Rechts en links even handig

18 reacties

Niet dat dat wat wil zeggen aangezien ik lichtelijk motorisch gestoord ben. Ik ben dus aan beide zijde even onhandig. Iets waar ik vanmorgen tijdens het poetsen hardhandig aan herinnerd werd. Die pijnscheut bracht mij even terug in de tijd. Heeeeeel ver terug in de tijd.

In de tijd dat ik nog blond en onschuldig was, bracht de familie de zomers in Zeeland door. Op een camping. Achteraf bezien best knap dat mijn moeder, die echt wel last had van smetvrees, dat aandurfde. Mam was goed in het bedenken van work arounds.Ik vermoed dat Broer, vijf jaar ouder, wel naar het toiletgebouw mocht. Voor mij was dat verboden terrein. Ik moest op het potje, en werd ‘s-morgens, met behulp van een washandje en een klein bodempje water in de afwasbak, gewassen. Om Mam’s rug te ontzien, stond ik op een klapstoeltje. Stilstaan is ook niet mijn sterkste kant, dus op zekere dag klapte stoeltje en ik tegen de grond. Ik zei ‘au’, het stoeltje werd weer uitgeklapt en het waswerk werd voortgezet.

Lopende de dag vond Mam dat mijn rechterarm er toch wel wat zielig bij hing. Bovendien deed ik ineens alles met links. Mam wandelde naar de receptie, belde de huisarts van het dorp waar wij overzomerde en maakte een afspraak. Het was de tweede keer die week dat één van haar kinderen naar die huisarts moest. Een paar dagen eerder had Broer een croquet bal tegen zijn hoofd gekregen, met vijf krammen in zijn wenkbrauw als resultaat. De huisarts concludeerde dat er met mij niets aan de hand was. ‘Ze is jaloers op de aandacht die haar broer krijgt,’ was zijn conclusie.

Zoals dat gaat kwam ook aan deze vakantie een einde. Precies op tijd dat niet de dorpsarts maar onze eigen huisarts de krammen uit Broers wenkbrauw mocht halen. Onze huisarts had geen goed woord over voor het knutselwerk van de dorpsarts. ‘Krammen? In het gezicht. Uit welke tijd stamt die man?’ Nadat de krammen waren verwijderd keek hij mij even strak aan en vroeg, ‘Wat heeft zij aan haar rechterarm?’ Mam deed het verhaal, inclusief de conclusie van de dorpsarts. Hoofdschuddend werd ik op de onderzoekstafel geplaatst en onderzocht. ‘Gebroken sleutelbeen,’ was de conclusie. ‘De bot einden groeien over elkaar, maar het is al te ver genezen om het nog te zetten, zonder het opnieuw te breken. Tot het helemaal genezen is zal zij wel tweehandig blijven. Misschien daarna ook nog wel.’ De huisarts bleek gelijk te hebben. Ik ben redelijk tweehandig onhandig geworden.

Het verhaal kreeg nog een staartje …

Net voor de volgende zomervakantie zag ik kans om een gat in mijn hoofd te vallen. No big deal, dat gebeurde mij minstens eenmaal per jaar. De huisarts maakte er een mooi borduurwerkje van en zei, Laat die prutser in Zeeland de hechtingen er maar uit halen. Misschien leert hij er nog wat van!’

Inderdaad misschien. Nadat de beste man even aarzelend naar zijn instrumentarium had gekeken heb ik (ik denk dat ik toen een jaar of vijf was) gewezen welke schaar en pincet je daar het beste voor kunt gebruiken.

Oh… en ik mocht vanaf dat jaar gewoon naar het toiletgebouw om mij te wassen en een plasje te plegen.

18 Comments

    1. Ja… 50 jaar geleden bestonden dat soort fossielen nog… Misschien nu ook wel. Sommige vakgebieden en inzichten veranderen snel. Sneller dan de meeste mensen kunnen verwerken.

      Geliked door 1 persoon

  3. Wat een prachtverhaal en wat een geweldige foto! Met links en rechts even handig zijn, lijkt mij gewoon ontzettend ehhh handig.

    Geliked door 1 persoon

    1. Vaak wordt het wel ‘gezet’. Heb ook wel eens kinderen in een ‘sling’ gezien maar volgens mij werkt dat nauwelijks. Zeker niet bij kinderen..

      Like

  6. Mooie jeugdherinnering en bizar heb je ooit nog iets aan je sleutelbeen laten doen?

    Like

    1. Nee… Mijn schouder staat een ietsiebietsie naar voren maar om daarvoor mijn sleutelbeen weer te laten breken, nope.
      Zelfs de verdikking van twee botten over elkaar is nauwelijks meer voelbaar. Dus… Genezen is genezen.

      Like

      1. Wat een verhaal zeg! Maar ik zit toch te lachen om dat tweehandig onhandig. Dat ben ik ook. Ik heb ook in mijn sleutelbeen gebroken, ook in Zeeland, waar ik woonde. Dus dat is het

        Like

  7. Ha, geweldige foto! 🙂 En zo heb je dan toch een soort geluk bij een ongeluk, tweehandig te zijn geworden. Na een schouderoperatie rechts heb ik ook ongeveer een jaar lang alles links moeten doen, en dat ging verrassend makkelijk. Toch ben ik inmiddels weer helemaal op mijn ‘voorkeurskant’ teruggevallen.

    Like

    1. Ik was nog heel jong dus heb een aantal dingen eerst met links en later pas met rechts geleerd. Ik vermoed dat de gewoonte links te beginnen (bijvoorbeeld met lenzen indoen) uit die tijd stamt. Maar ik kan ook een eigenwijze dwarsligger zijn…

      Geliked door 1 persoon

    1. Het was meer dan 50 jaar geleden en de beste man was toen al stokoud… Dus die kans is klein ja… 😉

      Like

  9. Op vakantie in Zeeland viel ik van het duin met een te scherpe strandschop in mijn kin. Een huisarts was zo snel niet voor handen. Maar een tandarts kan ook hechten.

    Het is een klein onzichtbaar lidteken op mijn kin geworden. Knapper ben ik er niet door geworden, maar naar mijn idee ook niet veel lelijker.

    Stille groet,

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.