Toet & Co: Ik zie een vlek

‘Je hebt daar een vlek zitten,’ zei Toet en wees naar mij sleutelbeen. ‘Je mag jezelf wel beter wassen. Wacht ik help wel.’ Hij spuugt op zijn pootje, en wrijft over de vlek. Die weigert voor wat knuffelspuug te wijken. Ik reik naar waar Toet wrijft en voel de ruwe huid van een moedervlek. Tijd om in de spiegel te kijken. Verbaasd vraag ik mij af waar dat ding vandaan komt. De vlek glimlacht even wijs, maar zegt niets. Tijd om naar de huisarts te gaan. Dat was begin maart. Het kan verkeren.

‘Je mag weer naar de huisarts,’ wees Toet mij op een berichtje op Facebook. ‘De huisarts is er ook voor je wanneer je niet hoest.’ Ik knik en kuch. Hooikoorts weet ik. Maar dat weet natuurlijk niet iedereen. ‘Are joe bezorgd?’ vraagt het kleine beertje een paar dagen later, net op het moment dat ik de vlek op haargroei inspecteer. ‘Natuurlijk niet,’ lach ik mijn eigen bezorgdheid weg. Ik heb namelijk wel vaker last van snelgroeiende moedervlekken maar tot op heden zijn die nooit kwaadaardig geweest. Maar ja, bij mijn broer wel, en we komen wel uit hetzelfde nest. ‘Wai not ask Friend Doktersassistent?’ vraagt het beertje. ‘Zai noos what to doe!’

Friend Doktersassistent is duidelijk. Afspraak maken! Ik bel, vertel over mijn vlek, en dat ik hoest van de hooikoorts. ‘Schikt dinsdagochtend om 8.50 uur?’ Ja dat schikt. ‘Ik vermeld bij de afspraak dat je hooikoorts hebt. Dan krijg jij voor jouw en onze gezondheid een mondkapje en kan er gewoon naar de vlek gekeken worden.’ Zo gezegd, zo gedaan. Uitgezwaaid door drie knuffels, waarvan twee in operatie uniform, fiets ik naar de huisarts. Drie kwartier later ben ik weer thuis. Zonder vlek maar met pleister. Ik leg het mondkapje op tafel en ga mijn ontbijt klaarmaken. Achter mij klinkt geroezemoes.

‘Look Toet. daar ligt un feesmask.’
‘Feestmasker?’ vraagt Toet. ‘Mondkapje toch?’ Voorzichtig pakt hij het vast, bestudeerd het van alle kanten. Ik zet mijn ontbijt op tafel. ‘Hoe werkt dit?’ vraagt Toet. ‘Touwtjes om de oren, bovenkant tegenhouden, onderkant over de mond en kin trekken, en de metalen strip bovenaan stevig over de neus duwen. Maar pas op, dat ding zit vol met mijn bacteriën!’

‘Mijn fluff en stuff is niet bang voor jouw bacteriën. Ik maak daar korte metten mee,’ bromt de muis. Hij doet zijn muts af, en met een helpend pootje van Moeltje slaat hij de touwtjes rondom de oren, houdt het kapje met zijn pootje op zijn neus tegen terwijl hij zijn best doet het kapje over zijn niet aanwezige kin te trekken. Terwijl hij het kapje op zijn plaats houdt, trekt Moeltje de muts stevig over Toet’s oren. ‘So, nauw sit de kepje mask stevig vast.’

‘Hoe zie ik eruit?’ vraagt Toet. ‘Als een echte dokter,’ piept Rozi vanaf veilige afstand. De olifant kan niet zo goed tegen bloed. ‘Net of je gaat operateren.’ Toet’s ogen beginnen te stralen. ‘Zal ik even kijken of de vlek echt weg is?’ vraagt hij. Dat mag, als hij maar van de pleister afblijft. ‘Oh,’ roept hij even later gedempt, want praten met zo’n masker is lastig en warm, om over ademhalen nog maar te zwijgen, ‘D’r zit allemaal bloed in de pleister.’ Voorzichtig gaat hij met zijn pootje richting de pleister. ‘Beware Toet, als der is blood, joe must bescherm de eyes.’ Het beertje rent naar kast en trekt de lade met brillen open. ‘Hier, put deze op your noos. Den de bactevirusthingies ken not via je oogjes naar binnen klimmen.’ Gedwee laat Toet de bril op zijn neus zetten. Dan inspecteert hij de pleister. ‘Die zit goed stevig vastgeplakt,’ stelt hij vast. ‘Verder niets meer aan doen.’

Tevreden laat hij zich van de bank glijden en wandelt naar buiten. ‘Kom broeder Moel, ons werk zit er voor nu op. We kunnen lekker in de zon gaan uitrusten.’ Vijf minuten later komen de heren al weer naar binnen. ‘Warm werk hoor, dat dokter zijn’ puft Toet vanachter het masker en de bril, terwijl Moeltje zijn voorhoofd zweetvrij maakt. Mijn suggestie om het masker, de bril en de sokkap aan de kant te leggen wordt in de wind geslagen. ‘Misschien moet ik straks nog even naar de pleister kijken,’ zegt hij, ‘En dan moet ik al die beschermende kleding weer aantrekken. Kan ik ze net zo goed aanhouden. Trouwens, kan jij even een foto van mij maken. Ik denk dat Toeterke dit wel heel cool zal vinden. Dokter Toet! Niet slecht voor een CliniClown-muisje.’

~~~~~~~~~**********~~~~~~~~

Voor de nieuwe lezers: Toet is een Cliniclown-muisje met een eigen willetje, Rozi, Rozifantje voluit, is een creatie van Appelig (en daarmee one-of-a-kind) en Moeltje is en Amerikaanse bruine beer, die lang geleden in het koffertje van Zoon mee naar Nederland is gekomen. Hij verblijft hier min of meer illegaal.