De afgelopen drie werkweken waren hectisch te noemen. Naast dat collega en ik virtueel ingewerkt werden, liep onze agenda over van de overleggen en hadden wij onze handen vol aan het aannemen van telefonische aanvragen voor telefoons om mee te beeldbellen. Met name door dat laatste hebben collega en ik om de beurt een heel stuk van het inwerken en / of het overleg gemist. Het is niet anders en al het werk (met alleen een telefoon ben je er niet) is voor een goed doel; contact bewerkstelligen tussen onze cliënten en het thuisfront.
Onze voorganger had dinsdag zijn laatste werkdag. Het inwerken door hem kwam te vervallen, maar onze agenda puilde nog steeds uit. Toch zei ik spontaan, Stuur de volgende serie maar naar mij toe, dan ga ik ze wel wegbrengen toen bleek dat de nagestuurde smartphone standaards op de hoofdlocatie niet allemaal op de juiste plek terecht waren gekomen. Zaterdag kwamen de pakjes binnen. Maandagochtend, tijdens een de zon is net opgekomen wandeling was ik aan het bedenken wanneer ik die dingen weg kon brengen. Het leek mij een mooi karweitje voor mijn vrije woensdag.
Eenmaal thuis en ingelogd bleken de eerste twee afspraken van de dag niet door te gaan wat resulteerde in een vrije ochtend. Niet echt natuurlijk, maar ineens had ik tijd om op de fiets te stappen om naar de hoofdlocatie te fietsen en de pakjes weg te brengen.
Het bleek een bijzondere gewaarwording. Natuurlijk weet ik dat er een virus door het land waart, dat er drastische maatregelen zijn genomen om het virus te leiden zodat het geen lijden wordt. Maar daar, op locatie, werd mij pas echt duidelijk welke impact het virus heeft. Deuren gesloten. Op de bel werd niet gereageerd. Gelukkig kon ik mensen bellen. Pakketjes werden bij de deur gelegd. Afstand gehouden.
Met nog één pakketje te gaan, liep ik even op mijn eigen werkplek binnen. De flexruimte waar het normaal dringen is, was zo goed als leeg. Het deel waar normaal 26 ICT-ers kakelen dat het een lieve lust is, was compleet uitgestorven. Ik pakte mijn Dopper en gaf de planten water. Liep terug naar mijn fiets en begon aan de laatste bezorging. Al snel werd mijn weg versperd door dranghekken. Verboden het terrein te betreden. Een eindje verderop wandelde twee verzorgsters met hun cliënten. Eén van de dames kwam op mij af. Ik schoof het pakketje onder het hek door en deed een paar passen achteruit. Op veilige afstand vertelde ik voor wie het was, en wat er in zat. Het pakketje werd met blijdschap ontvangen.
Gek. Ik woon heel dicht bij het ziekenhuis. Hoor al wekenlang de sirenes van de ambulances, het geluid van de helicopters. Ben op de hoogte van tal van initiatieven om het aantal bedden voor corona patiënten uit te breiden. Zie de supermarkten worstelen en kleine bedrijfjes ten onder gaan. En toch is het net of de ernst nu pas tot mij doordringt. Nu ik de hermetisch afgesloten deuren heb ervaren. De lege kantoren, gangen en wandelpaden heb gezien. Voor het dranghek heb gestaan. Nu ik met eigen ogen heb gezien hoe het leven op de berg stil is gevallen.
Koffie Digitalix 
Heftig, voor jou om zo te ervaren, maar ook voor mij om dit zo te lezen. Wij zitten hier echt letterlijk en figuurlijk op een eiland een heel end weg… en zolang we thuis blijven is de wereld gaan haar anders dan vorig jaar. Maar ook als we ons huis verlaten voor een boodschap of een wandeling is het hier allemaal niet zo heftig als waar jij nu mee geconfronteerd wordt… onwezenlijk. Onwerkelijk… Bbbrrr….
LikeLike
Ik denk sinds maandag steeds meer aan onze bewoners, aan de bewoners van andere instellingen. Eenzaam en alleen wegstopt achter slot en grendel. Voor hun eigen bestwil, maar wat een onmenselijk leed.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, niet voor te stellen…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik blijf er moeite mee hebben. Als je binnen zit, valt het niet zo op. Maar bij dat ene goed geplande bezoek aan de supermarkt – bij voorkeur heel laat – of tijdens mijn eenzame werkdagen op kantoor word je met de neus op de feiten gedrukt. Een compleet vreemde wereld is het. Akelig. Onheilspellend. Het lijkt wel een slechte sciencefiction film.
LikeLike
Gisteren even eenzaam op kantoor gezeten. Dat was inderdaad heftig.
