Frisse neus

Ik weet het. Het is verwennerij zo dicht ik bij de uiterwaarden en de Maas woon. Gevolg is wel dat ik uiterlijk elke drie dagen wel even op de dijk sta om de wereld en met name de Maas in mij op te nemen. Maar ja, dankzij gesnotter van mijn kant, in combinatie met (soms) het braafste meisje van de klas willen zijn, was ik daar al een dikke 2,5 weken niet meer geweest.

Sowieso ben ik de laatste weken nauwelijks buiten geweest. Driemaal snel boodschappen gedaan, en zondag heb ik een uurtje op mijn balkon gezeten. Het staat allemaal niet in verhouding met de normale hoeveelheid buitenlucht die ik krijg.

Vanmiddag branden de zon door het glas op mijn arm. Naar buiten kijkend zag het er heerlijk uit en ik dacht, Fok it. Ik ga straks even wandelen. Want dat mag, als ik maar alleen ga en met een boog om andere wandelaars heen ga, gelukkig nog steeds. Al snotter ik nog wel een beetje. Maar ja, het hooikoortsseizoen is ook begonnen, dus.

Toen deed ik iets wat niet handig was. Ik maakte curry (pittig) en gooide er ook nog een pepertje doorheen. Dat ding lag een beetje zielig te verschrompelen op de fruitschaal, vandaar. Het eten was iets pittiger dan gedacht en mijn ‘verkoudheid’ stak de kop op. Even aarzelde ik of ik wel zou gaan. Even maar.

Het rondje was trouwens bijna net zo kort als mijn aarzeling. Om de een of andere reden gaat het afbreken van conditie altijd veel makkelijker dan het opbouwen. Bovendien hadden mijn oren het koud. Maar lekker was het wel. Misschien loop ik morgen wel met een korte omweg naar het werk. 😉