Slechte conditie of zit het tussen de oren

23 reacties

Drie weken was ik niet op de fiets weg geweest, toen ik vorige week maandag naar de berg ging. Zoals ik al had verwacht moest ik afstappen en een stukje lopen. Logisch, vond ik zelf. Want pas ziek geweest. Ook de volgende dag lukte het niet om in één keer tegen de berg op te fietsen. Nog steeds logisch vond ik, want zo snel bouw je geen conditie op. Bovendien, in de drie weken vooraf gaand aan mijn griepje, was die berg ook een te groot obstakel voor me. Dus….

Vrijdagochtend stapte ik weer op de fiets. Omdat ik een beetje wil bijhouden hoeveel ik beweeg opende ik Google Fit. Voor de gein keek ik even naar de cijfers van maandag. Ondanks dat ik een stukje had gewandeld, had ik maar dertien minuten over de tocht gedaan. Dat terwijl Google Maps zegt dat ik voor die rit veertien minuten nodig heb.

Ineens was daar de gedachten: wat als het niet aan mijn conditie ligt dat ik niet tegen die berg gefietst kom, maar dat het probleem tussen mijn oren zit? Dat ik de overtuiging heb dat ik het niet kan en dat het daardoor ook niet lukt? Wat als ik mijzelf dit keer eens tegen die verrekte berg op coach? Zo gezegd, zo gedaan.

Ondertussen ben ik driemaal naar de berg gefietst. Heb ik driemaal de berg fietsend overwonnen. Ben ik driemaal binnen iets meer dan een half uur op en neer gefietst, inclusief tijd om pakketjes af te geven. Lijkt het er inderdaad op dat het niet zozeer met conditie maar alles met mijn fluff en stuff tussen de oren te maken te hebben.

Ik schreef het eerder. Soms ben ik mijn grootste vijand.

23 Comments

  1. Kanjer ben je! Ik had dat hier met de Kruisberg (23 meter hoog of zo) in de duinen. Dat was ook zo zwaar. Maar uiteindelijk lukte het. Kwestie van volhouden….

    … en een elektrische fiets kopen 🙂

    Like

    1. Over dat laatste ben ik ooit aan het nadenken. Maar voor die korte stukjes voelt het nu nog als opgeven…

      Like

  2. Opbouwen is de boodschap, en jezelf tijd geven ook. En allemachtig trots zijn op jezelf als het lukt!

    Ik ben ook weer aan het opbouwen na in de winter echt maanden niks gedaan te hebben. Ging vlotter dan verwacht. Zonder bloed, zweet en tranen deze keer dus de basisconditie moet toch iets beter geweest zijn.

    Like

    1. Met drie maal griep.zware verkoudheid in vier maanden is de basisconditie ook wat teruggelopen. Al keert die al wandelend redelijk vlot terug. Fietsen is een ander verhaal. Maar nu ik daar weer lol in krijg…

      Geliked door 1 persoon

  3. Heej, herkenbaar, hier ook weer aan het opbouwen, ondanks de pijntjes die het daarna voortbrengt. Maar je hebt gelijk, die berg die is overwinnelijk, zolang je het niet ziet als een berg. Ik verheug me altijd weer op het glijden naar beneden, nadien… 😉

    Like

  4. Wat knap dat je je ervan bewust bent en dat je de berg opgespurt bent!
    Je hoeft niet alles ineens te veranderen…Voor alles is een tijd (-:
    Lieve groet ♥

    Like

    1. Opgespurt is een groot woord lieve Kakel. Opgepuft beschrijf het meer… Maar als ik eenmaal op gang ben… Dan lukt het allemaal wel. Berg af gaat een stuk sneller. Met twintig kilometer per uur waag ik mijn leven… 😉

      Like

  6. En indien nodig een paar tandjes lichter trappen. Onlangs zag ik een jonge vrouw met zwaarbeladen bakfiets, die ze vrijwel niet vooruit kreeg. Ik riep voor de gein ‘tandje terug’. En idd ze schakelde netjes terug en ging toen veel sneller omdat ze de trappers nu wel rondkreeg. Ze bedankte me netjes en zei ‘dat ik daar zelf niet opgekomen was’.

    Like

    1. De berg neem ik in de eerste versnelling, de rest in de tweede en ik droom van ooit op een dag weer alles in de derde versnelling kunnen doen…
      Dromen mag, toch?

      Like

    1. Andersom ook. In 2002 ben ik heul ziek geweest en vanuit meerdere hoeken te horen gekregen dat ik nooit meer 100% zou worden; mij neer moest leggen bij heel veel inleveren en grote kans had in een rolstoel te eindigen. Ik ben blijven knokken om dat scenario te ontkrachten, en dat is goed gelukt, maar ik betrap mij er bij tijd en wijle op, dat met de onmogelijkheden van toen naar de mogelijkheden van nu kijk, en daar dan ook naar reageer. Mij neerleg bij zaken waar ik mij tegenwoordig niet meer bij neer hoef te leggen.
      Soms heeft mijn geest moeite met het accepteren van de nieuwe realiteit omdat het oude ingesleten denkpatroon sterker is.

      Like

      1. Je komt er zo dus achter. Ik volg op Twitter een account die Growing Bolder heet ipv getting older. Dat herinnert me aan het kiezen van een andere instelling

        Like

        1. Ja…
          Je kunt jezelf nieuwe gewoontes en denkpatronen aanleren. Alleen zullen die nooit zo diep ingesleten raken als de oude patronen. Daar moet je je van bewust zijn; dan kan je er heel bewust mee breken. Maar onbewust blijft het meespelen, en zodra je op auto pilot gaat, verval je in uit gebaande paden en heb je even een herinnering nodig dat er andere wegen bestaan…

          Like

          1. Fysieke problemen kunnen barrières geven. Ik ben zelf zeer slechthorend en ik heb veel operaties aan mijn gezicht gehad ivm BCC maar ik zoek altijd naar de mogelijkheden zodat iets wel kan.

            Like

            1. Herkenbaar.
              In 2002 kon ik nog maar 50 meter zonder hulpmiddelen lopen. Dat is nu gelukkig wel anders. Vooral omdat ik in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden denk. En op karakter, blijven bewegen, en door het volgen een aantal vervelende dieten, die wel een positief effect op mijn gezondheid hebben.
              Alleen dat fietsen… Al ben ik eerlijk dat zonder dat grrr-karakter van mij, ik al lang met de auto naar het werk was gegaan… In die zin blijf ik denken dat fietsen tot de mogelijkheden blijft horen.

              Like

        2. Toen ik de titel voor dit blog bedacht ging het over loopbaanverandering.
          Ondertussen gaat het over zoveel meer paden die veranderd moeten worden, dat ik er soms moe van word. 😉

          Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.