Wat die slechte SF film betreft: ik mis dan toch wel een beetje appetijtelijk uitziende hoofdrol speler.. 😉
Waar ik denk ik de meeste moeite mee heb zijn de mensen die het nog niet begrepen hebben. Vanmorgen in de supermarkt zit ik op mijn hurken om iets te pakken. Wordt mijn kar aan de kant geduwd en hangt een dame die qua leeftijd aan de bovenkant van de risicogroep verkeert gewoon over mij heen om iets te pakken. Ik kon niet eens opstaan zonder haar om te gooien. Ik heb me ingehouden maar had haar het liefst vierkant in haar eigen kar geduwd….
LikeLike
Krankzinnig! Net als een gangpad vol vakkenvullers naast elkaar. Met hesjes aan die je vragen afstand te houden.
PS: heeft iemand Gerard Butler al gebeld om ons te komen redden? 😉
LikeLike
Googled Gerard Butler… Vooruit… Laat maar komen…
LikeLike
jouw verhaal … een tijdsdocument
LikeLike
Ja… Behoorlijk onwezenlijk.
LikeLike
Ik zal eens kijken volgende week… wie weet, inderdaad ruimte genoeg aldaar 🙂
LikeLike
Bedenk me ineens wel, dat de werkplekken bij ons afhankelijk zijn van een laptop … Er staat geen enkele pc. Alleen dockings, schermen en muizen..
LikeLike
Dolfijntje… Zoals het er nu naar uitziet zijn we er morgen niet. Ben snot verkouden en wil niet onder de mensen komen. Nog meer beschikbare ruimte dus.
LikeLike
Het is een bizarre tijd, het zal nooit meer worden zoals het was denk ik, in ieder geval niet binnen de komende maanden …..
LikeLike
Sowieso is verleden tijd altijd voltooid en wordt het noot meer als het was. 100 jaar geleden was het leven anders dan 10 maanden geleden…..Wie weet lijk de nieuwe werkelijkheid op iets wat ooit was zoals het was en kunnen we daar weer blij en tevreden mee zijn.
LikeLike
Vast, we kunnen en moeten ons ‘gewoon’ aanpassen
LikeGeliked door 1 persoon
Zo herkenbaar… Was de afgelopen 2 woensdagen werkzaam in “onze” kantoortuin aldaar. Helemaal in mijn uppie en in alle rust. Maar het was een vreemde gewaarwording. Nog even volhouden. Tekstueel heb je het mooi en treffend verwoord, zo herkenbaar aldaar ‘Oppe Berg’ 🙂
LikeLike
Vandaag heb ik er gewerkt. Na een uur of zes kwamen de muren op mij af.
A.s. woensdag krijg ik gezelschap … Kijken of het met z’n tweeën minder ahhhh is. Je bent welkom om je bij ons aan te sluiten. De balzaal die ICT kantoortuin heet is groot genoeg om elkaar niet tegen het lijf te lopen.
LikeLike
Ik zal eens kijken volgende week… wie weet, inderdaad ruimte genoeg aldaar 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had dat een week/paar weken geleden toen ik binnen nog geen 5 minuten een ambu medewerker in wit pak, een totaal uitgestorven snelweg en een huilende zuster bij een ziekenhuis zag. Ik stelde toen en stel nu weer voor, zullen we die beelden op tv laten zien? EN meteen ook op FB Insta en al die andere websites.
LikeLike
Mensen die het niet zien, zien het dan ook niet. Een deel van de wereldbevolking denkt nog steeds dat zijn niet ziek zijn, en dus gewoon mogen doen en laten wat zij zelf willen.
LikeLike
Jij was geïsoleerd door je werk en de rest was ondertussen ook geïsoleerd.
LikeLike
Zoiets ja.
Je weet het wel maar het kwam niet binnen.
LikeGeliked door 2 people
Ja, het is een bizarre situatie.
LikeGeliked door 1 persoon
We weten het wel, maar als je met je neus op de feiten word gedrukt, dringt het soms pas door.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja. En dat terwijl mensen in mijn omgeving al familie zijn verloren. Heel bizar hoe het dan toch nog een ver van mijn bed show blijft.
LikeLike
Indringend en indrukwekkend zoals je dit beschrijft. Overal grote fysieke afstand. Maar emotionele nabijheid.
LikeGeliked door 1 persoon
Je beschrijft het treffend. We zijn in een andere wereld beland en hopen dat iedereen er ongeschonden uitkomt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik krijg er kippenvel van als ik het lees… Je beschrijft zo’n bizarre, stille en verlaten wereld.. Ik kan me voorstellen dat het een wonderlijke gewaarwording was.
LikeGeliked door 1 persoon