Niet de bedoeling

Vandaag stapte ik voor het eerst in drie maanden weer eens op de fiets. Ik had bericht gekregen van de apotheek dat een potje vitamine D pilletjes van adres wilden veranderen en ik zou bij de collega’s in de buurt iets op gaan halen. Bij de apotheek was één wachtende voor mij. Hijgend en puffend van een krap 2,5 kilometer fietsen, liet ik mij in een van de stoelen vallen. Echt, mijn conditie is naadje pet. Maar dat wist ik eigenlijk al een tijdje.

Terwijl ik zat uit te hijgen voelde ik een pijntje tussen mijn schouderbladen. Dat zit er al sinds ik tijdens de verbouwing de griep kreeg. Alleen niet altijd en ach, dat komt door die slechte conditie van mij. Want dat mijn conditie slecht is, daar bestaat geen twijfel over.

Tien minuten later zat ik weer op de fiets, richting collega’s. 150 max 250 meter verder. Ik voelde mij al weer moe, en nadat ik heel slim met de trap naar de tweede verdieping was gewandeld, had ik het gevoel dat het licht uit ging. Een bekertje water en een half uurtje later was ik ver genoeg opgeknapt om naar huis te fietsen. Het eerste wat ik deed toen ik thuis was, was de huisarts bellen.

Ik kon om half vijf al terecht. Het bleek geen vijf minuten afspraak. Na mijn klachten aangehoord te hebben werd gekeken of ik koorts had (nee) en mijn bloed onderzocht op een ontsteking (nee). Mijn longen werden beluisterd (klonken goed) net als mijn hart (klonk ook goed). Mijn saturatie werd gemeten (100%) en ik dacht, niks aan de hand. Dit is een onnodige afspraak gebleken. ‘Ik wil toch even een hartfilmpje maken,’ zei de Physician Assistant (PA). Ook dat bleek goed, net als mijn bloeddruk.

En toch…

Toch ben ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Om longfoto’s te laten maken en voor een bezoek aan de cardioloog. ‘Want ik maak mij zorgen over het feit dat je pijn krijgt bij inspanning. Dat je vocht vasthoudt. Geen conditie hebt. En het al zo lang duurt.’ Bij het afscheid kreeg ik te horen, ‘Doe het de komende tijd rustig aan, en als de klachten verergeren, dan bel je meteen.’

Bij thuiskomst had ik al een mailtje uit het ziekenhuis dat de wachttijd bij de cardioloog 15 dagen bedraagt en dat er contact wordt opgenomen om een afspraak te maken. Morgenochtend eerst maar een longfoto laten maken.

Aan het begin van de avond stuurde ik SchoonZus een appje met mijn wederwaardigheden van de dag. ‘Je broer zit op een oproep voor de fietstest te wachten,’ was haar eerste reactie. Zucht. Heb ik toch gelogen toen de PA vroeg of er hartproblemen in de familie voorkomen. De twee oudjes die ver na hun tachtigste klachten kregen tellen namelijk niet mee. Maar een broer, dat is een heel ander verhaal.

Nou ja… kunnen hij en ik sterke verhalen gaan uitwisselen. 😉 Voor nu is het even wachten op wat er allemaal komen gaat. Ik houd jullie op de hoogte.

En ja Zo simpel is dan geluk. Een ander advies geven is veel makkelijker dan zelf op tijd naar de huisarts gaan omdat je alle klachten wegwuift.