~~~~~~~

Voor de nieuwe lezers: Toet is een Cliniclown-muisje met een eigen willetje, Rozi, Rozifantje voluit, is een creatie van Appelig (en daarmee one-of-a-kind) en Moeltje is en Amerikaanse bruine beer, die lang geleden in het koffertje van Zoon mee naar Nederland is gekomen. Hij verblijft hier min of meer illegaal.