Thuiswerken; misvattingen, valkuilen en de gulden middenweg

Ik werk nu ruim zes maanden bij mijn huidige werkgever. Van die zes maanden heb ik ongeveer een maand op kantoor doorgebracht. De rest van mijn werktijd heb ik eerst aan de keukentafel, en later, toen duidelijk werd dat mevrouw Corona niet zomaar het veld ging ruimen, aan mijn eigen thuiswerkplek-bureautje doorgebracht. Hoewel het vreemd is om zo kort na je indiensttreding qua werk grotendeels op jezelf aangewezen te zijn, kom ik mijn werkdagen goed door. Mocht ik vragen hebben, dan kan ik mijn collega’s via MS Teams benaderen. Of even videobellen, of even chatten. Antwoord laat zelden lang op zich wachten.

De thuiswerker als lanterfanterende uitvreter

Het beeld wat veel reaguurders op social media van thuiswerken hebben, strookt niet met mijn ervaring. Als thuiswerker schijn ik mijn werkdag in bed te beginnen. Als ik de werkdag al begin. Omdat ik toch niemand tegenkom, vergeet ik het concept persoonlijke hygiëne, woon dagen en nachten achter elkaar in dezelfde pyjama. Als ik een keer een Teams meeting heb, kam ik mijn haar en trek een net truitje aan, maar verder zit ik met mijn blote voeten in het pierenbadje. Ik ben bij met mijn huishouden, hang de hele dag rond op social media en wanneer ik daar niet te vinden ben, Netflix ik, doe de boodschappen, ben mijn tuin aan het opknappen of mijn huis aan het verbouwen. Het leven van een thuiswerker is relaxt. Output is niet te controleren. Echt, het is één hele lange, betaalde vakantie. En je hoeft je er niet schuldig over te voelen, want we leven midden in een pandemie, een crisis, en dat is al zwaar genoeg.

De thuiswerker die geen privé leven meer heeft

Een ander idee wat de ronde doet omtrent thuiswerken is dat een thuiswerker nooit klaar is. Werk en privé lopen door elkaar. Om tien uur ‘s-avonds ben je nog mailtjes aan het beantwoorden en zodra je ‘s-morgens wakker wordt ga je daar mee verder. Je staat altijd aan. Ik las een (vrij vertaalde) tekst We moeten stoppen met het thuiswerken te noemen, maar het over ‘leven op je werk’ hebben. Inderdaad het andere uiterste.

Waar sta ik?

Het eerste beeld voelt voor mij als volslagen wereldvreemd maar ook het tweede beeld komt niet overeen met mijn werkelijkheid. Rond half acht zit ik gewassen en aangekleed achter mijn laptop. Kopje koffie bij de hand. Rond vijf uur klap ik de laptop weer dicht. Inderdaad, ik hanteer mijn oude werktijden. Aangezien al mijn collega’s en de dienstverleners waar ik mee te maken heb dat ook doen, werkt dit het beste.

Ik beschouw mijn thuiswerk dag als een gewone kantoor dag, met vaste begin- en eindtijden. Ik hoef niet te schrikken van een onverwachte video oproep, ik kan gewoon in beeld verschijnen. Al moet ik toegeven dat ik vaak wel een super comfortabele broek met elastiek aan heb. Zo eentje waar ik normaal in het openbaar niet in gezien wil worden. Maar dat is geen valkuil. Niet echt in ieder geval.

Hé kijk, een valkuil!

Wat wel een valkuil van mij is, is de neiging om 9,5 uur aan een stuk hyper gefocust aan het werk te zijn. Geen tijd neem om even adem te halen. Regelmatig de lunch overslaan want *ping* die ene collega heeft mij nu nodig. Niet meer bewegen dan van bureau naar koffiezet apparaat of van bureau naar toilet. Ik woon niet extreem groot dus dat zijn de afstanden die ik afleg ook niet.

De poging elke dag voorafgaand aan de werkdag een half uurtje wandelen regende en rilde al snel uit mijn systeem. En ik wil na zo’n werkdag wel een eindje gaan wandelen, maar wanneer het huishouden aan de kant is, en ik mijn laatste kopje (decaf) koffie van de dag heb gedronken, heb ik nergens meer zin in. Ja, door social media scrollen want daar ben ik de rest van de dag niet mee bezig.

Op zoek naar de Gulden Middenweg

Ik weet dat het niet goed is wat ik doe. Maar ja, hyper focus en geen collega die even tegen je kletst. Geen wandeling richting koffiemachine, toilet of vergaderruimte. Geen collega’s die je wijzen op het idee pauze. Vooral, geen afleiding en geen fiets- of wandeltochtje om op de werklocatie te komen.

Elke week, elke dag neem ik mij voor nu wel even dat momentje te pakken om een was in te zetten, rustig een kopje koffie te drinken, even een stukje te wandelen. Even energie opdoen voor de rest van de dag.

Ergens in juli, tijdens een afdelingsborrel (veilig op afstand van elkaar, zonder Grapperhauser momenten) bleken meer collega’s door en door en door te gaan en te weinig rustmomenten te pakken. ‘Ga na elke Teams meeting even een stukje lopen,’ zei de baas. ‘Laat de collega die tussen de middag belt lekker bellen. Normaal was je lunchpauze houden en ook niet beschikbaar. NEEM JE RUSTMOMENTEN! Je kunt geen hele dag beschikbaar en bezig zijn. Dat houdt niemand vol.’

Het bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Elke werkdag tussen het moment van de afdelingsborrel en mijn vakantie, ging ik de mist in. Het maar morgen ga ik echt beginnen gevoel veranderde als snel in na mijn vakantie ga ik het anders doen. Beter doen. Zou ik regelmatig ontspanningsmomenten zoeken. Aan het eind van de eerste werkdag na de vakantie had de griep (in ieder geval geen covid-19 weet ik van de GGD) mij in haar greep. De rest van de week stond ik officieel ziek gemeld, maar werkte tussen de koortspieken in gewoon door. De aard van het beestje, en het voordeel van thuiswerken.

Eén zwaluw

Wat ik tussen de koortspieken door ook deed was mijn vaste vrije dag verzetten van de woensdag naar de maandag. Mijn eerste vrije maandag gebruikte ik om mijn huis goed te poetsen, en mijn werkplek te verplaatsen. In plaats van in de keuken, zonder zicht op de buitenwereld, zit ik nu voor het raam. Wanneer ik nadenk kijk ik niet mijn huiskamer in, maar de straat op. Zo zag ik dinsdag aan de kleding van de mensen op straat dat het best lekker weer was. Dus toen ik een berichtje van de apotheek kreeg dat mijn medicijnen klaar lagen zei ik tegen collega, ‘Ik wandel even naar de apotheek.’ Dat wandelingetje smaakte naar meer.

Woensdag zette ik niet alleen een was in, maar hing die ook op. Dronk een uur later een kopje koffie op het balkon. Wandelde tussen de middag een flink stuk. Omdat één zwaluw geen zomer maakt, rolde ik in de middag van de ene Teams meeting de andere in, en ging aansluitend, zonder eerst even een rustmomentje te pakken, super geconcentreerd aan de slag met dat wat afgesproken was.

Maar ik heb mijn eerste stappen op weg naar een goede thuiswerker zijn, gezet. Nu is het alleen een kwestie van doorpakken. Collega’s die zo af en toe zeggen nu even niet zijn daarbij welkom. Want als ik het alleen moet doen, grijpt de aard van het beestje waarschijnlijk weer de macht en blijft het bij één zwaluw.

Echt, thuiswerken. Het lijkt zo makkelijk, maar soms valt het vies tegen.