Toet & Co: Oepsie!

Nooit verwacht dat ik dit zou zeggen, maar het cadeautje wat ik eind vorige maand van Zoon kreeg valt in de categorie best gift ever. Niet dat stofzuigen nu ineens leuk is, verre van, maar het is wel een stuk makkelijker. Het ding is lichtgewicht, de ingebouwde kruimeldief is superhandig en de hoeveelheid zuigkracht zonder turbo is stevig genoeg om de vloer, en delicaat genoeg om de Boysz te ontstoffen.

Inderdaad, niet alleen Zoon en ik vinden het een top-apparaat. De Boysz zijn er haast aan verslaafd. ‘Even een vlekje wegwerken,’ klinkt het regelmatig vanaf de vensterbank en dan zie ik hoe de heren elkaar stofzuigen. Aangezien ze daarna de vensterbank, het tafeltje en het krukje ook onder handen nemen, vind ik het prima.

Zaterdagavond neem ik de woonkamer onder handen. Omdat de Boysz met mijn laptop op de bank zitten, sla ik de bank over. ‘Zet dat ding als je klaar bent maar even hier neer,’ piept Rozi, ‘dan doen wij dadelijk nog wel even de bank kruimeldieven.’ Een goed idee wat mij betreft en even later zet ik de stofzuiger tegen de bank aan.

Terwijl ik de vaatwasser leeg ruim hoor ik de stofzuiger aan gaan. ‘Doe mijn staartje even,’ vraagt Toet. ‘Die heeft tussen de verwarming gehangen en is een beetje heel erg veel stoffig.’ Ik kijk en zie hoe de twee kleintjes samen de kruimeldief in bedwang houden. Vertederd kijk ik toe hoe Toet even later de twee kleintjes ontstoft. Dan is de bank aan de beurt.

De vaatwasser is ondertussen leeg en kan weer gevuld worden. Achter mij hoor ik ineens ‘Oepsie’ en meteen valt de kruimeldief stil. ‘Ai see it’ hoor ik Moeltje zeggen. ‘Look, there is de numbertje three.’ Nieuwsgierig kom ik dichterbij, al weet ik niet zeker of ik wil weten wat er met numbertje three aan de hand is. De heren zitten met z’n drieën op het toetsenbord.

‘Weet jij hoe je het stof uit dat ding verwijdert?’ vraagt Toet onschuldig. Ik schud van nee en pak het boekje erbij. Het blijkt niet moeilijk te zijn. Ik pak de kruimeldief uit Toet’s pootjes, en bekijk het stofreservoir. Goed zichtbaar tussen een hele berg stof is toets nummer drie van mijn Chromebook.

‘Wat is dit?’ vraag ik boos. ‘Numbertje three,’ antwoordt Moeltje gelaten. ‘Hoe kan dit?’ verbeter ik mijn vraag. ‘Nou, mijn staartje, de kleintjes en de bank waren schoon en toen dacht ik, het toetsenbord is wat stoffig, laat ik dat ook maar even schoonmaken. En inene ging de kruimeldief echt dieven en floepte zo de drie uit het toetsenbord.’

Zuchtend koppel ik het stofreservoir los, maak het open en grabbel tussen het stof. Nummer drie laat zich nog niet zo makkelijk vangen. Wanneer ik het eindelijk te pakken heb gooi ik de rest van het stof weg, spoel het plaatje af en plaats het terug op het toetsenbord. Met een zachte klik zit het vast en is het toetsenbord weer als nieuw.

Terwijl ik het reservoir terug in de kruimeldief plaats zegt Toet, ‘Geef dat ding even aan mij. Dan zuig ik de andere toetsen ook even op. De drie is veel schoner dan de rest.’ Ik kijk hem even strak aan. ‘Geen goed idee?’ vraagt hij. Ik geef geen antwoord maar ik denk dat mijn gezicht boekdelen sprak. ‘Ik denk dat wij maar weer eens lekker op de vensterbank gaan zitten,’ piept Rozi. ‘Kan jij lekker met de laptop op de bank gaan hangen.’

Toet en hij voegen meteen de daad bij het woord. Moeltje ademt nog even op zijn pootje en wrijft hiermee over het toetsenbord. ‘All yours,’ mompelt hij en loopt dan zijn vriendjes achterna.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje iss een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1998 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier dus min of meer illegaal.