Ik ben niet mijn baan… of toch wel??

19 reacties

In de veertien maanden dat ik zonder baan zat, heb ik dat zelden tot nooit als een gemis ervaren. Natuurlijk wilde ik heel graag weer aan de slag en solliciteerde en netwerkte mijzelf suf, maar ik heb nooit het gevoel gehad er niet bij te horen. Ik ben ik, zei ik wanneer iemand vroeg wat ik deed, Ik ben niet mijn baan.

Zes weken geleden (is het echt pas zes weken geleden?) begon ik bij de Zorggroep. Ik was en ben nog steeds een blije kiep dat ik weer aan de slag ben, praat weer over ons en wij, maar het hebben van werk, mijn baan, definieert niet wie ik ben.

Vanavond scrolde ik door mijn tijdlijn op Facebook en las een berichtje van een oud- en nu weer collega. Deze week keihard gewerkt met een topteam om vandaag dit hotel te openen als zorghotel. Nu in standje relax.

Ik maak wel geen onderdeel uit van het betreffende team, maar na negen dagen op rij gewerkt te hebben, klinkt relaxen als een goed idee. Vijf minuten later stap ik onder de douche en terwijl ik onder de stroom warm water langzaam ontspan realiseer ik mij dat ik dan wel niet mijn baan ben, maar dat ik het gevoel van trots zijn op collega’s, een team, de instelling, de sector waarvoor ik werk, wel enorm heb gemist.

Ik ben trots op al mijn eigen collega’s, maar ook mijn oud collega’s binnen het ziekenhuis, en de onbekende collega’s bij veiligheidsregio’s en andere zorginstellingen, die in staat zijn om muren tussen afdelingen en zelfs instellingen te slechten om in zeer korte tijd verplegend & verzorgend personeel om te scholen tot corona experts, zorghotels uit de grond weten te stampen, zich dag en nacht inzetten om, in tijd dat iedereen daarom staat te springen, de voorraad beschermende middelen aan te vullen, denken aan het welzijn van al het verplegend- en verzorgend personeel door psychische ondersteuning voor hen te regelen… Noem het maar op.

Ik ben trots op de collega’s die, terwijl ik dit schrijf, de laptop weer aanslingeren om accounts aan te maken zodat de nieuwe collega’s die morgen gaan beginnen in kunnen loggen en hun werk kunnen doen. Trots op al die mensen die één, twee, drie stapjes harder lopen, hun schouders ergens onder zetten. Denken in mogelijkheden en problemen oplossen. Het onmogelijke mogelijk maken. Wonderen verrichten.

Nee, ik ben niet mijn baan, maar mén, wat ben ik trots dat ik een klein radartje in het grotere geheel wat zorg heet mag vervullen. Als dat voor anderen betekent dat ik mijn baan ben, than so be it.

Neemt trouwens niet weg dat ik tegen iets minder hectiek geen nee zeg. Dan ga ik nu zelf ook even de laptop aanzetten. Er staat een spoedoverleg gepland.

19 Comments

  2. Ik snap je helemaal. Het gevoel écht een steentje bij te dragen. Hoewel we dat natuurlijk allemaal een beetje doen. En petje af voor alle zorgmedewerkers! ‘Wij’ mogen komende week aan de slag. Als alle kredietaanvragen van gedupeerde zzp-ers binnen komen.

    Like

    1. Dank je.
      Jij en Hans benijden mij, ik realiseerde mij gisteren, in een telefoongesprek met de vriendin die deze baan in gespot heeft, hoe anders ik de wereld nu mag bleven omdat ik werk heb…Hoe belangrijk het hebben van werk kan zijn.

      Geliked door 1 persoon

      1. Je referentiekader wordt anders. Nu scheelt het natuurlijk dat ik vrijwillig gestopt ben met een betaalde baan, voor mensen die of door hun leeftijd of door andere omstandigheden ‘gedwongen’ worden thuis te zitten voelt het helemaal anders geen deel meer te zijn van wat jij zo mooi beschrijft. Daarom doe ik ook, heel in het klein, nog wel vrijwilligerswerk 😉

        Geliked door 1 persoon

        1. Terugkijkend ben ik ook erg blij dat ik het afgelopen jaar op drie plaatsen vrijwilligerswerk heb gedaan. Zo kwam ik onder de mensen en was er een gevoel van ‘belonging’… Zelfs het netwerken met lotgenoten riep dat gevoel op.
          Hum, ben toch meer een kuddedier dan ik altijd dacht..

          Geliked door 1 persoon

            1. Nou ja, die ene oude tante die zo een beetje dwars overal tegenin gaat en aan de rand van de kudde vertoefd… Er middenin is inderdaad niets voor mij..

              Geliked door 1 persoon

  4. Ik snap het niet alleen, die terechte trots, ik benijd je er om. Moest moeite doen om me te realiseren dat ik, gezien leeftijd en lid van risico groepen, het meest bijdraagt door stomweg mezelf zoveel mogelijk te isoleren, en fysieke contacten tot een minimum te beperken. Echt iets kunnen bijdragen is fijner! Maar hou je taai en pas goed op jezelf!

    Like

    1. Ja, jij zit ook in zo’n sector waar een ‘niet lullen maar poetsen’ mentaliteit heerst en er vooral naar het grotere geheel wordt gekeken. Ook op mensen in jouw sector mag Nederland trots zijn.

      Like

  7. Die sense of belonging is wel heel fijn om te hebben! En jij hebt nu zeker een sector om heel erg trots op te zijn!

    Like

    1. Altijd eigenlijk al.. Maar nu helemaal. Nu alle zeiksnorren ineens laten zien waarom zij ooit de zorg in zijn gegaan…En dat terwijl het zorgen nu op zo’n afstandelijk manier moet gebeuren dat het aan de meeste zorgmedewerkers vreet.

      Like

  8. Iedere avond om 20u geven wij een dank-je-wel applaus, gevolgd door muziek op trompet en klarinet. Het applaus is ook voor jou bestemd, mijn respect!

    Like

    1. Dank je.
      Net even een conference call gehad. Morgen mag ik weer werken. Om de zorg te ondersteunen. Een klein radartje zijn in een tijd dat alle radartjes tellen.

      Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.