Moederhart

Een paar maanden geleden kreeg Zoon een uitnodiging voor een bruiloft. De datum: een doordeweekse dinsdag in september. Vandaag dus. Om drie uur mocht hij zich een paar dorpen verder melden voor de heugelijke gebeurtenis. Om 9 uur stond hij een beetje duffig naast zijn bed. Iets met nog in een nachtdienst ritme zitten en slecht slapen. Al gapend vertelde hij dat hij zo naar de kapper ging.

‘Wil jij je overhemd aan?’ vroeg ik hem. Hij knikte ja en ik pakte de strijkbout er bij. Niet mijn grootste hobby maar om het hem zelf te laten doen… Als moeder wil je toch dat je kind er een beetje netjes op staat en strijken hoort niet bij zijn vele talenten.

Na het bezoek aan de kapper ging hij zijn auto wassen. Tegen tweeën was hij klaar. ‘Ik denk dat ik alvast rustig die kant op ga,’ zei hij, en trok zijn pas gestreken overhemd aan. Het is een oudje, dat laatste overhemd van hem. Tien jaar geleden samen met zijn vader gekocht voor onder zijn smoking. Inderdaad, eindgala. De bovenste knoopjes gaan niet meer dicht; hij is wel een beetje gegroeid de afgelopen jaren.

Na veel gepriegel kreeg hij de linker macheteknoopjes dicht. De rechter bleek een groter probleem. Pling, zei de eerste en sprong weg. Het tweede knoopje zei plong. Ik pakte naald en draad en zette het onderste knoopje vast.

‘Hebben wij enveloppen?’, kwam de vraag. Die hebben we. Hij schreef de namen van het bruidspaar op de envelop. Helaas heet de bruid toch iets anders dan wat hij geschreven had. Ik pakte envelop nummer twee uit de kast. ‘Heb jij geen vulpen of zo? Daar kan ik tenminste netjes mee schrijven.’ Die heb ik, en gelukkig heb ik ook vullingen want de vulling bleek leeg. De namen werden geschreven, en toen zag hij dat hij de envelop op de kop had liggen. ‘Nou ja, dan weten ze dat-ie van mij is,’ zei hij grijnzend voordat ik en derde envelop kon pakken.

De netste schoenen werden gepakt. Zwarte. Natuurlijk brak een veter. Zijn sportschoenen, ook zwart, boden soelaas. ‘Ik zal die andere veter ook maar vervangen hé!’ zei hij. Ik knikte. Eindelijk, eindelijk was hij klaar om te vertrekken. ‘Waar is de hanger,’ vroeg hij, dan kan ik het hemd eventueel ophangen als ik het even niet aan hoef. Als we buiten zitten of zo. Het is nogal warm.’

Ik vertelde waar de hanger hing en hij vertrok dit keer echt. ‘Oh, en mocht je knoeien of uit je hemd scheuren of zo, kan je altijd even bij Suus binnenrennen en een nieuw hemd kopen. De winkel is gewoon open.’

‘Had je dat niet eerder kunnen zeggen, dan zat ik nu bij Suus,’ was zijn reactie.

Ik ben benieuwd of er morgen een nieuw overhemd in de was ligt. 😉