Verre gaande digitalisering

Aan het begin van de eerste werkdag bij mijn huidige werkgever kreeg ik een laptop overhandigd. Formaat 13 inch. Iets waar ik, in combinatie met twee enorme schermen, een docking-station, toetsenbord en muis, totaal geen last van heb. Dat zei ik twee weken later ook tegen de jongeman van Lokaal Beheer (ie beheerder van de hardware) die aanbood mijn laptop te wisselen voor eentje van 15 inch met numeriek toetsenbord. ‘Ben je gek,’ zei ik, ‘doe geen moeite. Voor die enkele keer dat ik thuis werk.’ Dat was de eerste week van maart.

Door omstandigheden, gevolgd door een c-c-c-crisis, werk ik sinds de tweede week van maart thuis. Op een 13 inch laptop. Na een week kon Zoon het niet meer aanzien en koppelde een groot scherm aan de laptop. Twee weken later kocht ik een laptop standaard, zes weken later een bureau en een goede stoel. Alles went, dus ook een 13 inch scherm. Wat ik vooral mistte was het numerieke toetsenbord. Maar ja, mijn huis, en daarmee ook mijn werkplek, is niet extreem groot, en voor een los toetsenbord heb ik geen ruimte.

Omdat altijd thuis werken best eenzaam is, wijk ik soms uit naar de werkplek van Lokaal Beheer. Zo ook afgelopen woensdag. De collega die mij zeven maanden geleden die locatie heeft laten zien was er ook. Het was zijn één na laatste werkdag bij ons. Ineens viel mijn oog op zijn laptop en vooral op het numerieke toetsenbord. ‘Kunnen we geen laptops ruilen,’ zei ik voor de gein, ‘Dat jij de mijne inlevert, en ik in het vervolg die grote met dat numerieke toetsenbord gebruik?’ ‘Dat doen jullie niet,’ reageerde de collega van Lokaal Beheer. ‘Als jij een grotere laptop nodig hebt moet je het zeggen. Dan ligt er vrijdag eentje voor je klaar.’

Eigenlijk… eigenlijk wil ik geen grotere laptop, maar met de oplopende positief geteste corona-gevallen zie ik mijzelf de eerste tijd nog niet vaak op locatie werken. Na een snelle check of een 15 inch laptop in mijn rugzak past (ja) zei ik ja.

Vanmorgen ben ik de laptop gaan gaan ruilen. Halverwege de ochtend was het zover. Op de ene laptop uitloggen en op de andere inloggen bleek een fluitje van een cent. Ik had ook niet anders verwacht. Tenslotte ben ik thuis mijn eigen Helpdesk en Lokaal Beheer.

Toen begon de ellende.

• Profiel laden,
• MS teams installeren,
• camera aanzetten
• beeldscherm instellingen aanpassen,
• instellingen Outlook en OneNote herstellen,
• snelkoppelingen naar de lokale versies van Outlook, Excel, Word, MS teams, OneNote herstellen,
• synchronisatie herstellen en
• SIM -kaart preventief deblokkeren.
• Eenmaal thuis connectie maken met het thuis-wifi-netwerk en
• wederom beeldscherm instellingen aanpassen (tenzij je gebruik maakt van eenzelfde opstelling als op het werk, of alleen de laptopgebruikt zonder extra schermen).

Met uitzondering van de eerste keer beeldscherminstellingen aanpassen (omdat de jongeman van Lokaal Beheer en ik vanaf mijn werkplek, op veilige afstand van elkaar, aan eenzelfde teams meeting deelnamen en hij geen zin had die ene collega driemaal in beeld te hebben) en de camera aanzetten, heb ik, op mijn verzoek, alles zelf gedaan. Het was soms wat zoeken, maar als digi-aatje met een innige vriendschap met Google lukt mij dat allemaal wel. Bovendien heb ik geen bijzondere software op mijn laptop staan die opnieuw geïnstalleerd moet worden.

Het klinkt zo simpel, even een laptop omruilen. Maar ik snap nu waarom Lokaal Beheer voor een laptop-wissel op de werklocatie een uur tot anderhalf uur uittrekt, en waarom de meeste medewerkers aansluitend dankbaar gebruik maken van de diensten van de Helpdesk om de thuiswerkplek weer up and running te krijgen. Zelfs voor een digi-aatje zoals ik bleek het een behoorlijke kluif waar enige frustratie en wat gevloek aan te pas kwam.

De verregaande digitalisering van de huidige wereld wordt vaak verkocht als een versimpeling van het leven, maar volgens mij is er niets simpels aan. Het wordt er alleen maar ingewikkelder door. Gelukkig maakt het numerieke toetsenbord veel goed.