Echt wel anders…

Sinds Corona ‘doe’ ik niet meer aan doelloos door een winkelstraat wandelen. Ik was daar al nooit goed in, maar de afgelopen vijf maanden heb ik het shoppen beperkt tot het allernoodzakelijkst. De actie was doelbewust. Zelfs de aanschaf van een nieuwe zomergarderobe een paar weken geleden was op het vergeten van mijn beurs na, een behoorlijk efficiënt gebeuren en de gewenste bordjes en mokjes heb ik nog niet gekocht. De aanschaf voelt niet als dusdanig noodzakelijk dat ik daarvoor een (best wel) drukke winkel in wil lopen.

Dat ik van de week Ja zei toen Vriendin vroeg of ik zin had om mee te gaan naar Roermond wist ik gevoelsmatig te rechtvaardigen doordat zij een doel had, en het dus geen doelloos shoppen zou worden. Dat werd het inderdaad niet. Buiten de twee panden waar de schoenenzaak is gevestigd, zijn we alleen nog een boekhandel binnen gewandeld en niet verder gekomen dan het voorportaal. Verderop werd het druk en dat voelde niet uitnodigend.

Nu bestaat een gewone shopdag van ons beidjes meestal uit beginnen met koffie, maximaal vijf winkels binnen wandelen, en we eindigen bij de Japanner. In dat opzicht week ons uitstapje zaterdag niet echt af van ooit. Toch was het anders. Er stonden minder tafeltjes in het koffiehuis, zowel op straat als in de koffiehuis was een looproute aangegeven, her- en der stond bij de ingang van een winkel ontsmettingsmiddel. Ook bij de Japanner was het anders dan anders. Het aantal zitplaatsen was beduidend minder dan voorheen, en er waren beduidend meer mensen die (noodgedwongen) voor de optie ‘van vier tot zes’ uit eten gaan hadden gekozen. Er kunnen nu eenmaal minder mensen op de gangbare momenten aanschuiven.

Zowel tijdens de koffie als ‘s-middags tijdens het eten knaagde het stukje ‘noodzakelijk’ aan mij. Oké, ‘s-morgens had ik dorst en aan het eind van de middag honger, maar toch. Pas tegen de tijd dat we naar mijn huis gingen begon het unheimische gevoel wat te zakken. Ondanks dat gevoel heb ik wel genoten van het eten. Een beetje vanuit hetzelfde idee wanneer je tijdens een dieet flink uit de band springt: laat het schuldgevoel los, en geniet van je eten.

Woensdag had ik afgesproken met Vriendin om onder het genot van een kop koffie even bij te kletsen. Dat was echt nodig. De laatste keer dat wij elkaar troffen was er bij mij nog geen bouwvakker over de vloer geweest, had ik wel al naar deze baan gesolliciteerd maar voor de rest was alles nog ‘mistige toekomst’ en was zij druk bezig met haar huidige huis te decoreren. Het huis wat nu verkocht is.

Ik parkeerde mijn fiets in de betaalde stalling. Het volgen van de looproute voelde al een beetje normaler al voelt het vreemd dat je de winkels aan de linkerkant pas op de terugweg mag bezoeken. Iets wat ik niet deed, want compleet onnadenkend stak ik dwars het voetpad over en wandelde de winkel binnen. Pas bij het naar buiten gaan drong het tot mij door dat ik officieel alleen rechtsaf mocht. Ik ging linksaf. Gelukkig lag mijn favoriete tassenzaak wel aan de rechterkant, maar daar waar ik normaal alles wat ik mooi vind in mijn handen neem, liep ik nu met de handen diep in de zakken.

Het lastigste punt zaterdag, bleek ook woensdag vreemd. Dat ik geen hand meer mag geven, daar kan ik mee leven maar dat ik iemand de me lief is niet even mag omhelzen laat staan knuffelen, dat voelt toch wel bizar. In het koffiehuis was de bezetting net als anders, alleen stonden er nu geen lege tafeltjes waardoor het rustiger oogde. Gelukkig was de gastvrijheid nog van hetzelfde hoge niveau als voorheen, en smaakte de koffie net zo lekker. Misschien zelfs nog wel iets lekkerder omdat het al zo lang geleden was.

Beperken we ons normaal tot één rondje koffie, nu dronken we er twee. Iets met weinig zin hebben om doelloos tussen gevoelsmatig toch wel heel veel mensen te wandelen. Twee grote koffies en een plaspauze later voelde het leven weer als vanouds en waren we bijgekletst. Het voelde het als tijd om te gaan. Bij het afrekenen zei de serveerster iets wat mij liet beseffen dat het nog steeds vreemde tijden zijn. Ze bedankte ons omdat wij zo gezellig hadden zitten te kletsen.

Net als de begroeting was ook het afscheid awkward! ‘Nou tot ziens dan maar,’ en een armzwaai. Pffff, echt niet normaal.

Eigenlijk was zowel de shopdag zaterdag, als de kletsdag woensdag, precies hetzelfde als normaal. Dezelfde mensen, dezelfde sfeer, dezelfde warmte. Toch was het echt wel anders. Ik schreef het eerder. Aan dat anders, daar wil ik echt, echt, echt niet aan wennen. Dat anders, dat is bizar.