Koningsdag! Woningsdag! Allemaal leuk en aardig, maar het is geen Koninginnedag…

Op 30 april 1926 werd mijn vader geboren. Ver voordat ik werd geboren werd Juliana Koningin. Ikzelf ben van 1962 en kan mij niet anders herinneren dat de verjaardag van mijn vader voor het hele land als een vrije dag gold. Voor hem ging de vlag uit. De oranje tompouce is voor hem uitgevonden.

Mijn eerste herinneringen aan mijn vaders verjaardag zijn met het hele gezin (4 personen sterk) voor de TV (zwart-wit), kijken naar het defile, en luisteren naar Dick Passchier die stof en kleur van de robe van de Koningin benoemt. Stoffen en kleuren die mij niets zeiden, maar het hoorde erbij. Net als de tompouce.

Trix was zo aardig om haar eigen verjaardag in huiselijke kring te vieren, waardoor mijn vader zijn vrije dag bleef behouden. De samenstelling van Koninginnedag kijken veranderden. Kinderen bleven soms weg, zussen, vrienden, buren sloten zich aan in steeds wisselende samenstellingen.

Eind 2010 bleek hij flink dement te zijn. De combinatie vasculaire dementie en Alzheimer hadden er ingehakt. Eén vraag wist hij altijd correct te beantwoorden. ‘Wanneer is het Koninginnedag?

Vanaf april 2012 verbleef Pap in een verzorgingstehuis. De jaarlijkse etentjes om Sinterklaas, Kerstmis en hun beider verjaardag te vieren, hielden we erin. Eten was voor Pap altijd een dusdanige afleiding, dat je nauwelijks merkte dat hij wat minder afwezig was.

Op 13 maart 2013 vierden we Mam’s verjaardag in het Chinese restaurant om de hoek van het tehuis van Pap. Herkenbaar voor hem, en het eten was er altijd goed, dus ons hoorde je niet klagen. Zoals altijd genoot Pap zichtbaar. Wanneer we het ijs, voor Mam met sterretjes, op hebben en op de koffie wachten vraagt Mam Pap of we op zijn verjaardag ook bij de Chinees zullen gaan eten.

Pap kijkt bedenkelijk. Chinees eten met de familie is leuk en lekker maar ‘Ik weet niet wat Alex en Trix dan doen’, zegt hij aarzelend. We kijken hem aan. ‘Die komen niet naar jouw verjaardag Pap’, zeg ik, ‘Dus daar hoeven we geen rekening mee te houden.  Niet gerustgesteld zegt hij, ‘Eén van die twee wordt Koning en er wordt gesproken over 27 april. Hoe moet dat dan met mijn verjaardag?’. 

Arme Pap. Door de abdicatie van Koningin Beatrix is hij niet langer meer jarig op Koninginnedag. Er is weer een zekerheid uit zijn leven verdwenen.

Gelukkig heeft hij er geen last van gehad. Dat jaar vierde Koningin Beatrix voor het laatst haar verjaardag op 30 april, en kon mijn vader, onder genot van een oranje tompouce, samen met zijn huisgenoten en de verzorging, zijn verjaardag én Koninginnedag tegelijkertijd vieren. Op 1 mei deed hij zijn verjaardag nog eens dunnetjes over met koffie en Limburgse vlaai voor iedereen, en ‘s-avonds uit eten met de familie.

Op 26 juli van dat jaar is hij overleden en is daarmee de voor hem zo verwarrende viering van Koningsdag ontsprongen. En voor mij…? Ik kan maar niet aan wennen aan die nieuwe datum. Geen vlaggen meer op Pap’s verjaardag. De mensen horen zich te schamen.