Toet & Co: Familiedrama…?

Zwaaien naar kinderen en hun ouders is allemaal leuk en aardig, maar de Boysz willen meer. Zij willen op kaart gezet worden. Helaas, de landelijke kaart zit vol; het wachten is op een initiatief in de regio. Wat er natuurlijk komt. Ik meld mij aan voor de Facebook groep Berenjacht Venlo, laat de heren op de kaart opnemen en dan scrollen we door de tijdlijn van de groep. De concudingessen bekijken, aldus Rozi. Soms krijg ik de opdracht om een foto te liken, meestal moet ik door scrollen. Dit alles voorzien van veel commentaar.

En dan vallen de drie knuffels stil.

‘Dat is Moeltje maar dat is niet bij ons,’ piept Rozi. ‘Nee, dat is Moeltje niet. Moeltje heeft een smaller hoofd, maar hij lijkt wel enorm veel op Moel,’ verbetert Toet zijn vriendje. Moeltje is stil. Aait voorzichtig over het beeldscherm. Knippert met zijn ogen, aait nog een keer en zegt, met een brok in zijn keel, ‘Mai long lost twin’. Weer aait hij met zijn pootje over het scherm.

Ik bekijk het beertje op de foto eens goed. Zie de gelijkenis. Alleen, Moeltje is ooit illegaal in het koffertje van Zoon vanuit Amerika mee naar Nederland gekomen. Ik kijk naar de foto, lees het onderschrift, zie het adres en langzaam dringt het tot mij door dat dit beertje nog geen 500 meter bij ons vandaan woont. Hoe groot is de kans dat zijn tweelingbroer hier om de hoek woont. Ik probeer Moels verwachtingen iets te temperen. ‘Ik denk dat dit beertje van de Nederlandse tak is. Geen tweelingbroer. Een neef wellicht, of achterneef.´ Moeltje bekijkt het beertje nogmaals aandachtig. ‘Ai don’t care if hai is mai twin or my cousin a million times removerd. Hai is family. Ai hef my family gevonden. Family is very veel belangrijk in tijden van crisis.’

De kleine beer heeft gelijk. Ik reageer op de foto door te schrijven dat er hier precies zo’n beertje woont dat oorspronkelijk uit Amerika komt. Het antwoord op die opmerking maakt dat er hier ineens drie knuffels door de kamer dansen. Het beertje op de foto komt ook uit Amerika. ‘Det is mai twin, det is mai twin!’ juicht Moeltje en valt zijn vriendjes lachend en snikkend tegelijkertijd in de armen. ‘Ai hef family, net als jullie. Nou ai hoef niet meer jaloers te sain op jullie.’ Over zijn hoofd kijken zijn vriendjes elkaar aan. Moeltje maakt zich los uit hun omhelzing en rent naar de badkamer om de tijdmachine te halen.

‘Wat als dat beertje niet magisch is,’ vraagt Toet bezorgt. ‘Dan heeft Moeltje nog geen familie en zal hij vreselijk teleurgesteld zijn.’ Ik knik dat ik hem begrijp maar nu het beertje zo enthousiast is, is er geen houden meer aan. Ik hoor hoe de afwasteil over de tegels getrokken wordt. In zijn haast is Moeltje blijkbaar vergeten dat dat ding kan vliegen. Samen met zijn vriendjes stapt hij in, en met een flits zijn zij verdwenen. Terwijl het nog dag is en iedereen hen kan zien.

Gelukkig zijn er geen mensen op straat zodat de Boysz niet gespot worden. Het vreemde beertje is zo gevonden. Toet laat de tijdmachine voor het raam zweven. Moeltje zwaait naar het beertje. Roept naar hem. Werpt kushandjes. Trekt gekke bekken. Het beertje reageert niet. Blijft lekker liggen zoals hij ligt, dromerig voor zich uit kijkend, een vage glimlach rond zijn mondje. Langzaam dringt het tot Moeltje door dat zijn long lost twin niet magisch is. Niet terug gaat zwaaien. Niet met hem kan praten. Zijn schoudertjes zakken naar beneden, zijn beentjes kunnen hem niet meer dragen. Als een beany bag hangt hij tegen de shuttle van Rozi aan. Tranen lopen over zijn snuitje. Met de punt van zijn sokmuts veegt hij de tranen weg. Snuit zijn neus. Met een klein stemmetje zegt hij, ‘Nog één keertje kijken en dan wil ik naar huis Toet.’ Rozi slaat zijn slurfje om de schouders van zijn vriendje. Samen kijken zij nog één keer naar het beertje wat zo verschrikkelijk veel op Moeltje lijkt. Zwaaien zij nog één naar het beertje.

En zien hoe het beertje heel langzaam, haast in slow motion, één oogje sluit. Opgetogen stuitert Moeltje uit zijn passieve houding overeind. Begint te lachen. Toet schatert het uit. ‘Duidelijk familie van jou Moeltje. Waarom iets snel doen als het ook langzaam kan?’ Stemmen in de verte kondigen berenjagers aan. Tijd om naar huis te gaan om ontdekking te voorkomen. ‘Niet weggaan broertje,’ roep Moeltje naar het beertje aan de andere kant van het raam. ‘Ik kom vanavond terug. Dan kunnen we bijkletsen.’ Langzaam maakt het beertje zijn oogje weer open.

Of dit beertje is nog luier dan Moeltje, of een klein beetje van de magie van Moeltje is op hem overgegaan en moet hij daar nog aan wennen. De tijd zal het leren. Voor nu is Moeltje tot de maan en weer terug blij met de ontdekking van een familielid. Spoorloos is er niets bij.

NB. De eigenaresse van de broer van Moeltje heeft toestemming gegeven de foto hier te plaatsen.

~~~~~~~~~**********~~~~~~~~

Voor de nieuwe lezers: Toet is een Cliniclown-muisje met een eigen willetje, Rozi, Rozifantje voluit, is een creatie van Appelig (en daarmee one-of-a-kind) en Moeltje is en Amerikaanse bruine beer, die lang geleden in het koffertje van Zoon mee naar Nederland is gekomen. Hij verblijft hier min of meer illegaal.