Verlegen om een praatje

Schreef ik onlangs nog heel royaal dat ik met de aanwezige kledingstukken in mijn kast wel 75 combinaties kon maken, van de week kon ik twee van de basic shirtjes met driekwart mouw wegdoen. Beide hadden aan de voorkant een vlek zitten die geen vlek bleek te zijn maar een compleet versleten stuk. Beide shirtjes waren niet goedkoop, maar wel al 15 jaar oud, dus dan mag kleding onderhand wel sleets worden. Vooral omdat ik beide shirtjes jarenlang wekelijks droeg. Met nog twee even oude shirtjes met driekwart mouw in de kast, voelde het tijd worden om te gaan shoppen. Niet online, maar lokaal.

De winkel waar ik de shirtjes ooit kocht, bestaat nog. De basics maken nog steeds deel uit van de collectie en kosten nog evenveel als vijftien jaar geleden. Alleen is er een jaar of tien geleden een andere verkoopster in de winkel gekomen. Eentje waar ik niet zo dol op ben. Ik ben een lonely shopper en zij mag graag helpen. Dat matcht niet, zal ik maar zeggen. De winkel is er één uit een steeds kleiner wordende keten, en de keten heeft ook een webshop. Even overwoog ik de weg van de minste weerstand te nemen. Maar ik ben een watje. Dus wandelde ik vandaag, na een paar uur op een andere locatie dan mijn eigen keukentafel te hebben gewerkt, de winkel binnen.

Die ochtend was ik al door een paar collega’s heel enthousiast begroet, maar die van haar was nog enthousiaster. Ze fleurde helemaal op. Vooral toen duidelijk werd dat ik iets kwam kopen. Ik heb zelf in een winkel gewerkt en een dag zonder klanten is bleh… Een dag met klanten die alleen maar verveeld rondkijken, of nog erger, je helemaal uit het zweet laten werken, en dan met lege handen de winkel verlaten zijn omdat zij het wel online bestellen, is dubbel bleh.

Ik kocht een shirtje, kreeg een zakje vergeet-me-nietsjes-zaad als bedankje, en nam afscheid. Ik stond al bijna buiten toen ik me bedacht en terug de winkel inliep. Heb je wijde rokken met zakken? vroeg ik haar. Die had ze. Samen liepen we de winkel in. Oh nee, ze had zich vergist. Maar deze en deze jurk… Ze hield een paar juweeltjes omhoog. Mentaal voelde het niet als weer om een zomerjurk te kopen. Ik zag een andere jurk die ik mooi vond. En nog één. Volgende week krijgen we nog een rok uit die serie binnen, wist ze te melden. Samen ‘liepen’ we de rekken door. Het werd zowaar gezellig. Ineens werd de verkoopster from hell (overdrijven is een vak) voor mij een mens.

We hebben een Moederdag actie, zei ze ineens. Bij een aanschaf boven de €35 mag ik een kortingsbon geven. Ik was dat net vergeten, want de actie gaat eigenlijk morgen pas in. Ik keek haar aan. Mijn shirtje was geen €35 euro. Ik kwam €0,05 te kort. Daar doe ik niet moeilijk over hoor.

Het resultaat: Ik ben nog een kwartiertje blijven kletsen, ben nu in het bezit van een bon die t/m 1 juni geldig is en heb mijn oog op meerdere fantastische kledingstukken laten vallen. Over een paar weken, wanneer ik niet net gewerkt heb, moe ben en naar huis wil, zal ik nog eens bij haar naar binnen wandelen. Ze verkoopt in mijn ogen tijdloos mooi spul, en … wie zit er in deze tijd nu niet verlegen om een praatje. Ik merk dat ik er wel blij van word. Hoe prettig het ook is dat beeldbellen bestaat, in levende lijven met iemand praten geeft toch een extra dimensie aan het gesprek. Ook al gaat het over koetjes, kalfjes en een virus waar ik het even niet over wil hebben.