Werkplek

Bijna op de minuut nauwkeurig werd vrijdag aan het begin van de middag mijn nieuwe werkplek bezorgd. Ik schoof de drie dozen de huiskamer in en ging verder met mijn werk. Vaag had ik de hoop dat Zoon spontaan de armen uit de mouwen zou steken, zijn handjes zou laten wapperen maar nee… Zijn dreigement tijdens het in elkaar zetten van het TV-meubel was geen loos dreigement. Ik zet geen IKEA meuk meer in elkaar! Terwijl hij wel heel blij is met de ladekast die zijn kledingkast heeft vervangen.

Ik wist mijn eigen nieuwsgierigheid tot zaterdagochtend te bedwingen. Na twee koppen koffie had ik voldoende moed verzameld om zelf aan de slag te gaan. Dus eerst de eettafel leeg gemaakt, stoelen en tafel schoongemaakt en daarna een stukje richting de balkondeur geschoven. Daarna kreeg de kast een zetje zodat zij de tafel achterna ging en wist ik niets anders meer te bedenken dan het bureau in elkaar te zetten.

Tijdens het in elkaar zetten van het TV-meubel bleek één van de lades niet goed te sluiten. Op mijn vraag of hij de rails wel goed om in het ding had geplaatst kreeg ik een snuif als antwoord. Nog geen minuut later hoorde ik de inbussleutel ratelen en twee minuten later sloot de lade. Dat zou mij niet overkomen. Ik nam de beschrijving driemaal door alvorens aan de slag te gaan. Te beginnen met het onderstel. Drie buizen tussen twee zijkanten plaatsen. Kind kan de was doen. Zeker met de inbussleutel set van Zoon. Zucht. Moet je natuurlijk het tweede onderstel niet verkeerd om vast willen maken. Gelukkig heeft Zoon daar niets van meegekregen. Binnen tien minuten stond het bureau op haar plek. Ja, het is een zij. Voor de stoel had ik maar vijf minuten nodig. Vijf wielen plaatsen en drie schroefjes aandraaien (al vraag ik Zoon straks wel om die drie schroefjes even na te lopen. Als de losschieten, val ik achterover van de stoel. Het lampje was helemaal een fluitje van een cent.

Eigenlijk ben ik het langste bezig geweest met het correct instellen van de stoel, de plaatsing van beeldscherm en laptopstandaard, en het wegwerken van de snoeren. Het lastige aan dit is wel dat werklaptop en privé Chromebook qua plaatsing van usb-, hdmi- en power outlet precies tegenover gesteld zijn en een andere poweraansluiting hebben. Of lastig. Dat valt op zich wel mee, al heb ik daardoor het snoer van de muis iets langer moeten laten dan gewenst, en toch de lange hdmi-kabel moeten gebruiken. De korte is net iets te kort om in deze opstelling met de werklaptop te kunnen koppelen. Verder heb ik wel het geluk dat beide telefoons eenzelfde poweraansluiting hebben als het Chromebook, dus qua aantal snoeren onder het bureau maakt die verschillende poweraansluitingen geen flaus aus.

Daarna heb ik nog even ruzie gehad met het instellen van de schermen en klaar was Rianne. Ik ben meteen begonnen met het inzitten van de stoel. Lang geleden dat ik een blog heb geschreven zonder Chromebook op schoot. Ik kan hier wel aan wennen. Net als aan een stoel die steun geeft in de rug, ook als ik niet helemaal achterover leun.

En het allermooiste. Met slechts een kleine afzet rol ik zo naar het koffiezetapparaat. Rollende koffie: een secundaire arbeidsvoorwaarden.