Papieren rietjes

Ik ben geen twintig meer. Welke leeftijden ik nog meer niet ben laat ik even in het midden, maar je kunt stellen dat ik een groot deel van de moderne geschiedenis bewust mee heb gemaakt. Zo was in mijn jeugd het plastic rietje net in opkomst. Een hele verandering. Niet zozeer de drinkervaring als wel de speelervaring wanneer het rietje haar taak had vervuld. Op plastic kan je zoveel langer kauwen dan op papier, om over het aantal knopen wat je in zo’n rietje kunt leggen nog maar te zwijgen.

Als ik er toen bij stil had gestaan had ik geweten dat het plastic rietje niet goed was voor het milieu. Ik was zeven en stond er niet bij stil. Net als ongeveer de gehele rest van de wereldbevolking bevond ik mij in een opwaartse spiraal waarin geen tijd was om na te denken over de wereld vijftig jaar van toen. Djuh, heb ik toch verteld hoeveel geschiedenis ik mee heb gemaakt.

Nu weet ik welk een slechte keuzes de mensheid toen maakte (al is nooit vast te stellen of andere keuzes uiteindelijk niet net zo slecht zouden zijn geweest) en probeer mijn steentje bij te dragen in het keren van tij. Zo probeer ik de hoeveelheid verpakkingen en plastic wat mijn huis in komt sterk te verminderen. Rijd wat minder kilometers. Kleine dingetjes allemaal, maar als iedereen het doet. Vele druppels maken een volle emmer. Zoiets.

Vorige week deed ik de boodschappen. Heel sterk had ik zowel de chocolade, de chips en de nootjes links laten liggen toen mijn oog op de chocolademelk viel. Het water liep mij in de mond. Maar ja, hoeveel chocolademelk zou ik drinken? Zou ik er al niet na een beker weer genoeg van hebben? Ik ging overstag en kocht een verpakking met zes kleine pakjes. Ik weet het. Despicable van mij. Dat de rietjes ondertussen van papier zijn verminderde mijn slechte gevoel iets.

Natuurlijk ging het de eerste keer dat ik een pakje klaar maakte voor consumptie goed. Schudden voor gebruik, rietje uit het plastic (!) halen, zilverpapiertje doorprikken en drinken maar. Ik voelde iets van nostalgie over mij komen. Ahhhh…

De tweede keer ging het wat minder soepel. Het puntje van het rietje leek niet sterk genoeg om het zilverpapiertje door te prikken en boog alle kanten op, behalve de goede. Toen ik eindelijk kon gaan drinken beet ik per ongeluk op het rietje. Met een plastic rietje kan je dat zonder consequenties een aantal keer doen. Met papier dus niet. Zoals ook Zoon ervaarde.

Enfin. De chocomelk is voorlopig een blijvertje. Wel in literpakken, want dat geneuzel met een papieren rietje is aan ons niet besteed. Weer een stukje jeugdherinnering aan gruzelementen. 😉