De geest gegeven

In een sentimentele bui, en gesterkt door het feit dat de twee witte exemplaren uit de erfenis van Mam al twee-en-een-half jaar aan een stuk door bloeien, kocht ik een maandje geleden een orchidee. Eentje die mij herinnerde aan de eerste orchidee die ik ooit zag. In ieder geval bewust zag.

Hoewel die twee orchideeën van Mam anders doen vermoeden, heb ik geen groene vingers. Nooit gehad ook en ik vermoed dat ik ze nooit zal krijgen. Toch dacht ik dat ik, met een beetje hulp vanuit het hiernamaals, de nieuwe orchidee wel een aantal maanden kon laten stralen.

Dat bleek fout gedacht. Terwijl de erfenis de ene na de andere nieuwe knop krijgt, heeft het nieuwe exemplaar al het loodje gelegd. Binnen een week knakte de bloemstengel door midden. Daarna vielen de bloemen in rap tempo uit. Mijn trip down memory lane heeft de geest gegeven.

Natuurlijk geef ik de plant, die nog wel groene bladeren heeft, een tweede kans. Maar gezien het snelle verval heb ik er een hard hoofd in. Het lijkt wel, maar dat is natuurlijk bijgeloof, of Mams geen concurrentie op de vensterbank wil.

Of het is een maandagochtend exemplaar. De zwakste schakel zogezegd. Dat kan ook.