Zonder schuldgevoel

Ik ben niet de beste patiënt in de wereld. 21 jaar alleenstaand moederschap heeft ertoe geleid dat het fenomeen uitzieken volledig aan mij voorbij is gegaan. Nu ik dit schrijf schieten mij ineens de woorden van een voormalig huisarts te binnen. We schrijven mei 1988. Op een maandag in het voorjaar melde ik mij dood- en doodziek bij de beste man. Ik was zo ziek, dat mijn schoonzusje mij had gebracht. En bij het onderzoek bleef.. Het oordeel was keelontsteking. Ik kreeg een antibiotica kuur en de opdracht na een week terug te komen.

Die opdracht had ik gemist; iets wat mijn schoonzusje niet had mee gekregen. Op zondag nam ik de laatste antibiotica, op maandag ging ik werken. Ik ging voor de verandering niet op de fiets (15 kilometer) maar nam de trein. Na een paar uurtjes werken brak het zweet mij weer uit. Ik belde nogmaals de huisarts en kreeg te horen, over een kwartier heeft dokter plaats. Tja, dat ging ik niet halen. Ik moest sowieso een tien minuten lopen naar het station, dan een kwartier treinen en dan nog vijf minuten wandelen. Ik mocht komen zodra ik in het dorp was.

Dokter begon met een donderpreek gevolgd door een onderzoek, een tweede antibiotica kuur en er werd bloed afgenomen. Ik kreeg de opdracht thuis te blijven, heb je mij begrepen?, tot de uitslag binnen was. Die kwam na een dag of vier en ik bleek de ziekte van Pfeiffer te hebben. Ik vroeg hoelang dat ging duren en de huisarts zei ongeveer twee weken. Het werden uiteindelijk dik drie maanden. Eenmaal genezen verklaard heb ik de huisarts fijntjes op zijn slechte prognose gewezen waarop hij zei, Ik wist vanaf dag één dat het langer ging duren maar wist ook dat wanneer ik jou bij voorbaat twee tot drie maanden voor had gespiegeld, je alle adviezen in de wind had gegooid. De beste man wist na mijn eerste bezoek meteen hoe ik in elkaar stak.

Maar goed. Ik ben dus een slechte patiënt. Heb moeite met de boel de boel te laten. Blijf doorgaan. Zo ook deze keer, al heb ik mij wel ziek gemeld en neem tussen het werken door mijn rustmomenten. Ik heb namelijk koorts, en wanneer ik koorts heb blijf ik thuis. Hoewel ik normaal gesproken wanneer het nodig is wel boodschappen doe. Zelfs dat doe ik momenteel niet. Omdat zelfs ik niet alleen ouder maar ook wijzer word, en we midden in de c-crisis zitten, blijf ik voor de gemoedsrust van de mensen uit de buurt braaf binnen.

Ik ben toen straks alleen wel even het huisvuil in de ondergrondse container gaan gooien. Zonder schuldgevoel. Ik ga er namelijk van uit dat iedereen die daar met zijn/haar handen aan heeft gezetten, bij thuiskomst de handen direct wast. Zeker nu. En zo niet, dan verdient zo’n vetdedel wel een vleugje virus. Toch?