Ik weet niet of ik al geschreven heb, maar in mijn hoofd speelt al een tijdje het plan om, zodra het huidige meubilair oud en versleten is, het balkon te voorzien van een loungeset(je). Iets met onderuit gezakt luieren is meer luieren dan rechtop zittend. Maar goed, dat huidige meubilair, met uitzondering van het rieten stoeltje en de boekenkast, is van een dusdanige kwaliteit dat ik nog wel een tijdje kan sparen.

Dinsdagavond neem ik plaats op mijn balkon. In het rieten stoeltje. Ik geniet van een verkoelende wind. In de verte hoor ik het donderen. De avond valt; de zon gaat uit en mijn balkon is slechts verlicht door een solar lampje, een lantaarn met kaarsje en een incidentele lichtflits wanneer Moeder Natuur een selfie maakt.

Zoon komt naar buiten om gehoor te geven aan zijn verslaving. Het verkoelende windje bevalt hem wel en hij blijft langer dan normaal op het balkon zitten. De stilte wordt doorbroken door een brandweerauto die het Döppler effect demonstreert. Het wordt weer stil. En dan..

KNAL!

Verbaasd kijk ik op. Bij het vage kaarslicht zie ik Zoon overeind schieten en naar iets op de grond grabbelen. Telefoon laten vallen, flitst er door mij heen maar nee. Het is een deel van de zitting van de stoel. Eén van de planken heeft de geest gegeven. Terwijl hij erop zat. Stoïcijns zet hij de kapotte stoel aan de kant, legt de gebroken plank in de kast, pakt de andere stoel en gaat zitten.

Het lijkt erop dat het universum mijn stille gedachten heeft gehoord; dankzij deze knal is de loungeset een stoel dichterbij dan aan het begin van deze hittegolf. Maar goed. Ik heb nog steeds meer dan genoeg zitplaatsen voor een gezin van twee, dus er is nog steeds geen haast bij.