Het zal de Calvinist in mij wel zijn

10 reacties

Voordat ik werkloos werd had ik drie maanden vakantie. Inderdaad, wie wat bewaard die heeft wat.

De eerste maand was ik heel druk met het pimpen van mijn balkon, en daarna liep de vakantie langzaam over in werkloos zijn, in werk zoeken. Dat laatste bleek, naast studeren en het verrichten van vrijwilligerswerk, een volledige dagtaak. Netwerken, vacatures zoeken, solliciteren, online aanwezig zijn vreet tijd maar vooral energie.

Iets wat het UWV ook beseft. Vandaar dat je als werkzoekende ook recht hebt op vakantie. Maximaal 4 weken op jaarbasis. Belangrijkste punt van vakantie hebben is dat je dan niet aan de normale sollicitatieverplichtingen hoeft te voldoen. Je hoeft even geen werk te zoeken.

In de anderhalf jaar dat ik thuis ben geweest heb ik wel eens studie vrij genomen, maar nooit vakantie. Mijn belangrijkste motivatie om geen vakantie te nemen was de angst net die ene vacature te missen waardoor ik misschien wel mijn toekomstige baan mis zou lopen.

Die baan heb ik nu. Vorige week genoot ik van een weekje vakantie. Even geen werk, even helemaal niets. Lekker lummelen zonder schuldgevoel. Genieten van niets hoeven, gewoon omdat ik het verdiend had.

VERDIEND ja.

Vorige week, toen ik even helemaal niets deed behalve in de zon vegeteren op het balkon, realiseerde ik mij dat het niet alleen de angst was om net die ene vacature mis te lopen. Ondanks mijn dagtaak op het gebied van solliciteren, druk bezig zijn met studeren, netwerken en de rest, had ik het gevoel dat ik geen vakantie verdiende. Omdat ik geen werk had, mijn tijd zelf kon indelen en nog meer van die kwatsch.

Het zal de Calvinist in mij wel zijn en ik ben ook bang dat ik daar nooit meer vanaf ga komen.

10 Comments

  1. Heel herkenbaar. Ik heb een half jaar lang een bijstandsuitkering gehad nadat dochterlief net geboren was. (Kinderopvang was destijds nog niet zo vroeg open, ik werkte ver van huis dus zat om 7 uur al in het Ov, dus probleem <- Zie je? 27 jaar later leg ik nog steeds verantwoording af hiervoor). Ik vond dat ik niks mocht. Vooral niet klagen. Niet zeuren. Overal blij mee zijn. En vooral nooit, maar dan ook nooit iets vragen. Want ‘ik hield mijn hand op’. Als ik niet op mijn roze wolk had gezeten, had ik met deemoedig gebogen hoofd over straat gegaan, Wat een compleet belachelijk gevoel. Ja, dat van jou ook! Maar dat zit in je, vrees ik. Daar kom je nooit meer vanaf.

    Like

  2. Zelfs met het woord pensioenada actief/oftewel mijn huidige status blijft de arbeidsethos actief. Beetje bizar als je bedenkt dat ik al vanaf mijn 40e in de WAO terecht was gekomen. Ik vond de promotiekansen te klein en ben vanaf dat moment met een eigen bedrijf begonnen. Later weer in loondienst gaan werken. Nooit meer fulltime maar al met al heel bevredigend. Tot voor kort nog veel vrijwilligerswerk gedaan.
    Sinds een paar maanden volledig uit de running. Vind het nog wel wat ingewikkeld maar het kan niet anders.

    Like

  3. O ja, dat had ik ook toen ik ik parttime werkte (terwijl ik fulltime wilde) en daarna toen ik in de WW zat…

    Like

  4. Jij woont toch in het vrolijke ongedwongen Katholieke Zuiden?

    Maar serieus ik begrijp precies wat je bedoelt. Ook ik ben gejaagd aan het netwerken en solliciteren.

    Terwijl ontspanning en rust voor iedereen belangrijk is.

    Zonnige groet,

    Like

    1. Ik woon in het katholieke zuiden, ben ongelovig opgevoed, mijn moeder had vage protestantse roots, en in het het huwelijk van mijn vader zijn ouders lag d’n duvel in het midden. En dan toch zo’n instelling.

      Probeer de ontspanning wel te pakken Rob. Zeker nu de tijden te bizar voor woorden zijn.

      Like

    1. Oh jee… Ik had hoop dat nu ik het geïdentificeerd had, een kleine verbetering tot de opties behoorden… Maar ik begrijp dat ik pech heb…

      Like

Reacties zijn gesloten.