Toet & Co: Steekje los

‘Nee, nee, blijven zitten. Wij gaan je verwennen. Het is tenslotte Moederdag en jij bent toch wel een beetje onze moeder.’ Ik heb Rozi zelden zo streng gehoord. ‘Toet, breng jij de vuile vaat even naar de keuken. Moeltje, zet jij de koffiemaker alvast aan, dan breng ik het lege kopje naar je toe.’ Het gebeurt trouwens ook maar zelden dat de kleine roze olifant de lakens uitdeelt, en dat zijn vriendjes naar hem luisteren. Dit keer wel.

‘Welkah colour koffie doe joe want?’ roept het beertje vanuit de keuken. ‘Doe maar een groene,’ antwoord ik. Vanuit mijn ooghoek zie ik zowel mijn kopje als de kom waar mijn ontbijt in heeft gezeten van het tafeltje naast mij verdwijnen. Als volleerd Afrikaner waterdrager zet Rozi het kopje op zijn hoofd en wandelt naar de keuken. Toet houdt de voor hem toch wel wat grote kom stevig tegen zijn buikje gedrukt en verdwijnt achter de bank.

Ik zie hoe beertje en olifant voorzichtig de lege kop onder de koffiemachine schuiven. Dan zet Rozi met een tevreden snuitje de machine aan. Ik hoor het ding pruttelen en de geur van verse koffie bereikt mijn neus.

KLETS! BOEM! BENG! AUW! hoor ik ineens en zie de kom, lepel, zonnebril en Toet over het laminaat zeilen.

‘Blijf zitten,’ brult Rozi naar mij en rent, met Moeltje in zijn kielzog, richting zijn vriendje. Die stil blijft liggen. ‘Whoats kebeurt Toet,’ vraagt het beertje bezorgd. ‘M-m-m-m-mijn ene pootje deed het ineens niet meer. Ik tilde het andere pootje op, en toen was het net of het ene pootje ook omhoog ging, en toen viel ik.’ Tranen lopen over zijn wangen. ‘Doet je ene pootje pijn?’ vraagt Rozi bezorgd. Het muisje knikt van nee. ‘Het doet het gewoon niet m-m-m-meer,’ jammert hij. ‘Oh mai, if jouw leg werkt not meer, joe is gehandicapt end den joe moet naar een special home,’ weet Moeltje te vertellen.

‘IK HEB HELEMAAL NIETS AAN MIJN HANDJES EN IK HEB EEN MUTS EN GEEN KEP,’ brult Toet, ‘DUS IK BLIJF GEWOON HIER WONEN, HEB JE DAT BEGREPEN!!’ Aan zijn toon hoor ik dat het tijd is mij er mee te bemoeien. Ik help hem in zittende positie. Voel voorzichtig of zijn pootjes kapot zijn, maar voel niet, en Toet heeft duidelijk geen pijn. ‘Kan je opstaan?’ vraag ik hem. ‘k zal het proberen,’ zegt hij op een toon die aangeeft hoe dom ik ben. Dan staat hij. Doet een stapje, en nog één.

‘Pas op Toet, je hebt een losse veter,’ waarschuwt Rozi maar het is al te laat. Voor de tweede keer deze ochtend gaat Toet onderuit. ‘Losse veter?’ vraagt hij verbaasd. ‘Rozi, ik draag geen schoenen hoor.’ ‘Toch heb je een losse veter of zo,’ zegt het olifantje stellig.

Het blijkt een of zo te zijn. Er zit een steekje los zogezegd. Een lange draad is door al het wassen nog langer geworden. Onder toeziend oog van de Boysz leg ik er eerst meerdere knopen in, en knip de rest van de draad dan af zodat het struikelgevaar voorlopig verdwenen is. Dan is het tijd voor een kusje en een pleister, en gaan de Boysz weer spelen. Het hele Moederdag verwengedoe is vergeten.

Zuchtend raap ik bril, lepel en kom van de vloer en stop de laatste twee in de vaatwasser. Dan pak ik mijn koffie en ga met een boek op de bank zitten. Het is tenslotte Moederdag.

~~~~~~~~~**********~~~~~~~~

Voor de nieuwe lezers: Toet is een Cliniclown-muisje met een eigen willetje, Rozi, Rozifantje voluit, is een creatie van Appelig (en daarmee one-of-a-kind) en Moeltje is en Amerikaanse bruine beer, die lang geleden in het koffertje van Zoon mee naar Nederland is gekomen. Hij verblijft hier min of meer illegaal.